Sunshine spring! ภารกิจพิชิตใจสาวใสตัวแสบ

ผมชื่อ ‘ไทโย’ เขียนเป็นตัวอักษรคันจิ[1] ที่แปลว่า ‘พระอาทิตย์’ หลายคนบอกว่าผมเหมือนพระอาทิตย์ตรงที่ความ ‘เจิดจ้า’ หึ -_-+ มันก็ใช่ แต่จะตรงใจเจ้าตัวอย่างผมมากกว่าต้องคำว่า ‘ร้อนแรง’ ยิ่งกว่าพระอาทิตย์ยาม 12 นาฬิกาตรงต่างหาก เพราะในทศวรรษนี้คงไม่มีใคร ฮอต! ฮอต! และฮอต!! มากไปกว่าผมอีกแล้ว!!! ขอแนะนำตัวอีกทีแล้วกัน ผม ‘ริวงะ ไทโย’ ทายาทของ ‘ริวงะ เทนโจ’ เจ้าของโรงฝึกยูโดเก่าแก่มาตั้งแต่สมัยเอโดะ และผมไม่เคยหมุนรอบตัวใคร... ดุจดั่งพระอาทิตย์!!! ปัง! ปัง! ปัง! แกร่ก! ผมเหล่ตามอง ก่อนเบ้ปากนิดๆ เมื่อ ‘ริวงะ เคน’ น้องชายต่างสายเลือดถอดที่ครอบหูออกวางข้างปืนพก Colt ขนาด 9 ม.ม. แบบเดียวกับที่ผมถืออยู่ แล้วเดินออกไปจากสนามฝึกทันที หมอนั่นมันมีนาฬิกาในสมอง พอหมดเวลาฝึกซ้อม ไม่ว่าฝึกอะไรก็ตาม มันชอบหายหัวแบบไม่ต้องให้ใครมาเตือน เคนไม่เหมาะจะเป็นทายาทเท่าผมหรอก หึๆ... “พักหน่อย” สัมผัสเย็นๆ แข็งๆ ของน้ำอัดลมกระป๋องที่แตะแขนระหว่างคิดอะไรเพลินๆ ทำเอาผมเกือบหันไปซัดเข้าให้ (โทษฐานทำให้คนหล่อตกใจ) ดีว่ายั้งมือทันเมื่อเห็นว่าไอ้บ้านั่น...คือเคน ผมเลื่อนที่ครอบหูลงมาสวมคอไว้ แล้ววางปืนลง ก่อนรับน้ำอัดลมเย็นเฉียบมาพร้อมกับมองหน้าเจ้านั่น เคนก็มองตอบผม มันยิ้มนิดๆ ติดจะเก๊กๆ กวนประสาท แบบที่ผมหมั่นไส้มันมาทั้งชีวิตนั่นแหละ ผมกับเคนเป็นเด็กกำพร้าทั้งคู่ พวกเราถูกท่านพ่อรับมาเป็นทายาทเพื่อแข่งกันเป็น ‘ผู้สืบทอด’ ของตระกูล เป็นทฤษฎีง่ายๆ แต่ฉลาดล้ำลึกแบบที่ผมต้องศึกษาไว้ -_-+ ในชีวิตผมที่เกิดมาเลยรู้จักแต่คำว่าชนะ! กับเสมอ! และคู่แข่งที่เสมอผมมาตลอดก็ไอ้หล่อหน้าตี๋ที่กำลังยิ้มกวนคอนเวิร์สอยู่ข้างๆ เนี่ย เราสองคนแข่งกันมาตั้งแต่เด็ก เพื่อสะสมแต้มไปแลกตำแหน่งผู้สืบทอด และทุกการแข่งขันที่ผ่านมา ไม่ว่าจะเป็นแคลคูลัส โกะ ยูโด มวยไทย ยิงปืน บลาๆๆ ผลก็คือ ไม่ว่าจะแข่งอะไร ที่ไหน เมื่อไหร่ ก็เสมอ! เสมอสามสิบครั้งในรอบสิบสามปีแล้วครับพี่น้อง =_=v เออ...จะว่าไป ก็เคยมีครั้งหนึ่งที่ผมแพ้ให้คนอื่นนะ แต่ไม่อยากจำเลยว่ะ มันเป็นเรื่องสมัยเด็กตอนอยู่ประถมต้น ซายูริจัง (ครูอนุบาล) พาผมไปแข่งยูโดระดับเขตที่โรงเรียนเจ้าภาพ ไม่อยากคุย ผมได้เหรียญทองตั้งหลายเหรียญ! เรื่องได้เหรียญนี่อยากประกาศอยู่ แต่เรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากรับรางวัลแล้วนี่สิ... มันเป็นความอัปยศอดสูของลูกผู้ชาย T^T! ยอมรับว่าสิบเอ็ดปีที่ผ่านมา ผมมีอะไรให้ทำมากมายเกินกว่าจะจดจำอดีตสีดำนั่น ถ้าไม่ใช่วันนี้ท่านพ่อสะกิดแผลนั้นขึ้นมาใหม่ ด้วยการออกคำสั่งให้ผมกับเคนทำภารกิจครั้งสุดท้ายด้วยกัน และคราวนี้คือศึกตัดสิน มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะชนะ! “ภารกิจคราวนี้ยาก...คิดเหมือนกันมั้ย พี่ใหญ่?” ปกติเคนมันไม่เรียกผมว่า ‘พี่’ หรอก เพราะเราถูกรับมาเลี้ยงพร้อมกัน ตอนอายุพอๆ กัน แต่ผมได้สิทธิ์เป็นพี่เพราะก้าวเข้าประตูบ้านก่อนเท่านั้น เพราะฉะนั้นเวลามันเรียกผมว่า ‘พี่ใหญ่’ เลียนแบบน้องสาวคนสุดท้องของเรา คือมันกวนตีน - -^ ‘ริวงะ สึมิเระ’ น้องสาวคนสุดท้องของเราเป็นสายเลือดบริสุทธิ์ของตระกูลริวงะโดยแท้ แต่เพราะเธอเป็นเพศหญิงที่อ่อนแอ จึงไม่สามารถเป็นผู้สืบทอดได้ตามกฎเหล็กของตระกูล เธอเป็นนางฟ้าน้อยๆ ตอนอารมณ์ดี และสามารถแปลงร่างเป็น ‘ลิตเติ้ลเดวิล’ ได้ทันทีถ้าถูกขัดใจ ผมยิ้มแค่นๆ โยนกระป๋องน้ำอัดลมเปล่าทิ้งถังขยะมุมห้องไป แล้วหันกลับมาใส่ครอบหู ยิงเป้ากระดาษต่อโดยจินตนาการว่าเป็นหน้าไอ้เคน -_- ภารกิจที่ว่า คือนับจากนี้หกสิบวัน ก่อนท่านพ่อจะสละบัลลังก์พักใหญ่ เพื่อพาท่านแม่ไปเที่ยวรอบโลก ระหว่างนี้ ไม่ผม ก็เคน... ต้องได้หัวใจคุณหนูใหญ่ตระกูล ‘อิจิเซ็น’ มาครอบครอง! มันคือศึกสุดท้าย ถ้าใครชนะจะได้เป็นผู้สืบทอดที่แท้จริง และผมจะไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดมือไปง่ายๆ แน่! มันเป็นการยิงปืนนัดเดียวได้มังกรสวรรค์ +_+ นอกจากจะใช้ยัยนั่นเป็นเครื่องมือให้ได้สืบทอดกิจการ ผมก็ไม่พลาดที่จะเอาคืนเธอแน่นอน!! ก็คุณหนูคนนี้แหละครับ คือคนที่สร้างบาดแผลในใจเด็กน้อยหน้าใสนามว่าเด็กชายไทโยเมื่อสิบเอ็ดปีก่อน T-T เธอคือความหลังฝังใจ คืออดีตอันปวดร้าว คือจุดดำเพียงจุดเดียวในชีวิตสีแดงเพลิงของผม! คือคนที่ทำให้ผมต้องบัญญัติคำว่า ‘แพ้ 1 ครั้ง’ ไว้ในพจนานุกรม คิดแล้วแค้น -_-* คราวนี้แหละยัยตัวแสบ เธอจะได้รับรู้รสชาติของคำว่า ‘แก้แค้นสิบปีมีถมไป’ นอกจากจะทำให้เธอหลงรักอย่างหัวปักหัวปำ ฉันจะขอล้างแค้นที่เธอเคยทำไว้ให้สาสมใจเลยคอยดู! แล้วเจอกัน... อิจิเซ็น มิฮารุ! [1] อักษรคันจิ : ตัวอักษรภาษาญี่ปุ่นที่ยืมมาจากชาวจีน (ฮั่น) ถูกนำมาใช้ควบคู่กับอักษรฮิรางานะ และคาตากะนะ