เยว่ซิงอุ้มไป่จิ๋วในร่างของจิ้งจอกขาววิ่งไปที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
“หมอช่วยด้วยช่วยเขาทีค่ะ”
“แต่ว่าที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลสัตว์นะครับ”
เยว่ซิงมองร่างไป่จิ๋วที่ลมหายใจเริ่มแผ่วลงเรื่อยๆด้วยท่าทีกระสับกระส่ายน้ำตาจากไหนกันที่ไหลออกมามากมายทั้งๆที่เคยคิดว่าเขาเป็นปีศาจร้ายแต่เมื่อรู้ว่าเขากำลังจะตายเยว่ซิงใจหายรู้สึกไม่ดีแต่ก็พยายามมองโลกในแง่ดีว่าเขาจะต้องไม่เป็นอะไร
“เพราะคุณออกมาช่วยหนูแท้ๆเลยจึงต้องมาเป็นแบบนี้”
“พาเขากลับบ้านแล้วข้าจะบอกวิธีรักษาแต่ว่าต้องแลกกับอะไรบางอย่างเจ้าจะยอมหรือไม่?”
เจี้ยกั่วปรากฎตัวขึ้นเขามาตอนไหนเยว่ซิงไม่ได้สังเกตุ แต่สายตาที่เขามองมายังร่างกายของ เยว่ซิงนั้นแฝงอะไรบางอย่าง
“นายจะ…ทำอะไรฉันต้องการอะไรจากฉัน”
“ข้ามิได้หื่นกามเหมือนกับเจ้านั่นหรอกนะแต่ข้อแลกเปลี่ยนที่ข้าอยากได้ก็คือชีวิตของเจ้าจะยอมหรือไม่?”
เยว่ซิงครุ่นคิด
“ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงมารด
