“กว่าจะมานะ”
“ขอโทษค่ะเพราะทำข้าวต้มอีกรอบ”
“จะทำอะไรนักหนา”
เพ็ญก็ยิ้มแล้วเดินออกไปด้านนอกขณะจะตามหาขิง เจ้าตัวก็มาพอดีเธอจึงรีบบอกว่าคุณนายตามหา พอขิงติดกับเพ็ญก็เดินลงไปด้านล่างเพื่อรอสัญญาณจากคุณนาย
เมื่อขิงเดินเข้าไปในห้องก็เห็นทิษยากำลังตักข้าวต้มกิน
“แกเข้ามาทำไม”
“ไม่รู้ครับ…คนสนิทของคุณเรียกมา”
“อะไรนะ..เพ็ญน่ะเหรอที่เรียกแก”
“ครับ…”
“ออกไปได้แล้ว ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับแก ไม่อยากกินข้าวไม่ลง” พูดพลางตักข้าวต้มอีกหลายคำแต่แล้วจู่ ๆ เธอก็รู้สึกคันเนื้อคันตัวขึ้นมาฉับพลัน ดวงตาเริ่มบวม หายใจไม่ค่อยออก
“อัก..อัก..”
ทิษยากำลังหายใจไม่ออก เธอทรมาน..นี่มันเกิดอะไรขึ้นสายตามองชามข้าวต้มที่เธอไม่เห็นกุ้งแต่ทำไมเธอถึงมีอาการแพ้ได้ และกฎของบ้านนี้ก็คือห้ามนำกุ้งเข้ามาไม่ใช่หรือไง
“ชะ..ช่วย…”
ขิงยืนนิ่งมองร่างอีกฝ่ายกำลังดิ้นทุรนทุรายยื่นมือมาพยายามให้เขาช่วยแต่ขิงยังเพียงยืนมองจนอ
