ผลคือกวางตันนั้นกลิ้งหลุ่นๆ ลงไปตามเนิน และวูฟที่ตามติดก็พลอยซวยไปด้วย เขากระโจนตามกวางบาดเจ็บ ไถลลื่นไปตามทางลาด...กว่าจะถึงพื้นดิน ก็บาดเจ็บไม่น้อย
กานพลูผุดลุกผุดนั่ง ชะเง้อมองทางจนกระทั่งมองเห็นวูฟเดินมาแต่ไกล เธอจึงรีบวิ่งออกมารับหน้า
“เห้!! นายบาดเจ็บนี่” หญิงสาวอุทาน เมื่อมองเห็นสภาพมอมแมมของชายหนุ่ม เนื้อตัวเขามีแต่คราบดินแดงๆ มีแผลถลอกที่หัวเข่า กับตรงข้อศอก
“แผลเล็กนิดเดียว ข้าไม่เจ็บหรอก” วูฟมองแผลที่ข้อศอกและบนต้นแขนก่อนจะไหวไหล่
“มันสกปรกมีแต่คราบดิน” กานพลูแย้ง
“ช่างเถอะ...แค่นี้ข้าไม่ตายหรอก”
อาจจะเป็นเพราะน้ำเสียงอ่อนอ่อยของสาวจอมวุ่นตรงหน้า วูฟจึงลดน้ำเสียงลง
“ฉันก่อไฟไว้แล้วนะ”
กานพลูเหมือนคนเป็นง่อยในโลกใบนี้ งานแต่ละอย่างเธอไม่เคยทำ แต่ก็ไม่อยากนิ่งดูดายให้คนอยู่ด้วยไม่พอใจ
วูฟอมยิ้ม มองคราบเขม่าดำที่เนินหน้าฝากของกานพลู เจ้าหล่อนคงพยายามน่าดู ในการก่อไฟครั้งนี
