ตอนที่2
1643 คำ
สถานที่นัดพบลูกค้าคือร้านอาหารขนาดกลางแห่งหนึ่งซึ่งแยกห้องเป็นสัดส่วนทั้งฝั่งขิงและอีกฝ่ายต่างแต่งตัวมิดชิด หญิงวัยครึ่งร้อยที่นั่งอยู่ก่อนหน้าแม้ไม่ได้สวมทองแต่ก็เต็มไปด้วยเครื่องเพชร แหวนที่นิ้วแต่ละวงล้วนมีค่าและส่องแสงกระแทกจนแสบตา เหลือบมองป้าที่ใส่ทองมากมายแม้จะมีมูลค่ามากแต่เมื่อเทียบกับอีกฝ่ายก็ยังดูออกว่าใครคือคนมีเงินของจริง
“นี่คือหลานชายของดิฉันค่ะ”
อีกฝ่ายยังคงสวมแว่นตาดำพลางพิจารณามองขิงแล้วพยักหน้า
“สวยใช้ได้เลยนี่”
“ใช่ค่ะ ดิฉันออกเงินศัลยกรรมให้ทั้งตัวเลย”
“งั้นเหรอ…นี่นายอย่างที่รู้ว่าฉันจะจ้างให้ไปทำลายความสัมพันธ์ของลูกชายฉันและคนรัก” พอพูดถึงคนรักเธอก็เบ้ปากท่าทางไม่ชอบอย่างมาก
“ฉันจะเปิดตัวนายในฐานะหลานชายของเพื่อนสนิทคนหนึ่งและจะให้แต่งงานกับลูกชายฉัน นายมีหน้าที่แค่รับฟังไม่ต้องสนใจแม้ลูกชายฉันจะเถียงอะไรออกมา”
“ครับ”
“ดี..หากทำสำเร็จฉันจะโอนเงินให้หลักหลายล้านแต่ว่า..ถ้าพลาดท้องขึ้นมาฉันเอานายตายแน่…ตระกูลฉันห้ามผสมเชื้อสายสกปรกของนายเด็ดขาดเข้าใจไหม”
ขิงกลืนน้ำลายแล้วพยักหน้า มือเผลอกำเพราะรู้สึกเจ็บใจ ไม่ว่าใครก็ล้วนดูถูกตนทั้งนั้น
อยู่พูดคุยกันไม่นานก็แยกย้ายกันไปแต่อีกหนึ่งสัปดาห์ขิงต้องย้ายไปอยู่บ้านของอีกฝ่ายในฐานะสะใภ้ซึ่งจะมีงานแต่งแบบจัดฉากเล็กน้อยที่มีเพียงผู้ใหญ่สองฝ่ายที่ทางคุณนายจะจ้างพ่อแม่ปลอมมาให้เท่านั้น
“จำไว้แกต้องทำให้สำเร็จเงินหลายล้านรออยู่ เข้าใจไหม!”
“….ครับ…”
“ส่วนเรื่องลูกแกระหว่างนี้ฉันก็จะเลี้ยงให้เหมือนทุกที”
“คุณป้า..ผมขอร้องอย่าทำร้ายหรือพูดไม่ดีใส่เด็ก ๆ นะครับ”
พอพิไลได้ยินก็ชักสีหน้าแต่พอคิดว่าหากตนไม่ทำตามขิงก็คงไม่อาจทำงานใหญ่ได้เต็มที่จึงจำใจรับคำ
“ก็ได้…แต่แกต้องทำงานนี้ให้สำเร็จถ้าไม่ได้ฉันจะเอาลูกแกไปทิ้ง”
ขิงก็หน้าซีด ในตอนนี้เขาเหมือนมีลูกเป็นตัวประกัน ที่ไม่คิดหนีแต่แรกเพราะว่าป้าเป็นคนมีอิทธิพลพอสมควรเธอมักใช้เส้นสายของลูกค้าช่วยเหลือ หากตนหนีคิดว่าอีกไม่นานน่าจะถูกจับได้แต่หากครั้งนี้ตนทำเงินให้ได้เธอน่าจะไม่ตามจับแล้ว
หลังจากนั้นพวกเขาจึงเดินทางกลับไปยังห้องพัก เพราะตอนนี้เด็ก ๆ ไปเรียนจึงมีเวลามาพบลูกค้าและขิงก็ใช้เวลานี้ในการปรับเปลี่ยนตนเองเพื่องานนี้โดยเฉพาะ
เขาต้องแสดงว่าตนเองร้ายกาจ…และทำทุกอย่างเพื่อให้ทัพเลิกกับคน ๆ นั้น
ต้อง…ทำให้ได้..
จู่ ๆ ก็เกิดแรงกระตุ้นต้องการแย่งชิงเขามาเป็นของตนเองเพราะแอบรักมานาน ขิงจึงอยากให้เขามารักตนแทนและเมื่อมีโอกาสนั้นแม้จะแค่ภรรยาชั่วคราวก็ต้องคว้ามา ขอให้รักตนบ้างก็ดีใจแล้ว
ตอนเย็นพิไลไปรับเด็ก ๆ จากโรงเรียนเพราะตั้งแต่ขิงไปทำศัลยกรรมก็แทบไม่ได้เปิดหน้าให้ใครเห็นเพราะพิไลคิดว่าเขาจะได้งานใหญ่หากเปิดหน้าอาจมีปัญหาให้คนอื่นรู้และสุดท้ายก็ได้งานใหญ่จริง ๆ
ส่วนเด็ก ๆ แม้ใบหน้าของแม่จะเปลี่ยนไปแต่พวกเขารู้ว่านี่คือแม่ไม่เปลี่ยนแปลง
“จะ..จะไปทำงานที่อื่นอีกแล้วเหรอคะ”
“ฮือออ นานไหมครับ”
ขิงมองลูกที่สีหน้าเศร้าน้ำตาคลอ เพราะเขาทำงานแบบนั้นบ่อยและนานจึงไม่ค่อยอยู่กับลูก ครั้งนี้ก็คงอีกนานเหมือนทุกทีหรือไม่ก็มากกว่า
“แม่จะรีบกลับมา”
“ฮึก..ก..หนูไปด้วยได้ไหม หนูจะไม่ดื้อไม่ซน”
“ผมจะช่วยคุณแม่ทำงานบ้าน…ฮึก..ฮือออ อย่าทิ้งพวกเราไปเลยนะครับ”
คำว่าทิ้งมันช่างจุกในอกจนได้แต่โอบกอดและร้องไห้ออกมา
“แม่ไม่ทิ้ง แม่ไม่ได้ทิ้งนะครับ..แม่จะรีบกลับมาหาพวกหนูแน่นอน เป็นเด็กดีนะครับ”
พิไลที่นั่งอยู่ในห้องก็เบ้ปาก เธอไม่เข้าใจความรักอะไรแบบนี้เลยจริง ๆ เพราะเติบโตในฐานะเด็กกำพร้าและยืนหยัดด้วยตนเองเท่านั้น
หนึ่งสัปดาห์ต่อมาขิงเดินทางไปยังคฤหาสน์หลังหนึ่งด้วยรถยนต์หรูที่ทิษยาเตรียมให้ เมื่อถึงที่หมายขิงก็แทบหายใจไม่ทั่วท้องเขาเพิ่งเคยเหยียบลงบนพื้นบริเวณบ้านที่ใหญ่โตดั่งวังเช่นนี้ เขาสั่นไปทั่วทั้งตัวพอลงจากรถก็กลัวว่ารองเท้าจะทำให้บริเวณหน้าบ้านสกปรก
ขิงไม่รู้ว่านอกจากคุณนายแล้วคนอื่นจะรู้เรื่องราวของตนหรือไม่ พอกวาดสายตามองก็เห็นหญิงวัยใกล้เคียงคุณนายเดินออกมารับ
“มาถึงสักที คุณนายรออยู่ข้างใน”
“ครับ..”
ขิงเดินเข้าด้านในด้วยหัวใจระทึกเพราะโออ่ากว่าด้านนอกอย่างมาก ตนคือมดแมลงเมื่อเทียบกับที่นี่ ไม่คิดเลยว่าทัพจะรวยขนาดนี้เพราะเห็นเขาเรียนที่โรงเรียนทั่วไป ถ้ารวยขนาดนี้เรียนอินเตอร์ไม่ดีกว่าเหรอ และยังใช้ชีวิตปกติกับเพื่อน ๆ ทั้งยังมาซื้อขนมกับตนตั้งหลายครั้งแต่แท้จริงกลับรวยถึงขนาดนี้
เมื่อเห็นคุณนายนั่งอยู่โซฟาเขาก็ยิ่งเครียดจนแทบจะอาเจียน ทิษยาที่กำลังเปิดดูเครื่องเพชรในหนังสือเหลือบตามองมา
“นั่งลงสิ”
ขิงทำตามที่บอกนั่งลงโซฟาอย่างนุ่มนวลเพราะกลัวจะทำพัง
“ฮึ ทำตัวนุ่มนิ่มแบบนี้จะเอาชนะเจ้านั่นได้ยังไง แกต้องอ่อยให้เป็น”
“ขะ..ขอโทษครับ”
ทิษยานิ่วหน้าหากไม่เพราะสิ้นไร้หนทางไม่อาจให้ใครมารู้ความลับในบ้านเธอคงไม่ยอมจ้างพวกไร้หัวนอนปลายตีนมาแต่งงานหลอก ๆ กับลูกชายสุดที่รักของเธอแน่แค่คิดก็น่าขยะแขยง
“เดี๋ยวทัพจะมาแล้ว แกก็อย่าทำตัวน่าสงสัยล่ะเงียบเท่านั้น ต่อให้ทัพพูดอะไรก็เงียบเข้าใจไหม”
“เข้าใจครับ”
พูดไม่ทันขาดคำรถยนต์คันหนึ่งก็เข้ามาในบ้าน ทิษยารีบปิดหนังสือแล้วลุกยืนทันที สายตาเธอดูแข็งกร้าวและหงุดหงิดเมื่อมองไปยังประตู ขิงก็ลุกยืนเก้ ๆ กัง ๆ หันมองตามก่อนจะเห็นชายหนุ่มในชุดลำลองสบาย ๆ เดินมา หัวใจพลันเต้นแรงจนแทบเป็นบ้า ใบหน้าเห่อร้อน ขาและมือสั่น
เขาคนนั้นจริง ๆ
แต่ว่าด้านข้างกลับมีชายหนุ่มเด็กกว่าเดินมาด้วย ท่าทางตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัดแต่เพราะมีมือหนากุมไว้จึงใจชื้นขึ้นมาบ้างและนั่นก็ทำให้แววตาของขิงหม่นลง
คน ๆ นี้คือคนที่ทัพรักงั้นเหรอ…
ส่วนทิษยาเม้มปากอย่างไม่ยอมรับ
“สวัสดีครับคุณป้า”
“ใครป้าแก! เรียกฉันว่าคุณนาย! ไปเที่ยวกันมามีความสุขล่ะสิ!”
ใบข้าวเมื่อได้ยินเช่นนี้ก็รีบขอโทษเพราะเผลอเรียก
ทัพขมวดคิ้วพลางมองแม่ของตนที่มีสีหน้าแทบจะกินเลือดกินเนื้อ
“แม่ครับเรื่องที่ผมเคยบอกไว้…ว่าจะแต่งงานกับข้าว”
คนเป็นแม่ยิ่งหน้ายักษ์ใส่ก่อนจะปั้นหน้ายิ้มเดินมาหาขิงแล้วจับมือให้ยืนอยู่ข้าง ๆ
“ขิงนี่คือพี่ทัพไงจ๊ะ ทำความรู้จักกันก่อนสิ”
ทันทีที่ทิษยาเอ่ยพูดคนทั้งสองที่ตอนแรกไม่ได้สังเกตขิงเลยก็รู้สึกไม่ดีพลางมองหน้ากัน
“ทัพนี่คือขิงลูกชายของเพื่อนแม่เองจ้ะ”
ขิงยังรู้สึกกระอักกระอ่วนแต่พอแรงบีบมือของคุณนายมากขึ้นเขาก็รีบพูด
“สวัสดีครับพี่ทัพ ผมชื่อขิง ดีใจจังครับ..ที่ได้พบพี่…”
“อะ..อืม…”
“ทัพ…แม่ไม่ต้องการให้ลูกแต่งงานกับมัน”
“คุณแม่…”
“ฟังก่อน…แต่แม่จะให้รับมันมาเป็นเมียได้แต่จะไม่มีการจัดงานแต่งขึ้นทั้งนั้น”
พอได้ยินเช่นนี้คนทั้งสองก็ยิ้มทันที พวกเขาไม่คิดเลยว่าจะได้รับการยอมรับ ทัพก็เดินมาจะสวมกอดเพื่อขอบคุณแต่ว่าประโยคต่อมากลับทำให้หัวใจของพวกเขาสะท้าน
“แต่ต้องให้ขิงเป็นเมียหลวง ถ้าไม่ยอมรับฉันก็ไม่ยอมรับเหมือนกัน”
ขิงแทบไม่กล้าสบตาพวกเขาแต่รับรู้ว่าทัพไม่พอใจอย่างมาก
“คุณแม่…คุณแม่ทำแบบนี้ทำไม…เรารักกันหากคุณแม่ไม่ยอมผมก็จะไปจากบ้านหลังนี้”
“ลองไปสิฉันจะแฉให้เมียแกไม่มีความสุขเลย ลูกบุญธรรมกับลูกในไส้ฉันมันได้กันเอง! เอาให้รู้ทั่วประเทศไปเลยดีไหม!!”
ขิงก็ตกใจไม่คิดว่าแท้จริงทั้งสองจะมีความสัมพันธ์เช่นนี้กันมาก่อน ข้าวเม้มปากน้ำตาเอ่อคลอ ทัพก็รีบปลอบ ลำพังเขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้นชื่อเสียงก็แค่นั้นแต่สำหรับใบข้าวเขาเป็นคนที่แคร์ความรู้สึกของคนอื่นยิ่งคำว่าผู้มีพระคุณชุบเลี้ยงมาก็ยิ่งรู้สึกผิดเพราะเป็นลูกบุญธรรมของทิษยามาก่อนแต่กลับทำเรื่องแบบนี้
“เลือกเอาว่าจะเลิกกันหรือจะแต่งเมียหลวงที่ฉันเลือกให้!”
ทัพกำมือแน่น สายตามองขิงอย่างดุดันจนแทบอยากจะทำให้ขิงไร้ตัวตนเพื่อให้ข้าวได้มาเป็นเมียหลวงแทน
- ผู้เขียน
