#12
1546 คำ
“เอ่อ ขอโทษนะคะ ที่ดาวขอขัด ตั้งแต่ฟังมา คือสรุปง่ายๆเลยว่า ถ้าตราบใดดาวกับเทวาไม่ย้ายเข้าไปที่บ้านหลังนั้น เทวาก็จะไม่ได้รับอะไรเลยจากท่านเจ้าสัว...อย่างงั้นเหรอคะ”
“ถ้าเป็นภาษาง่ายๆ ก็ตามนั้นครับ” ตุลย์เป็นคนตอบคำถามนับดาวเสียเอง
“เรื่องนี้คุณลุงกะจะบอกดาวเมื่อครบร้อยวันท่านเจ้าสัวอย่างงั้นเหรอคะ” ประธานพยักหน้า
“เรื่องนี้ต้องเป็นความลับเฉพาะพวกเราเท่านั้น คุณทิวาจะรู้ไม่ได้” ประธานย้ำ นับดาวเข้าใจดี เรื่องเงินๆทองๆ เป็นเรื่องละเอียดอ่อน และมันยิ่งละเอียดอ่อนมากเมื่อเป็นเงินๆทองๆมหาศาล
“ในอนาคต ดาวสามารถย้ายออกมาจากที่นั่นได้ใช่มั้ยคะ”
“ในทางกฎหมาย เจ้าของบ้านไม่จำเป็นต้องอาศัยอยู่ในบ้านที่ตนถือกรรมสิทธิ์ไว้เสมอไปครับ เพียงแต่คุณนับดาวจะย้ายออกก่อนหกเดือนนับตั้งแต่เข้าไปอยู่ไม่ได้ และไม่อาจขายหรือโอนให้กับผู้อื่นนอกเหนือจากทายาททางสายเลือดของตนเท่านั้นครับ” หกเดือน ตัวเลขนี้เพื่อเทวา
“แล้วดาวควรย้ายไปเมื่อไหร่ดีคะ”
“เร็วที่สุดเพื่อเริ่มต้นนับหนึ่งครับ” นับดาวมีสีหน้าไม่สบายใจอย่างเห็นได้ชัด
“ไหนๆ เขาก็รู้เรื่องไม่น้อยแล้ว พวกเราก็ไหลตามน้ำ น่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด ณ เวลานี้” กิ่งแก้วเอ่ยในที่สุด เมื่อเป็นผู้ฟังและเป็นพยานอีกคนในวันนี้
“และอีกไม่นานคุณทิวาก็จะประกาศหมั้นและแต่งงานกับคุณพร้อมรัก” แม้จะไม่ใช่เรื่องที่ทุกคนต้องแปลกใจ แต่ข่าวนี้กลับทำให้นับดาวหัวใจกระตุกแปลกๆ ซึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าใยตัวเองต้องรู้สึกไร้ความสุขกับข่าวเรื่องการแต่งงานของเขากับพร้อมรักด้วย ก็ทั้งๆที่เธอก็เห็นว่าทั้งสองเป็นคู่รักกันที่รักกันมากและเหมาะสมอย่างยิ่ง
“เข้าใจแล้วค่ะ ดาวและเทวาจะย้ายเข้าไปอีกสามวันค่ะ” ตุลย์ยิ้มเล็กน้อย ในวันนี้เขามาในฐานะพยาน แต่หลังจากวันนี้ เมื่อเขาออกจากห้องนี้ เขาก็ขอเป็นคนรู้จักอีกคนหนึ่งของหญิงสาวที่ชื่อนับดาว
“นี่นามบัตรผมครับ หากคุณนับดาวคิดว่าผมพอจะช่วยให้ความกระจ่างในหลายๆเรื่องหรือเรื่องเดียว ซึ่งไม่ว่าจะเล็กจะใหญ่ ผมยินดีครับ” กิ่งแก้วที่รู้จักตุลย์มานาน แอบชำเลืองมองตุลย์
ตุลย์ พิทักษ์สาธร คนในวงการกฎหมายต่างก็ยกนิ้วให้กับเขา อัยการหนุ่มหน้าตาดี ดีกรีนักเรียนนอก ผลงานเด่น แต่เลือกกลับมารับราชการในบ้านเกิดเมืองนอน ทั้งๆที่เขาเป็นที่ต้องการตามสายงานของหลายๆประเทศในแถบเอเชีย เขายังมีฉายาว่าฤาษีจำศีล เพราะเขาไม่เคยมีเรื่องเสื่อมเสีย และกิ่งแก้วก็ยังไม่เคยเห็นเขาใช้สายตาแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน จนบางครั้งเธออดคิดไม่ได้ว่าพี่ตุลย์คนนี้อาจจะเป็นพวกนิยมไม้ป่าเดียวกัน
เธอเองก็เคยคิดจะชอบเขามาก่อน แต่พอรู้จักเขามากขึ้นได้เจอกันในหลายโอกาส ประกอบกับที่เขาไม่เคยมีเรื่องเกี่ยวข้องกับผู้หญิง ก็ทำให้เธอถอดใจเพราะอดคิดไปแนวไม้ป่าไม่ได้ แต่เธอก็ไม่ได้เกลียดหรือต่อต้านเขาเลย เพราะนั่นก็เรื่องส่วนตัวเขา
แต่วันนี้ ตอนนี้ เธอเข้าใจแล้วว่า เขาไม่ใช่พวกไม้ป่า แต่น่าจะเป็นพวกบูชาความรักและเชื่อในรักแท้ เผลอๆอาจจะศรัทธาเรื่องทำนองพรหมลิขิตอะไรก็ได้...เฮ้ยยยย กิ่งแก้วรู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นพวกมโนไปแล้ว
เมื่อทุกอย่างได้ข้อสรุป ประธานหยิบเอกสารสำคัญออกมาจากซอง และเลื่อนไปตรงหน้านับดาว
“นี่คือ”
“เจ้าสัวสั่งไว้ครับว่า คุณนับดาวจะต้องอยู่ที่บ้านหลังนั้นอย่างสมฐานะ” นับดาวมองรายละเอียดในเอกสาร เป็นรายการทัพย์สินที่เธอจะได้รับ เครื่องเพชรสี่ชุด รถ เงินสด เธอก็มีเยอะแล้วเงินสด เธอยังต้องเอาอีกเหรอ นับดาวเอ่ยถามประธาน ซึ่งเขาบอกว่าทุกอย่างคือคำสั่งที่ทุกคนต้องปฎิบัติตามเท่านั้น
ทิวาแนบโทรศัพท์ไว้ข้างหู เขาฟังคนปลายสายเอ่ยอย่างไม่ขัด สายตากำลังมองแสงสีของนครเซี่ยงไฮ้ ในขณะที่มืออีกข้างโอบร่างอรชรหอมกรุ่นของพร้อมรักไว้แน่น
ใบหน้าของทิวาไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ใดๆ เรื่องราวรายละเอียดจากประธานยังคงไหลมาอย่างต่อเนื่อง “เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณคุณอามากครับ” ไม่มีคำพูดใดของประธานที่ทิวาจะไม่ฟังและไม่ใส่ใจ สาวงามข้างกายก็ไม่ได้ทำให้เขาเสียสมาธิเลยสักนิด
‘…คุณนับดาว กำหนดวันที่จะย้ายเข้าบ้านประสิร์ฐอนันตกุลแล้วครับ นอกจากเธอแล้วจะมีคุณเทวาบุตรชายของเธอด้วยครับ...” รายละเอียดต่อจากนี้ก็แค่การปฎิบัติตนอยู่ร่วมกัน ปัจจุบันทิวาไม่ได้อยู่ในห้องเดิมของตนเขาย้ายเข้าอยู่ห้องของพ่อเขา ห้องเก่าของเขาถูกปล่อยว่างมาโดยตลอด แต่จากนี้ไปมันจะกลายเป็นห้องของผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงที่ชื่อนับดาว เด็กฝึกงานที่ดูราคาถูกคนนั้น เธอมีอะไรดีที่ทำให้เจ้าสัวเทวัญผู้ยิ่งใหญ่ยอมลงให้
เทวายกยิ้มหยันตนเอง เมื่อเคยคิดว่ารู้จักพ่อของตนดี ยี่สิบปีที่ได้รู้จักกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อ แต่ ณ วันนี้เขารู้แล้วว่าแท้จริงแล้วเขาไม่ได้รู้จักเจ้าสัวเทวัญเลย
“ทิวา...” เสียงเรียกข้างตัวดึงความสนใจของทิวาให้โน้มหน้าลงไปมองใบหน้าสวยน่ามองไร้ที่ติ “โทรศัพท์นั้นทำให้คุณไม่สบายใจหรือเปล่าคะ” ทิวาส่ายหน้าพร้อมใช้มือข้างที่ว่างเชยคางมนให้แหงขึ้นรับจุมพิตดูดดื่มเร้าร้อน
พร้อมรักปล่อยตัวปล่อยกายให้ทิวาดื่มกินอย่างไม่อิดออดในค่ำคืนนี้ ในวันนี้ที่เธอได้รับการเชื้อชวนจากเขาให้มาพักผ่อนที่เซี่ยงไฮ้ แม้จะกะทันหันสักหน่อย แต่พร้อมรักก็ตอบตกลงอย่างมีท่าที
“พร้อมเป็นห่วงคุณนะคะทิวา ถ้าจะให้คุณต้องเหงาเพียงลำพังและอีกอย่างพร้อมก็อดหวงคุณไม่ได้ แต่ตอนนี้คุณพ่อทราบเพียงแค่ว่าเราคบกันอยู่ในกรอบประเพณี ถ้าวันหน้าคุณพ่อทราบว่าพร้อมมาพักอ้างแรมกับคุณในต่างแดนท่านคงจะไม่พอใจพร้อมอย่างมาก”
“หลังงานครบร้อยวันคุณพ่อแล้ว ผมจะให้คุณแม่ไปสู่ขอคุณในทันทีครับ”
แม้จะหมดเรี่ยวแรงไปไม่น้อยแต่ทิวาไม่อาจหลับตาลงได้เลย เทวา ประเสริฐอนันตกุล เป็นน้องชายต่างแม่กับเขา นับดาวอายุก็น่าจะยี่สิบกว่าๆ เท่านั้น กรามแกร่งขบกัดแน่น นี่เขาไม่รู้จักพ่อของตัวเองแล้วจริงๆ
“พี่มยี ดาวฝากดูแลแม่ด้วยนะคะ” นับดาวไม่วายที่จะพูดอีกครั้ง ซึ่งเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วเธอก็ไม่ได้นับ เพราะแม่เธอขอไม่ย้ายไปด้วย นับดาวจึงบอกให้มยีหญิงสาวที่ทำงานช่วยครอบครัวของตนมาสามปีแล้วย้ายเข้ามาอยู่เป็นเพื่อนและดูแลแม่ของตน มยีเป็นแรงงานต่างด้าวที่ทางเจ้าสัวเทวัญเป็นผู้หามาให้ตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ ทุกอย่างถูกจัดการไว้อย่างถูกต้อง มยีเป็นผู้ถูกคัดเลือกมาอย่างดีและหลายปีมานี้นับดาวและประภาก็ให้ความไว้วางใจอย่างมาก
มยีจะได้รับจ้างที่มากขึ้นในหน้าที่ดูแลแม่ของเธอด้วย ซึ่งมยีตอบตกลงอย่างไม่ลังเล เพราะส่วนตัวมยีแล้ว เธอก็มีความรักความผูกพันกับครอบครัวเล็กๆของนายจ้างผู้นี้ไม่น้อย
“น้องดาวไว้ใจพี่ได้เลยค่ะ” นับดาวโผเข้ากอดมารดาของตนอีกครั้ง เทวาเองก็เช่นกัน
“คิดถึงก็มาหาแม่ แม่อยู่ที่นี่ ถ้าคิดว่าเหนื่อยก็มาหาแม่ แม่จะอยู่ที่นี่ แม่คนนี้อยู่ข้างลูกคนดีคนนี้ของแม่เสมอ” นับดาวรัดวงแขนร่างท้วมเล็กน้อยของแม่แน่นขึ้นน้ำตาคลอเคล้า แม่ที่เป็นกำลังใจและอยู่ข้างเธอมาตลอด แม่ที่ต่อสู้บากบั่นกับความลำบากเพื่อลูกอย่างเธอ
“ขอบคุณค่ะ...ดาวไปไม่นานหรอกคะ”
แม้จะเผื่อเวลาไว้แล้วถึงสามวัน แต่ห้องเก่าของทิวาก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลงหลายอย่าง ช่างที่รับงานขอเวลาเพิ่มอีกสามวัน ซึ่งนับดาวไม่ได้เป็นกังวลใดๆ เพราะห้องนอนไม่ได้อยู่ในเงื่อนไข เธอสามารถเริ่มนับหนึ่งได้ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เทวากับนับดาวนอนห้องเดียวกันมาโดยตลอด เมื่อย้ายเข้าบ้านหลังใหม่พวกเธอก็ยังยืนยันที่จะอยู่ห้องเดียวกัน
- ผู้เขียน
