#4
1573 คำ
“ให้ผมไปพบคุณพ่อคุณก่อนดีมั้ยครับ”
“ดีค่ะ แต่ไว้อีกสองอาทิตย์นะคะ พร้อมบอกคุณพ่อว่าจะกลับเมืองไทยอาทิตย์หน้าค่ะ แต่ดันกลับมาก่อนเพื่อที่จะมาอยู่เป็นเพื่อนทิวา ถ้าไปพบคุณพ่อตอนนี้ พร้อมคงต้องเก็บกระเป๋าหิ้วออกจากบ้านทิวาในทันที”
การอยู่ด้วยกันบ้างในต่างประเทศไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไรนัก แต่ไม่ใช่สำหรับเมืองไทย การเสียสละของพร้อมรักทำให้ทิวาซาบซึ้งยิ่งนัก
“แน่นอนว่าผมจะต้องชดเชยให้พร้อมอย่างคุ้มค่าแน่นอน” พร้อมรักยิ้มและยินดี เพราะเธอตัดสินใจแล้วว่า เธอกับทิวาเหมาะสมกันอย่างยิ่งในทุกๆอย่าง
ตุ๊บ! “จะเป็นไปได้ยังไง...ผู้หญิงที่ชื่อนับดาว จะไม่มีตัวตนอย่างงั้นเหรอ” ทิวาทุบโต๊ะทำงานในห้องสมุดในบ้านอย่างไม่พอใจ เมื่อผู้ช่วยที่เขาสั่งไปให้สืบหาหญิงสาวชื่อนับดาวในพินัยกรรม
“เราไม่มีอะไรเลยนอกจากชื่อนะครับ นามสกุล อายุ เป็นอะไรที่คาดเดายาก ผมลองสืบค้นจากช่วงอายุตั้งแต่ยี่สิบห้าถึงสามสิบห้า ไม่มีใครที่จะเข้าเค้าเกี่ยวข้องกับเจ้าสัวเทวัญเลยครับ”
“แล้วสืบจากคุณอาประธานพอมีทางบ้างมั้ย” ผู้ช่วยส่ายหน้า ทิวาก็พอเข้าใจเพราะประธานต้องคาดเดาได้ว่าเขาต้องตามหาผู้หญิงที่ชื่อนับดาวอย่างแน่นอน และเบาะแสแรกต้องพุ่งไปที่ประธานผู้ที่รู้ทุกอย่าง ต้องมีการตัดช่องทางทุกอย่างอย่างไม่ต้องสงสัย
“ตอนนี้ฉันคิดอะไรไม่ออก แต่ฉันไม่ล้มเลิก นายหาวิธีแบบไหนได้ก็ทำไปเลย...กลับไปได้แล้ว” เนื่องจากวันนี้ทิวาออกจากออฟฟิศตั้งแต่บ่ายเขาเลยให้ผู้ช่วยมารอเขาที่บ้านแทน
ทิวากลับห้องของตัวเอง ผลั๊วะ เมื่อผลักประตูเข้าไป คิ้วเรียวก็ต้องเลิกขึ้น มุมปากหยักยกขึ้นทันที เมื่อเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร แม้เขาจะจัดห้องนอนแขกให้พร้อมรักเพื่อเป็นมารยาท แต่ในทางปฎิบัติจริงก็ไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนั้นเสมอไป
ห้องที่ใช้แสงสว่างจากเทียนเล็กๆ มากมายที่จุดไว้ในที่ต่างๆ กับหญิงสาวในชุดนอนเซ็กส์ซี่บนเตียง ในมือถือแก้วไวน์มองมาทางเขา
“ทิวาไปอาบน้ำก่อนมั้ยคะ”
“ไม่อยากอาบคนเดียวเลย พร้อมอาบเป็นเพื่อนผมหน่อยนะ” ทิวาเข้ามาคลอเคล้ามือไม้อยู่ไม่สุขบนเรือนกายหอมกรุ่นและเนียนนุ่มมือ เอ่ยชวนเสียงแหบพร่าบ่งบอกอารมณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้อย่างเห็นได้ชัด พร้อมรักวางแก้วไวน์และคล้องคอแกร่ง ทิวาโอบอุ้มร่างนุ่มนิ่มเดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยกันทันที กว่าทิวาจะอาบน้ำเสร็จก็ปาเข้าไปครึ่งค่อนคืน เขาพาตัวเองและเธอมานอนกอดก่ายกันอย่างสุขกายสุขใจบนเตียงกว้างเพื่อเข้าสู่นิทรา
เช้าวันจันทร์สัปดาห์ที่สามสำหรับการฝึกงาน นับดาวยังคงถือเวลาเข้างานเหมือนกับวันก่อนๆ ลิฟท์ที่ถูกกดเรียกจากชั้นบนลงมาค่อยๆเปิด นับดาวขยับขาเดินเข้าไปในลิฟท์โดยที่ไม่รู้ตัวว่าด้านหลังมีใครยืนรออยู่เช่นกัน
เมื่อเธอหันกลับมาเพื่อจะกดชั้น มือเล็กก็ค้างชะงักเมื่อทิวาอยู่ใกล้กับเธอมากอีกครั้ง แต่สำหรับทิวาเขากลับคิดเพียงว่าเป็นเรื่องปกติที่พนักงานทั่วไปยามเจอเขาก็จะต้องเกิดความประหม่า แต่เธอคนนี้คงเป็นนักศึกษาฝึกงานเพราะเธอสวมชุดนักศึกษา
ทิวากลับเป็นฝ่ายยื่นมือไปกดชั้นลิฟท์เสียเอง เขากดให้เธอด้วยเพราะลิฟท์ตัวนี้ใช้เฉพาะชั้นห้าแผนกบัญชีกับชั้นของประธานบริษัทเท่านั้น นับดาวพยายามระงับอาการของตัวเองไว้อย่างเต็มที่ เธอยกมือไหว้เขาก่อนที่จะขยับเข้ามุมห่างจากเขาให้มากที่สุด
“ตั้งใจเรียนรู้ศึกษางานและหวังว่าบริษัทเราจะได้ร่วมงานกับคุณในอนาคต” ทิวาเอ่ยเมื่อลิฟท์มาถึงชั้นห้าและเปิด
“ขอบคุณค่ะ” นับดาวกล่าวแค่นั้นก็เดินห่างออกมา เธอกลับมาหายใจอีกครั้งเมื่อลิฟท์ปิดลงแล้ว กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆจากตัวเขายังติดตัวเธอมาอยู่เลย
ในวันรุ่งขึ้นนับดาวจึงเปลี่ยนเวลามาฝึกงาน เธอมาช้ากว่าทุกๆวันอีกยี่สิบนาที เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเจอกับเขาโดยบังเอิญอีกครั้ง แต่วันนี้วันอังคารเธอกลับเห็นร่างสูงยืนอยู่หน้าลิฟท์แล้ว เมื่อเห็นเขาก่อนเธอจึงหันหลังกลับและเดินหนีออกมาโดยทันที
ทิวายกยิ้มมุมปากอย่างขบขันเมื่อเขาเห็นเงาไหวๆของใคร แต่พอเหลียวไปมองก็เป็นเด็กฝึกงานคนเดียวกับเมื่อวาน
นับดาวรอจนลิฟท์ปิดเธอจึงเดินกลับไปกดเรียกลิฟท์ใหม่ และเมื่อขึ้นไปชั้นห้าก็ได้เห็นทุกคนมาทำงานครบแล้ว เธอไม่ได้มาสาย แต่มาตรงเวลาเป๊ะ
“หนูดาวมาพอดีเลย พี่อยากได้ผู้ช่วย” นับดาวทักทายทุกคนและเดินไปหาพี่จี่หรือพี่ลิ้นจี่
“อะไรเหรอคะ”
“ทางเบื้องบนสั่งให้สืบราคางบประมาณปรับปรุงตลาดนะจ๊ะ” นับดาวพยักหน้ารับรู้อย่างเข้าใจ นับไล่ดูรายชื่อตลาดที่ต้องปรับปรุง
“พี่จี่ค่ะ สองที่นี่พึ่งทำไปเมื่อ...” นับดาวทบทวนความจำตอนที่เธอจัดการกับเอกสารทางบัญชี
“อย่างงั้นเหรอจ่ะ จะเป็นไปได้ยังไงก็ทางฝ่ายที่รับผิดชอบส่งเรื่องเข้ามา ทางบริษัทมีนโยบายรีโนเวททุกๆเจ็ดปี” นับดาวจึงขอตัวเข้าไปในห้องเอกสาร เธอเห็นรายชื่อตลาดสองที่นี้จากเอกสารเมื่อสองปีก่อน แฟ้มถูกดึงออกมาและเอาไปตรวจสอบอีกครั้ง “แย่จริงเลย” ลิ้นจี่เปรยออกมาเมื่อดูเอกสารแล้ว “เอางี้ดาวเช็คของอีกแปดที่ให้พี่ก่อน เดี๋ยวสองที่นี่พี่เข้าไปคุยกับพี่ปริญก่อน”
นับดาวทำตามนั้น และไม่ถึงยี่สิบนาทีลิ้นจี่และปริญญาก็เดินออกจากห้องกระจก “หยิบกระเป๋าจ่ะน้องหนู” ปริญญาเอ่ยกับนับดาวที่กำลังก้มหน้าทำงานที่ได้รับมอบหมาย
“หยิบกระเป๋า ไปไหนคะ”
“ไปตลาด” นับดาวเข้าใจโดยทันที บัญชีทำงานตามเอกสาร ไม่ได้มีหน้าที่ที่ต้องไปตรวจหน้างาน แต่บัญชีที่นี่เห็นจะไม่ใช่แบบนั้นอีกต่อไปแล้ว “ไปหาหลักฐานกัน”
“พวกพี่แยกแยะวัสดุเป็นเหรอคะ” ปริญญาและลิ้นจี่มองหน้ากันก่อนที่จะส่ายหน้า นับดาวยิ้มขบขัน การที่ตลาดทรุดและเสียหายเร็วแน่นอนว่าต้องเกิดการโกงในเรื่องการสั่งของคุณภาพไม่ตรงกับราคาแน่ๆ เพราะถ้ามีการตุกติกสิ่งที่มองไม่เห็นย่อมตรวจสอบยาก
“เอาน่าไปดูกันก่อน” นับดาวทำตามอย่างว่าง่าย และทั้งสามก็ออกเดินทาง ลักษณะภายนอกดูไม่ออกเลยว่าต้องมีการรีโนเวท แต่เมื่อเข้าไปข้างใน พื้นไม่น่าจะทรุดแตกเร็วขนาดนี้ถ้านับจากเวลาที่พึ่งทำไป และช่องแผงขายของก็เกิดการร้าวเป็นสิ่งที่เห็นได้ชัดแล้วในตอนนี้ แต่จะว่าไปผู้ดูแลตลาดที่นี่ก็ทำหน้าที่ได้ดีในเรื่องความสะอาดอย่างถูกสุขลักษณะในทุกจุด นับดาวเดินไปสำรวจห้องน้ำที่พึ่งทำ อย่างที่คิดไว้ ผนังแตกร้าวเร็วเกินไป น่าจะโกงปูน โกงหิน โกงทรายแน่ๆ
“ที่นี่สะอาด แผงถูกเช่าเต็ม คนเดินก็เยอะมาก”
“ผู้ดูแลคนนี้พึ่งมาทำงานได้แค่ปีนิดๆเองค่ะ” นับดาวโล่งใจ เพราะไม่งั้นก็จะมีการย้อนแย้งกันว่าคนที่ทำงานดีขนาดนี้ทำไมถึงโกงกันได้
“พวกเรากินมื้อเที่ยงกันที่นี่แหละ และค่อยไปดูอีกที่หนึ่ง” ตกบ่ายแก่ๆทั้งสามก็กลับถึงออฟฟิศ ขณะที่กำลังเดินไปยังลิฟท์ ลิฟท์ก็เปิดกว้างพร้อมกับที่ประธานเดินออกมา ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม พวกนับดาวที่ยืนอยู่ไม่ได้สังเกตว่าตรงโถงห่างออกไปที่รับแขกมีใครนั่งอยู่
“สวัสดีค่ะท่านประธาน” ปริญญาทักทายทิวา
“ไปไหนกันมาเหรอครับ” ทิวาทักทายอย่างเป็นกันเอง สายตาเลื่อนไปเห็นนับดาวที่ค่อยๆขยับไปยังตำแหน่งที่ให้สายตาของทิวาไม่ต้องสังเกตุเห็นว่าเธอยืนอยู่ นับดาวกะจะให้ร่างสูงของปริญญาและลิ้นจี่บังเธอจากสายตาเขา
“ตลาดค่ะ” ปริญญาบอกสั้นๆ ทิวาเลิกคิ้วเล็กน้อย แน่นอนว่าเขาต้องสงสัยแต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามในตอนนี้
“ทิวาค่ะ” พร้อมรักเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาทิวาเสียเอง เมื่อมองอยู่นานแล้ว แต่ทิวาก็ยังไม่สามารถปลีกตัวมาจากคนสามคนนี้ได้ เธอคาดเดาได้เองว่าคงเป็นพนักงานของเขา
“ขอโทษครับ” ทิวากล่าวออกไปอย่างนึกได้ว่าตัวลงมาข้างล่างก็เพื่อที่จะลงมารับพร้อมรัก “เราขึ้นไปคุยกันข้างบนกันดีกว่า” ทิวาร้องบอกกับพร้อมรัก
- ผู้เขียน
