บทที่ 3/1 ยินดีต้อนรับสู่นรก
1077 คำ
บทที่ 3
ยินดีต้อนรับสู่นรก
ศราวิลขับรถช้าลงเมื่อรถเคลื่อนผ่านแนวรั้วไม้ไผ่ที่สูงเกือบครึ่งสะเอว เธอมองออกไปนอกตัวรถอย่างตะลึงลาน ในพื้นที่ราวๆ สองไร่นี้ เต็มไปด้วยสิ่งที่เธอไม่เคยได้พบเจอ บ้านหลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า เป็นบ้านครึ่งปูนครึ่งไม้อย่างชนบท ด้านล่างถูกฉาบด้วยปูน ทาสีฟ้าอ่อนที่ตอนนี้ซีดลงเกือบเป็นสีขาว ส่วนด้านบนเป็นไม้ทั้งหมด สีอย่างธรรมชาติของมันทำให้เธอไม่รู้ว่าตกลงแล้วมันซีดหรือปกติแล้วเป็นอยู่เช่นนั้น
ถัดออกไปจากตัวบ้านมีเล้าไก่ เยื้องออกไปนิดมีโรงนาขนาดใหญ่สามหลัง ในนั้นเต็มไปด้วยรถและเครื่องทุ่นแรงที่ใช้ในการเกษตร เธอไม่รู้ว่ามีอะไรบ้าง หน้าตามันประหลาดๆ น่าตื่นตาตื่นใจไหมเล่า เธออยากรู้นักว่าที่นี่มีพื้นที่เท่าไหร่ และทำเงินได้มากแค่ไหนในแต่ละปี
“เลิกอึ้งแล้วลงมาได้แล้ว” ศราวิลสั่ง
อาทิตาทำตามอย่างว่าง่าย มองบ้านหลังใหญ่แล้วสบายใจไปเปลาะหนึ่ง
“คุณอยู่ชั้นบนหรือชั้นล่าง”
เธอถาม เขาชี้มือไปยังชั้นสอง “งั้นฉันจะอยู่ชั้นล่างเอง”
ศราวิลหัวเราะเบาๆ เสียงหัวเราะนั้นคล้ายเยาะหยันอยู่ในที
“ใครบอกว่าเธอจะได้อยู่บ้านเดียวกับฉัน”
“หมายความว่าไง”
หญิงสาวเริ่มใจฝ่อ หันมองรอบกายก็ไม่เห็นบ้านหลังอื่น ที่นี่ยังมีที่ให้เธอซุกหัวนอนได้อีกหรือ
แล้ววินาทีต่อมาอาทิตาก็ได้รับคำตอบ เมื่อเขาชี้มือไปยังสิ่งก่อสร้างที่เธอไม่คุ้นตา
“นั่นคือ?”
“ยุ้งข้าวไง หัดหาความรู้รอบตัวใส่หัวซะบ้าง ไม่ใช่เอาแต่ผลาญเงินเล่นไปวันๆ”
“นี่นาย!” อาทิตากัดฟันกรอดๆ อธิบายอย่างเดียวมันจะตายหรือไง ทำไมต้องด่าด้วย
หญิงสาวพิจารณายุ้งฉางที่สร้างด้วยไม้ มันหลังใหญ่พอสมควร แต่สภาพคงผ่านร้อนผ่านหนาวมาหลายฤดูนัก ด้านซ้ายของยุ้งข้าวเป็นกระท่อมมุงฟาง ผนังเป็นไม้หยาบๆ ยกสูงจากพื้นราวหนึ่งเมตร มีประตูสังกะสีเก่าๆ ปิดทางเข้าไว้ มันถูกคล้องด้วยกุญแจผอมๆ อันหนึ่ง อีกด้านของยุ้งข้าวถูกล้อมไว้ด้วยตาข่ายอลูมิเนียม มีหลังคามุงฟางเช่นกัน มีไก่ถูกขังอยู่ในนั้นน่าจะมากกว่ายี่สิบตัว ใช่...มันคือเล้าไก่!
“ที่นั่น...นอนได้ด้วยเหรอ”
เขาส่ายหน้ายิ้มๆ
“ไม่รู้สิ ฉันก็ไม่เคยนอนเหมือนกัน หรือเธอจะนอนในเล้าไก่ก็ได้นะ”
อาทิตาหายใจเร็วแรง ความโกรธอัดแน่นจนอยากจะฆ่าเขาให้ตาย
“อ๊ะๆๆ โกรธเหรอ นี่เธอโกรธฉันเหรอ ไหนว่าถึกไงล่ะ แค่ที่ซุกหัวนอนจะเรื่องมากทำไม”
“นี่! ฉันเป็นผู้หญิงนะ นายจะให้ฉันไปนอนในนั้นได้ยังไง ถ้ามีคนบุกมาปล้ำฉันจะทำยังไงฮะ!”
เขายักไหล่ให้อาทิตา “อันนี้ต้องดูก่อนละว่าเธอสมยอมหรือเปล่า แต่ดูจากสิ่งที่เธอทำกับฉันบนรถ ฉันว่ามีเปอร์เซ็นต์สูงมากที่เธอจะสมยอม”
เผียะ!
ศราวิลหน้าหันตามแรงตบ เขาโกรธจนกรามแกร่งขบกันเป็นสันนูน ยัยบ้านี่มีสิทธิ์อะไรมาตบกันแบบนี้!
หมับ!
ข้อมือน้อยของอาทิตาแทบแหลกคามือของศราวิล เขาคว้ามันไว้ กุมมันแน่นแม้อีกฝ่ายใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด
“เจ็บ!”
“ถ้ารู้ว่าเจ็บแล้วตบฉันทำไม!”
“แล้วนายล่ะ นายก็รู้ว่าที่นั่นไม่น่าจะนอนได้ด้วยซ้ำ แล้วนายจะให้ฉันไปนอนได้ยังไง!” เธอเถียงบ้าง ชี้มือใส่ประตูสังกะสีที่อยู่ติดกับยุ้งข้าว
“ทำไมจะไม่ได้ ถ้าไม่มีพ่อฉันสักคน พวกเธอสองแม่ลูกคงได้ปูเสื่อนอนอยู่ข้างถนน อย่ามาทำหัวสูงให้มากนัก มีที่ซุกหัวนอนก็บุญแล้ว!”
“ไม่นอน ฉันจะนอนในบ้าน!” เธอเถียงทั้งที่ข้อมือยังเจ็บร้าว
“ถ้าอยากนอนในบ้านก็มีแค่ห้องเดียวที่เปิดไว้รอเธอ รู้ใช่ไหม...ห้องฉันไง ถ้าอยากนอนในบ้านก็ไปแก้ผ้าอ้าขารอฉันบนเตียง!”
อาทิตาปากสั่นระริก โกรธจนน้ำตาเอ่อคลอ
“นายโตมาแบบไหนกันนะศราวิล ทำไมถึงเลวได้ขนาดนี้!” ร้องด่าแล้วกัดปากแน่น ไม่ทันแล้ว ถ้าเขาจะบีบคอเธอให้ตายก็แล้วแต่บุญแต่กรรมเถอะ
“อยากรู้เหรอ...ก็โตมาแบบที่พ่อมีเมียน้อยไง”
หยดน้ำใสๆ รินร่วงรดแก้มบาง อาทิตาขมคอเกินจะกล่าว ทำไมเธอถึงรู้สึกผิดขนาดนี้ ผิดทั้งที่ไม่ใช่ความผิดของเธอเลย
“เด็กที่ครอบครัวมีปัญหามันจะดีได้แค่ไหนกัน ฉันน่ะ บางเรื่องก็ดี แต่บางเรื่องนี่ โคตรเลว เลย หึๆๆ”
เสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังชิดใบหูบาง อาทิตาได้ยินทุกคำ ที่เขาเป็นแบบนี้เพราะมารดาของเธอหรอกหรือ
“ฉันจะนอน...ที่นั่น” เธอชี้มือไปยังประตูสังกะสีโกโรโกโส อย่างยอมรับในชะตากรรม
ศราวิลคลี่ยิ้มสมใจ “เยี่ยมเลย! ยินดีต้อนรับสู่นรกนะครับน้องซัน!”
อาทิตาทอดถอนใจ ในยามที่ศราวิลปล่อยข้อมือเธอ เธอก็ได้ใช้มือนั้นเช็ดหยดน้ำตา ดูท่าว่าสิ่งที่เขากล่าวมาจะเป็นเรื่องจริง ที่นี่ไม่ใช่สวรรค์ แต่เป็นนรก นรกที่เธอต้องดิ้นให้พ้น ก่อนที่เธอจะตายจริงๆ
ศราวิลหิ้วเอากระเป๋าใบหนึ่งมาโยนลงแทบเท้า อาทิตาไม่ได้เอ็ดเขา แค่ทำตาขวางใส่ ถ้ามีสิ่งที่แตกหักได้อยู่ภายใน ตอนนี้มันคงกลายเป็นแค่เศษฝุ่น
เวลาเดียวกันนั้น สตรีวัยกลางคนผิวสองสี หน้าตาท่าทางใจดีก็เดินออกจากตัวบ้านมารับหน้าผู้มาเยือน
“คุณฉัตร! คุณฉัตรมาแล้วบ่อคะ”
สำเนียงอย่างคนพื้นที่ ศราวิลฟังรู้เรื่องทุกคำ เขายิ้มให้นาง ก่อนที่นางจะเดินมาถึงเสียอีก
“มาแล้วครับป้าพุด ขอบคุณที่ช่วยดูแลบ้านตอนผมไม่อยู่นะครับ”
- ผู้เขียน
