ชายหนุ่มผงะออกห่าง ยกมือขึ้นลูบผิวแก้มตัวเองป้อยๆ ดวงตาเขม่นมองผู้หญิงตรงหน้าอีกครั้ง!! ครั้งนี้เขาพิจารณาหนักกว่าเก่า อะไรหลายๆ อย่างที่เป็นเธอเปลี่ยนไป แววตาฉ่ำหวาน ล่อหลอกหยอกเย้าเป็นนิจ!! ไม่มีในหน่วยตาคู่นั้น มีแต่แวววิตก หวาดหวั่น ซ้ำร้ายเธอยังทำท่าเหมือนกับว่าไม่เคยพบเจอเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน มันแปลก!!
“ขอโทษนะนิก มือซันไวไปนิดค่ะ กำลังจดจ่ออยู่กับงานเลยลืมตัว ขอโทษจริงๆ” ปานดาวเหลียวมองหาปรีติ เธอส่งสายตาขอความช่วยเหลือ พลางเอ่ยขอโทษนิกกี้ไว้ก่อน ดีว่าตั้งสติทันไม่อย่างนั้นหมอนี่โดนหนักมากว่าตบแน่ๆ
“อะไรกันฮ้า เกิดอะไรขึ้น!!” ปรีติถลาเข้ามาอย่างเร็ว เขาส่งเสียงแปล๊นๆ เดินเข้ามากั้นกลางและดันหลังปานดาวให้ถอยหลบไปก่อน เมื่ออาจจะมีใครบางคนจับสังเกตได้ เพราะรังสิมาคนเก่า ชื่นชอบที่จะอยู่ในอ้อมกอดผู้ชาย หากอยู่ลับหลังสื่อ
“ไม่มีอะไรหรอกครับพี่ปรี...แค่เข้าใจผิดกันนิดหน่อย”
ดวงตาของน
