ตอนที่1
1330 คำ
“ได้ค่ะคุณนาย ฉันรับงานนี้แน่นอน หลานชายของฉันพร้อมเสมอ จะส่งใบรับรองแพทย์ไปให้ตรวจไม่มีโรคติดต่อแน่นอนค่ะ” หญิงอายุประมาณห้าสิบปีตอบรับปลายสายอย่างยินดีเพราะตอนนี้กำลังมีงานใหม่เงินดีที่เหมือนหนูตกถังข้าวสารทองคำ หลังวางสายก็หันไปมองหลานชายที่กำลังนั่งเลี้ยงเด็กชายหญิงฝาแฝดอายุประมาณ6ขวบ
ทั้งสามอาศัยอยู่ในบ้านเช่าโทรม ๆ มีเพียงหญิงร่างท้วมคนนี้เท่านั้นที่อยู่ห้องหรูหราในตัวเมือง มีทองสวมใส่ทั้งคอและข้อมือนานครั้งจะมาหานอกจากมีงาน
ผิดกับอีกสามคนที่ใส่เสื้อผ้าซอมซ่อแต่ถึงอย่างนั้นเด็กหนุ่มที่กำลังนั่งเลี้ยงลูกกลับเกลี้ยงเกลาและมีใบหน้าที่สมบูรณ์สวยงามเพราะผ่านการศัลยกรรมมาหลายครั้งจนแทบไร้ที่ติแต่ถึงอย่างนั้นสภาพก็ยังดูยากจน
‘ขิง’ เม้มปากเมื่อมองป้าที่กำลังรับงานอีกครั้ง เขาอยากจะเลิกรับงานแบบนี้แล้วเพราะมีแต่ตนที่ต้องเสียหลาย ๆ อย่างแม้สุดท้ายจะได้เด็กทั้งสองคนนี้มาแต่ก็เกิดจากความผิดพลาด
พิไลยิ้มแย้มพลางมองหลานชายนอกไส้อยู่นาน เพราะถึงแม้จะถูกเรียกว่าป้าแต่ก็ไม่ได้มีสายเลือดเดียวกัน เธอคือผู้ที่เลี้ยงเด็กคนนี้ต่อจากครอบครัวที่แตกแยกพ่อไม่รู้เป็นใครแม่ก็เป็นโสเภณีเธอจึงเป็นผู้มีพระคุณที่เด็กคนนี้จะต้องทดแทนตลอดชีวิต งานนี้ก็เช่นกัน
“เดี๋ยวจะมีงานนะ งานใหญ่เงินดี สมกับที่ฉันให้แกไปศัลยกรรมและพักอยู่นานจริง ๆ ลูกค้าคนก่อน ๆ ก็จำแกไม่ได้แล้ว”
“คุณป้า…ผมไม่อยากรับงานอีกแล้ว…ผมมีลูกสองคนแล้ว”
“ก็แกดันพลาดเอง! ฉันบอกให้แกคุมให้ดีก็ทำไม่ได้!”
“ตอนนั้นเขาและผมต่างก็เมา” พอนึกถึงชายคนนั้นขิงก็ได้แต่ถอนหายใจเพราะจำอะไรไม่ได้เลยและเขาก็ไม่ใช่ลูกค้าเป็นเพียงคนทั่วไปที่เข้าห้องผิดเพราะหลังจากนั้นขิงก็ตื่นมาเพราะลูกค้าโทรมายกเลิกแต่เพราะเมามากจึงไม่ได้รับสายก่อนหน้า ขิงที่ตื่นมาท่ามกลางความมืดก็รีบวิ่งหนีออกไปก่อน
“ก็ฉันบอกให้เอาไอ้เด็กสองคนนี้ออกแต่แรกก็ไม่เชื่อ! เห็นไหมต้องมาเลี้ยงดูแฝดบ้านี่!” เสียงตวาดทำให้เด็กทั้งสองตื่นตระหนกกอดผู้เป็นแม่ทันที ขิงก็รีบโอบกอดไว้
“คุณป้าอย่าพูดแบบนี้ต่อหน้าเด็กสิครับ…”
“ทำไม! ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ แกมีสิทธิ์อะไรมาห้ามฉันลืมแล้วหรือไงว่าใครเอาแกมาเลี้ยง พ่อก็ไม่รู้เป็นขี้ยาที่ไหนแม่ก็เป็นกะหรี่!”
ทุกคำพูดทำให้คนฟังน้ำตาร่วงจนลูกทั้งสองรีบเช็ดให้แล้วร้องไห้ตาม
“คุณยายอย่าว่าคุณแม่สิครับ ฮือออ”
“หุบปาก!!”
“คุณยายใจร้าย..แม่หนูร้องไห้อีกแล้ว”
“ฉันบอกให้พวกแกหุบปากไง!...ขิงเลิกร้องไห้ซะฉันจะบอกงานคราวนี้ให้ฟัง”
ขิงเหนื่อยหน่ายชีวิตเขามองลูกแล้วเช็ดน้ำตาให้
“พิณ พาย ไปทำการบ้านก่อนนะลูก เดี๋ยวแม่คุยกับคุณยายก่อน” พูดพลางเดินไปมุมห้องแล้วหยิบการบ้านของเด็ก ๆ ออกมา เด็กน้อยก็จำใจนั่งตามที่แม่บอก ส่วนขิงก็เดินมาหาพิไลอีกมุมหนึ่ง
“งานคราวนี้ได้รับจ้างวานมาจากคนรวย..คนรวยที่ไม่ใช่พวกเจ๊ร้านเหล้าด้วย..ดูเหมือนเขาจะรู้เรื่องของฉันจากเพื่อนคนอื่นที่ทำธุรกิจสีเทาก็เลยว่าจ้างให้แกไปทำให้ลูกชายและคนรักแตกหักกัน”
“งานแบบนี้อีกแล้วเหรอครับ”ขิงเคยรับงานเป็นมือที่สามมาก่อน ต้องทำลายความสัมพันธ์พวกเขาเพราะฝ่ายชายไม่ต้องการแล้ว
“ใช่! ทำยังไงก็ได้ที่ทำให้ทั้งสองเลิกกัน”
“ผมไม่อยาก..รับงานแบบนี้…อึก!”
พูดขาดคำไม่นานเส้นผมก็ถูกกระชากจากด้านหลังจนใบหน้าแหงน พวกเด็ก ๆ ที่มองเหตุการณ์ก็ตกใจรีบวิ่งมากอดขา
“ปล่อยคุณแม่นะ คุณแม่เจ็บ!”
“คุณยายอย่าทำอะไรแม่ผมนะ!”
พิไลกัดฟันแล้วใช้สองมือผลักทั้งสองจนล้มลง
“ฉันล่ะรำคาญพวกแกจริง ๆ! ถ้าขืนยังทำแบบนี้อีกฉันจะทิ้งพวกแกไปอยู่บ้านเด็กพร้าให้หมด!”
ขิงที่ได้ยินก็ไม่พอใจ เขาโกรธจนหน้าแดงแต่ก็พยายามระงับอารมณ์
“คุณป้า…อย่าพูดแบบนี้สิครับ ผมขอร้องล่ะ”
“ก็ดูลูกส้นตีนแกสิ เลี้ยงทำไม ฉันบอกให้เอาออกก็ไม่เอาออก ให้มันสร้างความรำคาญเนี่ย!” พูดพลางก้มตัวหยิกแขนคนละข้างจนเด็กน้อยร้องลั่น
ขิงก็หน้าเสียรีบกอดปลอบพลางมองผิวลูก ๆ ที่แดงเห่อ หากจบงานนี้เขาจะต้องหาทางหนีเพราะคิดว่าทดแทนบุญคุณมามากพอแล้วตั้งแต่ป้าไม่มีอะไรเลยแต่ตอนนี้ถือว่าร่ำรวยมากโข
“โอ๊ย ปวดหัว ขิงแกมาข้างนอกเลย!”
ขิงถูกจับมือพาไปนอกห้องจากนั้นประตูก็ปิดล็อกจากด้านนอกขังทั้งสองไว้ด้านใน จนได้ยินเสียงร้องและเสียงทุบประตู
“หากพวกแกยังร้องไม่เลิกฉันเอาไปปล่อยจริงแน่!!”
ขิงก็กลัวเพราะรู้ว่าป้าเอาจริงจึงรีบปลอบ ลูก ๆ จนเริ่มเบาเสียง พิไลจึงให้ขิงเดินไปคุยในที่คนน้อยเพราะอย่างไรห้องเช่าก็มีคนอยู่ในห้องและไม่ค่อยเก็บเสียงอยู่แล้ว
ขิงเดินตามพิไลไปยังมุมอับจากนั้นฟังในสิ่งที่บอก ได้ความว่าจะต้องไปพบผู้ว่าจ้างในวันพรุ่งนี้และงานนี้จะไม่ใช่เพียงทำให้คนรักแตกหักในฐานะมือที่สามเท่านั้นแต่เขาจะต้องเข้าไปในฐานะเมียแต่ง ฟังแล้วน่าตกใจอย่างมากไม่คิดว่าผู้จ้างจะทำถึงขนาดนี้
“อ้อ เดี๋ยวฉันจะให้ดูภาพว่าที่สามีล่ะกัน” พูดพลางหยิบโทรศัพท์ตนมาค้นบางอย่างจากนั้นยื่นภาพให้ดู
“หล่อ รวย มีชาติตระกูล คนนี้ลูกค้ากิตติมศักดิ์เลยนะ”
ทันทีที่ขิงเห็นชายตรงหน้าแววตาก็เบิกกว้างตกตะลึงคล้ายอดีตหวนกลับมาอีกครั้ง ชายที่เขาได้แต่แอบรักข้างเดียวมาตลอดตั้งแต่เด็ก
ขิงเติบโตมาในสลัมแต่กลับได้พบเจอเด็กชายที่นำของมาแจก เขาคนนั้นหน้าตาดีและใจดี หยิบยื่นขนมและของเล่นให้ อีกฝ่ายคงจำไม่ได้แล้วแต่ขิงจำได้เสมอเพราะไม่ได้เจอกันแค่เพียงตอนเด็ก ขิงที่เรียนโรงเรียนวัดมักจะหยุดเรียนบ่อยครั้งเพื่อนำของไปขายหน้าโรงเรียนคนรวยและก็ได้เห็นเขาคนนั้นเดินผ่านพร้อมกลุ่มเพื่อน ขิงมักจะแอบมองทุกวันกระทั่งเขาคนนั้นเรียนจบ
ไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งจะได้เจอกันอีกครั้ง…แต่เขามีคนรักอยู่แล้วตนต้องเข้าไปแทรกกลางอย่างนั้นเหรอแบบนี้ก็มีแต่ถูกเกลียดไม่ใช่หรือ
“เป็นไง ว่าที่ผัวแก”
“ผม…”
“ทำไมอย่าบอกนะว่าจะไม่เอา เลิกโง่!” พูดพลางใช้นิ้วจิ้มหน้าผากจนใบหน้าผงะ
“กะหรี่อย่างแกได้เป็นเมียชั่วคราวของเขาแกควรดีใจจนเหมือนได้ขึ้นสวรรค์ใบหน้านี้ที่ฉันให้ไปศัลยกรรมจะได้คืนทุนสักทีคิดแล้วว่าสักวันแกจะได้งานใหญ่และก็ใช่จริง ๆ”
พิไลยิ้มชอบใจในขณะที่อีกคนมีเพียงใบหน้าที่เศร้าอยู่ตลอดเวลา
- ผู้เขียน
