ชายหนุ่มถอนใจแรงๆ เขาทิ้งตัวนั่งบนพื้นอย่างหมดแรง เงยหน้ามองคริสติน่าด้วยสายตาละห้อย
“ทำไมเธอไม่เชื่อเราล่ะ?”
คริสติน่าวางห่วงยางอันใหญ่ไว้บนพื้น เธอลากเก้าอี้เหล็กมาใกล้ๆ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่ง ยกมือกอดอกเม้มปากแน่น
“ถามหน่อยเถอะ ช่วยตอบตามตรงด้วยนะวิคเตอร์ ถ้านายเป็นลูกผู้ชาย” หญิงสาวเกริ่นนำ “ตามฉันมาใช่มั้ย?!!” เสียงคาดคั้น พอๆ กับแววตาแข็งๆ ที่ทอดมอง
วิคเตอร์พยักหน้ารับ... “ใช่” ตอบแบบแมนๆ
“4ปี นายยังป่วนฉันไม่พออีกเหรอหะ!!”
คริสติน่าตะคอกเสียงแหลม
ชายหนุ่มย่นจมูก ยืดตัวขึ้นยืน ลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งประจันหน้ากับหญิงสาว “ก็เราชอบเธอ” เขายืนกรานคำพูดเดิม
“ฉันไม่ใช่เด็กอมมือนะโว้ย!!” คริสติน่าเริ่มโวย
“ก็รู้...” วิคเตอร์ตอบ เขาไม่ได้ชอบเด็ก เพราะว่าคริสติน่าโตแล้วไงถึงชอบ
“นั่นไง!! แล้วนายยังจะโกหกฉันทำไม คนชอบกันที่ไหนเขาคอยป่วน นายทำให้ฉันรำคาญ หน้ากวนๆ ของนายทำให้ฉันอารมณ์เสีย
