ฮูหยินแม่ทัพมากวาสนา

หนทาง

เป็นเด็กฝึกไม่สนุกอย่างที่คิด

เจินไป๋เจียตั้งแต่เช้าก็ไม่ได้หยุดฟัง แม้จะมีชิงอิงและชิงอี คอยช่วยทว่านางก็ยังยืนและคอยพวกนาง คนที่นอนและกินมาตลอดชีวิต สภาพร่างกายจะรับได้อย่างไรเมื่อพักเที่ยงนางก็แทบจะถอดใจล้มเลิกความตั้งใจ

หากไม่ใช่ นางชำเลืองเห็นคนรับสมัครเมื่อวานหรี่ตามองเหยียดปากดูแคลนส่งมาให้นางอย่างไม่ปกปิดนางคงกลับจวนไปแล้ว

“คุณหนู แม่นมสั่งให้พวกข้าดูท่านให้ดี ท่านนั่งพักเถอะเจ้าค่ะ พวกข้าจะจัดการเก็บสมุนไพรพวกนี้เอง”

หน้าที่ในวันนี้คือเด็กฝึกต้องเรียนรู้ตั้งแต่ปลูกและเก็บสมุนไพร เมื่อนึกถึงสมุดไม้ไผ่เมื่อวาน

สมุนไพรที่มีกว่าพันชนิด เจินไป๋เจียก็คำนวนระยะเวลาในการฝึกเช่นนี้ทันที

ปีที่ 1 เรียนรู้สมุนไพร

ปีที่ 2 เริ่มศึกษาการปรุงยา

ปีที่ 3 หัดปรุงยาร่วมกับพี่ชั้นปีที่ 4

และปีที่ 4 ปรุงยาด้วยตนเองจบการศึกษา เป็นผู้ปรุงโอสถเริ่มต้น

ทว่าการเรียนรู้ย่อมไม่มีทางลัดนอกจากการฝึกฝนตัวเอง เหล่าคุณหนูและคุณชายล้วนมาฝึกตนเองตั้งแต่อายุ 7 ขวบ ช้าบ้าง เร็วบ้าง แต่อย่างช้าอายุ 15 ปีก็จบการศึกษา

อย่างเด็กสาวที่เป็นผู้ช่วยคัดเลือกเมื่อวานก็มีคาดว่ามีอายุเพียง 13 ปี

เจินไป๋เจียกลับไปหอชิงหยวนด้วยร่างกายที่อ่อนเพลียสุด ๆ ยังไม่ทันได้คิดไตร่ตรองก็คล้อยหลับไป

ชิงอีปรนนิบัติเจินไป๋เจียอาบน้ำ เมื่อได้ยินเสียงลมหายใจแผ่วเบาก็ชำเลืองมองมาด้วยสายตาอ่อนโยน

“คุณหนู…”

นางถอดหายใจเบา ๆ แม้นิสัยคุณหนูจะเปลี่ยนไปบ้างอ่อนโยนลงแต่ความดื้อรั้นยังคงมีมากเช่นเคย

อยากจะห้ามปรามทว่าเมื่อเห็นความตั้งใจ ในฐานะบ่าวที่อยู่ข้างกายมาตัั้งแต่เด็กก็อยากสนับสนุนเต็มที่

“ชิงอิง เจ้าลองไปปรึกษาแม่นมมู่ มีทางใดที่จะทำให้คุณหนูจบหลักสูตรนี้ในระยะเวลาอันสั้นหรือไม่”

หรืออีกนัยก็็คือให้คุณหนูล้มเลิกเช่นกัน

“ได้”

รุ่งเช้าหน้าร้านโอสถ

เด็กฝึกทั้งระดับชั้นปี 1 2 3 ต่างก็ยืนมุ่งดูประกาศหน้า

“ประลองฝีมือ เปลี่ยนระดับชั้นปี”

การประลองฝีมือไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ ทว่าหลายปีที่ผ่านมาไม่มีผู้สามารถประลองเพื่อข้ามชั้นปีได้ จึงได้ปรับเปลี่ยนเป็นประลองในชั้นปีเท่านั้น

“แสดงว่าหากข้าสามารถชนะพี่ชั้นปี 3 ได้ข้าก็จะได้ไปอยู่ชั้นปี 3 ใช่หรือไม่”

เจินไป๋เจียพูดด้วยความดีใจ เมื่อวานนางยังถอดใจนางมั่นใจว่าตัวเองสามารถปรุงโอสถได้ หากนางบอกฐานะตนเองอย่างไรนางก็สามารถไปอยู่ในตำแหน่งอื่นได้

ทว่าแบบนั้นก็จะกลายเป็นการล้มความตั้งใจแรกของตนเองมาอย่างมาดมั่นจะล้มในวันแรกได้อย่างไร แต่เมื่อมีการประลองนางก็สามารถทำตามความตั้งใจเดิมได้

“ใช่ค่ะ คุณหนู ข้ามั่นใจว่าท่านต้องทำได้”

ชิงอีพูดในกำลังใจและปรายส่งสายตาให้ชิงอิง

“ข้าจะเตรียมอาจารย์เพื่อสอนท่านเองเจ้าค่ะ” ชิงอิงพูดขึ้น

“ไม่ต้อง…พวกเจ้าเตรียมอุปกรณ์และสมุนไพรก็พอ ข้าจะฝึกฝนด้วยตนเอง”

อีก 1 เดือนให้หลังจะถึงวันประลอง

เจินไป๋เจียจึงใช้เวลาทั้งหมดทุ่มเทตั้งใจฝึกซ้อม และนางให้ยังให้ชิงอีแอบไปหาบทเรียนที่พี่ปี 4 เรียนไปแล้วมาดูว่ามีตรงไหนที่ตนเองทำไม่ได้หรือไม่

ในขณะที่ ฮ่องเต้องค์ใหม่กำลังขึ้นครองราชย์ แม้ในเมืองหลวงจะวุ่นวาย เหล่าขุนนางก็วุ่นวาย ราชสำนักวุ่นวาย ทว่าก็ไม่ส่งผลต่อหอโอสถ ทำให้เจินไป๋เจียไม่รู้เรื่องราวอะไรแม้แต่น้อย

จวบจนถึงวันหนึ่ง

“เจ้าบอกว่าพี่ชายออกมาพักที่นอกวังหรือ”

หลังจากทุกอย่างสงบลง ชิงอิงก็รายงานให้นางทราบ

“แล้วฐานะของพี่ชายตอนนี้”

เจินจิงจวิน พี่ชายของนางหากต้องกลับเข้าตระกูลต้องเปลี่ยนแซ่จากราชวงค์ไปยังตระกูลใหญ่

พี่ชายที่มีพลังลมปราณธาตุไฟ อย่างไรย่อมได้รับการต้อนรับที่อบอุ่นแน่นอน

“ท่านชายจิงจวิน ไม่รับตำแหน่งอ๋องและฐานะบุตรชายคนโตของตระกูลกัว พระองค์..เอ่อ..ท่านขอเป็นต้นตระกูลจิ้งสร้างวงค์ตระกูลขึ้นมาใหม่ เพื่อให้ทุกอย่างจบลงอย่างสงบเหล่าขุนนางจึงได้ยินยอมและตกลง"

เจินไป๋เจียร้อง ฮึ!! ในลำคอ จบอย่างสงบอันใด

เพราะคนเสียผลประโยชน์มีเพียงตระกูลกัวต่างหาก

“ข้าจะไปหาพี่ชาย”

ไม่นานนางก็มายืนอยู่บ้านหลังเล็ก ๆ หลังหนึ่งทางทิศใต้ของเมืองหลวงพื้นที่ที่กันดารที่สุด

ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร ตื้นตันสงสาร เจินไป๋เจียรู้สึกแสบที่คอแทบจะกลั่นออกมาเป็นน้ำตา นางยืนสงบสติอยู่สักพักก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปในบ้าน

องค์รักษ์ไม่ได้เข้าไปขวางเจินไป๋เจียเพราะรู้ฐานะของนาง

บ้านหลังเล็ก ๆ เพียงเปิดประตูเข้ามาก็มองเห็นบุรุษทันที แม้จะสวมอาภรณ์ธรรมดา แม้จะอยู่ในซ่อมซอ ไม่งดงาดวิจิตรตระการตาอย่างวังหลวง

ทว่าจิงจวินผู้ที่ได้รับการเลี้ยงดูในฐานะองค์รัชทายาทตั้งแต่เกิด รอบกายก็ยังแผ่บารมีทรงอำนาจ อากัปกิริยาเต็มไปด้วยความสง่างดงามสูงส่ง

นางรีบเร่งฝีเท้าตั้งใจเข้าไปสวมกอดด้วยความคิดถึงและเป็นห่วง ไม่ทันได้ถึงตัว

จิงจวินก็เอาแขนขึ้นมาขวาง เอ่ยด้วยด้วยน้ำเสียงละมุ่น

“ข้ากับเจ้าไม่ใช่พี่ชายและน้องสาวกัน ระวังกิริยาด้วย” แววตายังเต็มไปด้วยความจริงใจไม่ได้เอ่ยประชด

“ภายในใจของข้า ท่านเป็นพี่ชายของข้าตลอดกาลข้าไม่เคยลืมว่าท่านรักและดีกับข้าเพียงใด พี่ชายท่านอย่างเย็นชาและกีดกันข้าเด็ดขาด”

เจินไป๋เจียเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงแง่งอน

“ข้าไม่ได้กีดกัน ทว่าหญิงสาวย่อมไม่ควรชิดใกล้”

จิงจวินยังเอ่ยบอกอย่างใจเย็นน้องสาวผู้นี้ชอบโวยวายเป็นที่สุด

“เช่นนั้น ข้าสามารถมาหาท่านได้ตลอดใช่หรือไม่” เจินไป๋เจียได้จังหวะรีบเอ่ย

“ทำไมเจ้า แต่งกายเช่นนี้” จิงจวินมองดูน้องสาวด้วยความเป็นห่วง แม้จะแต่งกายธรรมดาจะไม่สามารถบดบังรัศมีขององค์หญิงได้ ทว่าก็ไม่ใช่สิ่งที่นางต้องทำหากไม่ใช่ว่านางหย่าแล้ว

“ข้าแค่หนีออกมา แม่ทัพหวนนั้นไม่ยอมให้ข้าหย่า ทั้งที่ไม่ได้สนใจข้า ข้าไม่เข้าใจเขาเลยจริง ๆ”

หากเป็นเมื่อก่อนเรื่องนี้ จิงจวินย่อมสามารถเข้าไปช่วยน้องสาวได้ พอนึกถึงสถานะของตัวเองก็ทำให้ใบหน้าสลดขึ้นมา เจินไป๋เจียเริ่มรู้สึกตัวจึงเอ่ยขึ้น

“ท่านไม่ต้องห่วงข้าพี่ชายข้าโตแล้วช่วยตัวเองได้แล้ว หากท่านไม่เชื่อข้าจะแสดงบางอย่างให้ท่านดู”

เจินไป๋เจียตั้งใจเก็บความลับเรื่องที่นางครองลมปราณดินและน้ำ จนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสมจึงจะเปิดเผย แต่ทว่าตอนนี้นางอยากให้พี่ชายวางใจ นางจำเป็นต้องเอ่ยบอก

นางค่อย ๆ รวบรวมลมปราณ ตวัดมือเบา ๆ ก็ปรากฏมวลน้ำก็เริ่มก่อตัวขึ้นในฝ่ามือ

“เจ้ามีพลังลมปราณหรือทำไมเจ้าถึงได้ปกปิด" จิงจวินเอ่ยถามคิ้วขมวด หากน้องสาวต้องการอำนาจและความเคารพในจวนแม่ทัพย่อมเปิดเผยตนเอง

“ข้าก็เพิ่งรู้ตัวและตอนนี้ก็อยากหย่าให้เรียบร้อยเสียก่อน ท่านช่วยข้าเก็บเป็นความลับด้วยนะเจ้าคะ”

“ได้หากเจ้าตัดสินใจดีแล้ว เรื่องหย่าเจ้าสามารถให้ท่านแม่ …เอ่อไทเฮาช่วยได้”

“ข้ายังไม่อยากรบกวนพระมารดา อาจจะทำให้พระองค์กังวลพระทัย”

จิงจวินพยักหน้าเห็นด้วย

“ท่านพี่ท่านกับข้าล้วนเป็นผู้มีพลังลมปราณ ท่านพี่ไม่ต้องไปสนใจตำแหน่งฮ่องเต้นั้น เมื่อไรที่ข้าเป็นเซียนโอสถข้าจะทำให้เป็นเซียนเช่นกัน คราวนี้แม้กระทั่งฮ่องเต้ก็ต้องก้มหัวให้พวกเรา”

เจินไป๋เจียพูดด้วยน้ำเสียงดุดันทรงอำนาจอย่างราชนิกูล แววตาฉายความตั้งใจเปี่ยมล้น ทำให้แววตาของจิงจวินยิ่งอ่อนโยนเมื่อนางมั่นใจเพียงนี้เขาก็ย่อมต้องเชื่อใจ ตอบตกลง

“ได้ พี่เชื่อเจ้า”

ไม่รู้ว่าเจินไป๋เจียเอาความมุ่งมั่นและมั่นใจมากจากไหน ทว่าก็ทำให้จิงจวินรู้สึกอบอุ่นไปทั้งหัวใจ เขาไม่รู้สึกเดียวดาย สิ่งเดียวที่เขากังวลตอนนี้ หากน้องสาวยังไม่หย่า ชื่อแซ่อย่างไรก็ยังผูกติดกับตระกูลหวนในทะเบียน

จะกระทำสิ่งใดล้วนลำบาก เจียเจียคงเจ็บซ้ำมากจนกระทั่งตัดสินใจแบบนี้กับหวงซีซวนในฐานะสหายเขาคงต้องกระทำอะไรสักอย่าง