#17
1516 คำ
“งั้นวันหยุดหน้าพวกเราไปทะเลกัน เทวาคงมีความสุขอย่างมาก” อ่อ เพื่อเทวา แบบนั้นก็ดี “เอาล่ะ...” ทิวา เอ่ยพร้อมจะเดินออกไป “พรุ่งนี้คุณไปสำรวจตลาดที่ที่เราค้างไว้กับผมด้วยนะ”
“ไปตอน...” นับดาวรู้สึกมึนเมื่อขยับเร็ว เธอเหมือนจะ... “ต้องไปตอนไหนหรือคะ” นับดาวตั้งสติ
“ทำไมเหรอ” นับดาวจึงต้องบอกเขาว่า เธอต้องไปรับเทวาในช่วงบ่าย ซึ่งโรงเรียนกับตลาดอยู่ไม่ไกลกัน “ถ้างั้นเราก็ไปกินมื้อเที่ยงที่นั่น ทำงานเสร็จก็ไปรับเทวา กลับบ้าน” เขาสรุปจบก็เดินออกไป ทิ้งนับดาวให้ยืนไม่ตรงเพียงลำพัง
ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว นับดาวที่พยายามพยุงตัวเองขึ้นชั้นสอง “คุณผู้หญิงเป็นอะไรไปคะ” นับดาวโบกมือบอกว่าเธอไม่เป็นอะไรกลับไป และถามหาเทวา “คุณเทวาทำการบ้านอยู่ในห้องค่ะ”
“มื้อเย็นดาวไม่ทานนะคะ...” นับดาวคิดว่าเธออยากนอนและคงยาวแน่ๆ “ฝากดูแลเทวาด้วยค่ะ” สั่งการเสร็จนับดาวก็เดินต่อเพื่อกลับไปยังห้องของตัวเอง
ควับ! ทิวาไม่รับความเสี่ยงใดๆ เขาต้องชัวร์ร้อยเปอร์เซ็นต์ ในทุกแก้วที่นับดาวทำเพียงจิบเล็กๆ เขาไม่ได้ใส่เฉพาะสูตรต่างๆของค็อกเทล ยังมียากล่อมประสาทอ่อนๆ ในปริมาณเล็กน้อยในทุกแก้ว
ทิวารับร่างที่พร้อมจะล้มลงกับพื้นเพียงไม่กี่นาทีได้ทัน เหลืออีกไม่กี่ก้าวเธอก็จะถึงประตูห้องของเธอแล้ว ซึ่งเธอจะเข้าไปในห้องของตัวเองได้หรือไม่เขาไม่วิตก เพราะยังไงเขาสามารถไปเอาเธอออกมาได้อยู่ดี
เขาต้องการให้เธอคิดว่าตัวเองกลับเข้าไปนอนห้องนอนของตัวเอง แต่แบบนี้ก็ดี เขาก็ประหยัดเวลา
พรึ่บ ทิวาวางร่างบางบนเตียงนอนของเขา เขาพิจารณาใบหน้านับดาว เธองามสดใสหมดจดจริงๆ แบบนี้เหรอที่พ่อเขาหลงถึงขั้นยกบ้านหลังนี้ให้ ความเข้าใจที่เขาคิดว่านับดาวได้เพียงแค่บ้าน ทิวาคงอยากแทบกระอักเลือดแน่ถ้าเมื่อครบร้อยวัน พินัยกรรมฉบับที่สองถูกเปิด
อนาคตเรื่องนั้นไม่มีผู้ใดที่อยู่ตรงนี้ล่วงรู้ แต่อนาคตอีกไม่กี่ชั่วโมงต่อจากนี้ทิวาย่อมคาดการณ์ทุกอย่างได้ เมื่อตอนนี้เขาจัดการกับเสื้อผ้าของนับดาวบนร่างกายเธอออกไปจนหมดสิ้น
ทิวาเดินออกจากห้องเมื่อถึงเวลาอาหาร เพื่อมาทานมื้อเย็นกับเทวา แต่ก็ต้องถามคนในบ้านที่ไม่ใช่เทวา “คุณผู้หญิงละ”
“เธอแจ้งว่าไม่ทานค่ะ” ทิวาพยักหน้าเข้าใจอย่างว่าง่ายเพื่อไม่ให้คนในบ้านสงสัย เมื่อเทวาและเขากินเสร็จ เขาก็พาเทวาขึ้นห้อง นั่งเป็นเพื่อนเทวาทำการบ้านที่เหลือจนเสร็จ และพาเขาไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเข้านอน
“คุณแม่” เทวามองหานับดาว เมื่อรอนานแล้วนับดาวก็ยังไม่กลับมาสักที
“เดี๋ยวดึกๆ ก็คงกลับมา” ทิวาที่ยืนเต็มความสูง เขาตอบกลับข้างเตียงนอนเด็ก และช่วยดึงผ้าห่มมาห่มให้เทวา “ตอนนี้เทวาต้องนอนแล้ว” เทวาเองก็เหนื่อยมาทั้งวันเขาง่วงมากตามประสาวัยเด็ก ไม่กี่นาทีเทวาก็หลับสนิทจริงๆ
ทิวาเดินกลับห้องนอนของตน เขาล็อคห้องและเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำอย่างเชื่องช้าไม่รีบไม่ร้อน เขาออกมามีเพียงผ้าขนหนูผืนเล็กพันรอบเอว และเขาก็หยิบชุดนอนปล่อยทิ้งไว้ข้างเตียงก่อนที่จะคลานขึ้นเตียง
พรึ่บ นับดาวมีพฤติกรรมการนอนเป็นแบบไหนเขาก็ไม่รู้ แต่ทันทีที่เขาขึ้นเตียงนอนทอดร่างกายลง เธอก็พลิกกายมาพร้อมพาดแขนโอบกอดเขาไว้ เนินนุ่มนิ่มทั้งสองเบียดแนบเข้ามา เรือนกายทุกสัดส่วนของเธอเสียดสีแนบชิดเนื้อแท้ของเขาที่ไร้สิ่งขวางกั้น
ทิวาขบกรามแน่น อย่างไรเขาก็ผู้ชายที่มีใจสมัครรักใคร่ต้องการผู้หญิงเป็นปกติ นี่เขาถูกเอาคืนเหรอ ทิวาจำต้องเอาแขน ขา ร่างกายเธอออกจากร่างกายเขา ควับ! ทิวาลงจากเตียงนอน เดินกลับเข้าห้องน้ำอีกครั้ง ยี่สิบนาทีต่อมาเขาถึงออกมาใหม่เมื่อเขาสามารถควบคุมร่างกายมันไว้ได้แล้ว
ทิวาจึงทำอย่างอื่น รอจนตัวเองง่วงมากๆ จึงยอมกลับไปนอนที่เตียงอีกครั้ง และเขาก็หลับไปโดยที่ร่างกายยังคงเปลือยเปล่า เหมือนกับคนข้างๆ นับดาวหลับไปนานแค่ไหนเธอจำไม่ได้ แต่ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกตัวแล้ว รอบข้างมืด นับดาวยังคงนอนสลึมสลือแค่ปรือตา แต่เธอรู้สึกมึนอยู่แม้จะได้นอนหลับไปตื่นหนึ่งแล้วก็ตาม
เธอเริ่มได้สติขึ้นบ้าง เสียงลมหายใจที่ไม่ใช่ของเธอ และไม่ใช่ของเทวา ทำให้นับดาวต้องเริ่มปรับสายตากับความมืด เธอหันไปมองเจ้าของลมหายใจที่นอนพลิกกายหันหน้ามาทางเธอ สองมือเล็กปิดปากปิดจมูกของตัวเองทันที หัวใจเธอเต้นแรงจนหยุดเต้นได้เลย เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ นับดาวหอบถี่กระชั้น และเธอก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้สวมใส่อะไรเลย
พรึ่บ ทิวาพลิกตัว ผ้าห่มร่อนลงเผยเนินอกแกร่งของเขา นับดาวที่ยังปิดปากปิดจมูกของตัวเองอยู่เธอกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ทั้งเขาและเธอคงไม่บังเอิญเปลือยกายและมานอนบนเตียงเดียวกันหรอกนะ และเมื่อสายตาชินกับความมืดได้มากขึ้น ห้องนอนนี้ไม่ใช่ห้องของเธอ
นับดาวพยายามทำตัวให้เบาที่สุด เพื่อตั้งใจจะลงจากเตียงไม่ให้เขารู้สึกตัว ตอนนี้เธอสับสนไปหมดแล้ว ขอเวลาตั้งสติก่อน ควับ! แต่นับดาวไม่อาจทำได้อย่างที่คิด เมื่อเอวเธอถูกรั้งไว้
อุ้ย! นับดาวล้มตัวลงนอนบนที่นอนอีกครั้ง “คุณหื่นทุกครั้งที่เมาแบบนี้มั้ย” !!!! เสียงแหบพร่าฝ่าความมืดพร้อมลมหายใจอุ่นร้อนผ่าวที่เป่าอยู่ที่ซอกคอข้างแก้ม ขนอ่อนทุกเส้นบนร่างกายสาวลุกชันพร้อมเพรียงกันอย่างไม่รีรอ
“คุณพูดอะไร”
“ผมพูดอะไร นี่คุณอย่าบอกนะว่าก่อนหน้านี้คุณจำอะไรไม่ได้เลย” นับดาวตื่นตระหนกลนลานจนแทบสิ้นสติ “คุณบุกเข้าห้องผม ผู้หญิงตัวเล็กๆ ใครจะคิดว่าแรงจะเยอะจนน่ากลัว คุณจู่โจมผมทุกอย่าง ผมไม่ใช่พระอิฐพระปูน.../...อย่านะ!!! อย่าพูดต่อนะ” นับดาวทนฟังต่อไม่ได้ เธอยกมือขึ้นปิดปากเขาพร้อมออกแรงโถมกายใส่เขา ทิวาหยุดเอ่ยนอนนิ่งให้ท่อนบนเปลือยของเธอทาบทับแผ่นอกเขาไว้
แม้จะมองไม่ค่อยเห็น แต่ระยะใกล้มากกับสายตาที่ปรับเข้ากับความมืดได้แล้วของทั้งสอง ทำให้ต่างก็มองเห็นดวงตาของกันและกัน ทิวาไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ ในทางตรงข้ามเขากลับยั่วยวนเธอ แลบลิ้นเลียฝ่ามือเธอ ควับ! นับดาวสะดุ้งตกใจชักมือกลับ เซถลาจนตัวเองกลับเป็นฝ่ายไปนอนและทิวาก็ขยับเป็ยฝ่ายทาบทับร่างเธอไว้
“คุณแม่จะรับผิดชอบผมยังไง ที่นำพาผมลงสู่นรกไปพร้อมกับคุณแม่ครับ”
“ไม่จริง...” นับดาวร้องออกมา น้ำตาที่ไม่ได้ไหลออกมาในตอนแรก ตอนนี้มันหลั่งออกมาจนเธอดูน่าสงสารมาก
พรึ่บ! ทิวายิ้มหยัน รอยยิ้มนี้ของเขาแน่นอนว่านับดาวไม่มีทางได้เห็น เขาผละออกจากร่างเธอ และทอดกายนอนหลับตาลงเข้าสู่นิทราไปอย่างง่ายดาย ไม่มีการปลอบโยนใดๆ เขาลงแรงไปตั้งเยอะกับแผนนี้
‘นับดาว นี้แค่บทเรียนแรกของเธอ ฉันอยากรู้นักว่าเธอจะทนไปได้สักแค่ไหน กับความอัปยศครั้งนี้’
นับดาวที่ได้อิสระจากเขา เธอไม่รีรอพิรี้พิไรแม้แต่อย่างใด เมื่อกลับเข้าห้องตัวเองได้ เธอเข้าไปในห้องน้ำโดยทันทีแม้จะรู้ดีว่าน้ำมากแค่ไหนก็ไม่อาจล้างเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้
เธออายุไม่มากเท่าไหร่แต่ก็เจอเรื่องราวต่างๆมาไม่น้อย ยิ่งในช่วงสามสี่ปีที่ผ่านมาเป็นอะไรที่เธอคิดว่าหนักหนาสาหัสแล้วก็เปรียบไม่ได้เลยกับเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ “ดาวเธอต้องผ่านมันไปให้ได้” นับดาวร้องบอกตัวเอง
แต่สิ่งที่คาดไม่ถึง ในวันรุ่งขึ้นตอนเช้าตรู่ เธอไม่น่าจะได้เจอกับเขา แต่เขาก็ยืนพิงรถฝั่งประตูคนขับ เธอไม่ได้อยากเห็นหน้าเขาในตอนนี้ นี่เขาตั้งใจมากเกินไปแล้ว
- ผู้เขียน
