โกหก
976 คำ
"แกแน่ใจนะยัยพีชว่าจะไม่ไปอ่ะ" ยัยเกลเซ้าซี้ถามตั้งแต่เลิกคลาสจนกระทั่งเดินมาถึงตึกหน้าคณะวิศวะ
จะว่าไงดีโทรศัพท์ฉันดันแบตหมดเลยต้องเดินมาหาโซนที่คณะแทน ดีหน่อยที่ยัยเกลเดินมาเป็นเพื่อนเพราะอยากจะมาหาแฟนของมันเหมือนกัน
"ไม่อ่ะ คืนนี้งดนะเกลอยากนอน" ฉันตอบเสียงใสพลางกอดแขนของเกลอ้อนไปด้วย
"ก็ได้ๆ ไม่มีแกไม่สนุกเลย" ถึงจะว่าแบบนั้นแต่ยัยก็ยกมือขึ้นมาลูบหัวฉันเบาๆ
ดวงตากลมโตสอดส่องมองหาร่างสูงคุ้นตาที่น่าจะอยู่แถวๆนี้แต่กลับไม่เห็นเลยแม้แต่เงา ทว่าสายตาก็หันไปโฟกัสกับใครบางคนที่ยกขาขึ้นพาดบนโต๊ะไถโทรศัพท์มือถือในมือ
"เรย์นายเห็นโซนหรือเปล่า" ฉันเดินเข้าไปหาแล้วเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม
คนถูกถามละสายตาจากหน้าจอมือถือขึ้นเงยหน้ามองฉันนิ่งๆก่อนที่มุมปากหยักของเขาจะยกยิ้มขึ้นบางๆบางชนิดที่ว่าถ้าไม่สังเกตุก็คงไม่เห็น
"อยู่หลังตึกมั้ง" เรย์ตอบพลางชำเลืองมองไปยังตึงอีกด้าน
เรย์เป็นผู้ชายในกลุ่มเดียวกันกับโซนฉันจึงรู้จักไปด้วยเพราะเห็นหน้ากันบ่อยๆ ร่างสูงที่พอๆกับโซนต่างกันตรงที่เรย์จะเป็นคนหน้านิ่ง นิ่งแบบไหลตายไปตอนไหนก็ได้ใครจะรู้ เรือนผมสีดำตัดสั้นถูกเซ็ทเป็นทรงดูเย็นชาต่างจากโซนที่ออกจะดูอารมณ์ร้ายได้อย่างชัดเจน
"งั้นเหรอ ฉันรอนี่ดีกว่านายโทรไปหาโซนให้ทีได้ไหม" ฉันว่าพลางนั่งลงตรงข้ามกับเรย์ที่ตอนนี้เขายอมเอาเท้าลงจากโต๊ะแล้วพยักหน้ารับเป็นการเข้าใจ
"เดี๋ยวมันมา" เรย์เงยหน้าขึ้นมาบอกหลังจากที่เขากดพิมพ์ข้อความส่งไปหาโซน
"อื้อขอบใจ แกจะไปเลยไหมเกลเดี๋ยวแฟนแกรอนาน" ฉันหันไปถามยัยเกลในประโยคหลังกลัวว่ามันจะอยู่เป็นเพื่อนฉันจนแฟนมันรอนานอีก
"โอเค งั้นฉันไปก่อนนะแก" เกลโบกมือลาฉันแล้วหันไปยิ้มให้เรย์ ส่วนคนตัวโตก็ทำเพียงแค่พยักหน้ารับเท่านั้น
ฉันนั่งรอได้เพียงไม่นานร่างสูงที่คุ้นตาก็สาวเท้าเดินเข้ามาหาด้วยท่าทีรีบร้อน แต่มันจะไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ถ้าไม่ใช่ว่าบนใบหน้าของเขากำลังมีเลือดไหลซึมออกมา
"พีช.."
"ไปโดนอะไรมา" ฉันลุกขึ้นยืนปรี่ไปหาคนตัวโตด้วยความตกใจที่หางคิ้วของเขามีเลือดไหลออกมาเป็นทาง
"พีช"
"ฉันถามว่าไปโดนอะไรมาโซน"
"ใจเย็นพีช" โซนจับบ่าทั้งสองของฉันเรียกสติที่กระเจิดกระเจิงของฉันให้เข้าที่
"ใจเย็นได้ไงเลือดนายออกขนาดนี้" ฉันเงยหน้ามองเจ้าของใบหน้าหล่อคมที่ก้มลงมองหน้าฉันด้วยแววตานิ่งๆ
"ไม่ได้เป็นอะไร" โซนใช้หลังมือเช็ดเลือดที่กำลังหยดลงมาข้างหางตาของเขาอย่างไม่แยแสนัก
"โกหก ไปมีเรื่องมาอีกแล้วใช่ไหม"
"....." โซนไม่ตอบอะไรเขาเพียงใช้สายตามองสบตากับฉันนิ่งๆเท่านั้น
"เรย์มีเรื่องอะไรที่ฉันไม่รู้หรือเปล่า" เมื่อถามคนตรงหน้าไม่ได้คำตอบฉันจึงเปลี่ยนไปถามเรย์ที่ลดโทรศัพท์มือถือลงแล้วมองฉันสลับกับโซน
"ไม่ต้องห่วงมันจัดการได้" เรย์ยักไหล่ตอบจากนั้นก็หยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินมาตบบ่าของโซนเบาๆแล้วพูดออกมาเบาๆแต่ฉันที่ยืนอยู่ไม่ไกลก็ยังคงได้ยินชัดเจน
"มึงจัดการเสร็จแล้วใช่ไหม เดี๋ยวกูลากมันไปทิ้งเอง" คำพูดที่แฝงไปด้วยความน่ากลัวของเรย์ที่พูดกับโซนต่อให้ฉันรู้จักกับพวกเขามานานแค่ไหนก็ยังรู้สึกขนลุกกับคำพูดเหล่านั้นไม่ได้
โซนพยักหน้าเบาๆเรย์เลยหมุนตัวเดินออกไป โซนจูงมือฉันให้เดินตามมายังลานจอดรถที่มีรถของเขาจอดอยู่
ร่างสูงนั่งพิงไปบนตัวรถแล้วถอดเสื้อช็อปสีเทาออกมาพาดบ่ากว้างของตัวเองเอาไว้
"ทำไมไม่โทรมาจะได้ไปรับ" โซนถามขึ้นเมื่อฉันยืนกอดอกจ้องหน้าเขาไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไปอีก ตั้งแต่มัธยมฉันรู้มาตลอดว่าโซนเกเรมีเรื่องต่อยตีมากแค่ไหน แต่เพราะตอนนี้เขากำลังมีอนาคตที่ดีฉันเลยห้ามโซนมาตลอดไม่ให้ไปยุ่งกับเรื่องพวกนี้อีก
"ถ้าโทรมาก่อนก็คงไม่รู้ใช่ไหมว่าไปมีเรื่องมา" ฉันถอนหายใจอย่างปลงตกต่อให้จะโกรธยังไงแต่ก็ยังเป็นห่วงเพื่อนคนนี้อยู่ดี
"....."
"เจ็บมากหรือเปล่า" ฉันล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าแล้วเช็ดเลือดออกจากหางตาของโซนเบาๆ คนตัวโตจับจ้องมองตาฉันนิ่งๆไม่ได้ขยับออกห่างแม้ว่าฉันจะขยับเข้าไปอยู่ระหว่างสองขาแกร่งเพื่อเช็ดเลือดออกให้อย่างเบามือ
"หายแล้ว" รอยยิ้มที่ฉายชัดอยู่บนใบหน้าหล่อทำเอาฉันชะงักมือที่กำลังเช็ดเลือดอยู่ออกแล้วโน้มใบหน้าเข้าไปหาจ้องตาคนตัวโตกว่าด้วยสายตากดดัน
"อย่ามาโกหกกันนะโซน ฉันรู้ดีว่าเพื่อนตัวเองเป็นคนยังไง"
- ผู้เขียน
