“ข้าว…ลูก…” ทัพทรุดนั่งลงพื้นมือลูบคลำหลุมศพที่เขาฝังไว้ในบริเวณบ้านหลังจากทำใจอยู่นานจึงพาใบข้าวและลูกลงสู่ดินมันช่างยากเย็นจริง ๆ เขาทำใจเผาร่างนี้ไม่ลงจึงต้องทำเช่นนี้
“อยู่บ้านเรากันนะ..บ้านของเรา…”
ทัพยิ้มทั้งน้ำตา พูดคะนึงหาอยู่หลายวันหลายคืนจนแทบหมดแรง จากนั้นพยุงร่างเข้าไปในบ้านเก็บเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นใส่กระเป๋าแล้วกลับมาที่หลุมศพอีกครั้ง
“พี่จะกลับไปแก้แค้น…แล้วจะกลับมาหา…พี่ไม่ได้ทิ้งนายและลูกนะ” หยาดน้ำตาไหลหยดลงสู่ดินไม่ขาดสายจากนั้นเขาก็ออกไป
จะกลับไปยังบ้านหลังนั้นเพื่อทวงความยุติธรรมด้วยตนเอง
…….………….
ขิงเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเงียบ ๆ เตรียมหาทางออกไปจากบ้านหลังนี้ขณะที่เดินออกมาจากห้องแล้วไปยังชั้นล่างก็ได้ยินเสียงคุณนายคุยกับเพ็ญตรงโซฟาพอดี
“จับตาดูขิงให้ดี อย่าให้มันหนีไปได้”
“แน่นอนค่ะ”
“ทัพก็เป็นบ้าแบบนั้นไปแล้ว ในเมื่อฉันจ้างมันมาก็ต้องให้มันทำให้ลูกฉันกลับม
