ตอนที่ 06 ข่มขู่
1484 คำ
Ep 06
"พี่แทนว่าไงอ่ะ...ทำไมหน้าซีดๆ"
"ป้าว...ไม่มีไรหรอกไปหาไรกินกันเถอะ"
"โอเค...ขอเติมหน้าแป๊บ"
"...." ลูกพีชพยักหน้าตอบแล้วปิดหน้าจอโทรศัพท์...ก่อนที่ร่างเล็กจะหยัดกายลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายใบเล็กขึ้นมาคล้องบ่า..
"สวยละ...ไปได้" นีโม่ปิดฝาลิปแล้วหย่อนลงกระเป๋าตัวเองก่อนที่สองสาวจะเดินคล้องแขนกันออกมาจากห้อง
"กินไรดี.."
"อะไรก็ได้...ขอแค่อร่อยๆก็พอ"
"ฉันเบื่อก๋วยเตี๋ยวแล้วอ่ะ...งั้นเราไปกินข้าวมันไก่ร้านเดิมที่เราไปกินด้วยกันวันแรก"
"ได้หมด.."
"แต่มันจะเปิดไหมหน่ะสิ..."
ปึก! ในขณะที่สองสาวกำลังคุยกันอยู่นั้น..จู่ๆก็มีร่างของใครบางคนเดินชนเข้าที่ไหล่ของลูกพีชเข้าเต็มๆใบหน้าหวานเหลือบตามองด้วยความสงสัย..
"หอกระจอกๆแบบนี้แกลดระดับมาพักได้ยังไง? " ดิสนี่ย์ ทำเมินแล้วเดินคุยกับเพื่อนอีกสองคนที่เดิมตามหลัง ก่อนจะไล่มองร่างของลูกพีชตั้งแต่หัวจรดเท้า ดวงตากลมโตเหลือบมองด้วยความแปลกใจเรียวคิ้วขมวดพันกัน เมื่อผู้หญิงคนนี้คือคนที่มาหาเรื่องเธอ..
"เอาหน่า...ป๊าแค่ดัดนิสัยกูเองตอนนี้ก็ได้ย้ายออกแล้วไง"
"รีบย้ายออกก็ดีนะ...แถวนี้มันมีแต่พวกเสนียดสกปรก" พูดจบเธอก็เหยียดยิ้มแล้วเดินนวดนาดไปยังหน้าล็อบบี้
"เดี๋ยวค่ะ.."
หมับ!
"ไม่ต้องหรอกนีนเราไปกันเถอะ"
"แต่มันจงใจหาเรื่องเธอชัดๆเลยนะ"
"เราไม่รู้จักเขา....อย่าไปใส่ใจเลย" ลูกพีชพยายามลากเพื่อสาวที่กำลังหมดความอดทนออกมาจากบริเวณหอด้วยสีหน้าไม่ค่อยเข้าใจ...แต่เธอไม่ชอบที่จะไปมีเรื่องกับใครเลยเลี่ยงที่จะสร้างศัตรู...
"คิดว่าตัวเองเป็นดาวการโรงแรมจะทำอะไรก็ได้อย่างงี้หรอ"
"พอได้แล้วหน่า..."
"....." นีโม่ดิ้นฟึดฟัดแล้วยอมเดินตามลูกพีชดีๆ ทั้งสองเดินลัดเลาะมาเรื่อยๆจนถึงร้านข้าวมันไก่ที่อยู่ไม่ไกลจากหอพักนัก
"เอาไรจ้ะหนูคนสวย"
"เอาเหมือนเดิมค่ะป้า.."
"แบบเดิมนี้แบบไหนกัน..สั่งดีๆสิหนู"
"แหมป้าลี...จำพวกหนูสองคนไม่ได้หรอคะ คนงานเก่าที่นี้ไง.."
"ป้าหยอกเล่น...เป็นข้าวมันไก่ล้วนๆไม่ติดหนังไม่ติดมันสองที่" ป้าลีเจ้าของร้านข้าวมันไก่ที่สองสาวเคยมาเป็นลูกจ้างล้างจานได้หนึ่งอาทิตย์ก็ต้องลาออก สาวๆจึงสนิทสนมกับป้าลีดี
"นี้แก...เป็นอะไรอ่ะทำไมเหม่อๆ"
"คิดอะไรเรื่อยเปื่อยอ่ะ"
"แต่สีหน้าแกมันเครียดตั้งแต่อยู่ห้องแล้วนะ.." นีโม่เอื้อมมือไปอังหน้าผากมนด้วยสีหน้าเป็นห่วงเพื่อน ก่อนจะค้ำคางเป็นท่าเดียวกันกับลูกพีช.. "หรือว่าแกคิดมากเรื่องดาวคณะคนนั้น?"
"...ก็หลายๆเรื่องหน่ะ...แต่มันคงผ่านไปเองหรอกมั้ง"
"แต่มันก็แปลกจริงนะ...เป็นถึงดาวคณะมาเคืองอะไรเราทั้งที่ไม่เคยรู้จักใครมาก่อน"
"คนสมัยนี้แค่มองหน้าแล้วไม่ชอบยังมีเลย" ลูกพีชยู่ปากด้วยความเบื่อหน่าย...เธอกำลังคิดหลายๆเรื่องปะปนกันทั้งเรื่องที่กำลังคุยกับนีโม่และเรื่องเกี่ยวกับพี่แทน..
"มันก็ใช่อย่างที่แกพูด...แต่แกอย่าเก็บมาคิดมากนะรกสมองป่าวๆ"
"ฉันไม่เก็บเรื่องไร้สาระพวกนั้นมาคิดหรอก...ไม่ต้องเป็นห่วงนะ"
"มาแล้วจ้า...กินให้อร่อยนะเด็กๆ"
"ค่ะป้าลี" ลูกพีชฉีกยิ้มให้ป้าลีแล้วหยิบช้อนตักข้าวเข้าปากเธอเคี้ยวไปด้วย ในสมองคิดอะไรไปด้วยเรื่อยเปื่อย...ดาวคณะการโรงแรมงั้นหรอ...จะมาสุงสิงอะไรกับเธอหนักหนากันนะ?
X-box คอนโด...
[ไฟนอล]
"....น่ารำคาญ! " เสียงของไอ้เพิร์ธสบถออกมาอย่างเหลืออด ทำให้พวกผมสามคนหันไปมองมันเป็นตาเดียวก่อนที่มันจะกดปิดเครื่องแล้วฟาดโทรศัพท์ลงโต๊ะ ไม่กลัวมันพังเลยสักนิด..
"ดาวคณะไหนอีกล่ะ? " ดินมันถามพร้อมกับกระดกเบียร์เข้าปาก..
"การโรงแรม ชื่อดิสนี่ย์"
"จะโดนเทอีกรึป้าวนะ?" ผมคีบมวลบุหรี่ออกจากปากพร้อมกับละสายตาจากหน้าจอคอมตรงหน้าหันกลับไปมองพวกมัน..
"แล้วคิดว่าไง..." และนี้ก็เป็นเสียงของไอ้เหนือตอบมันทำหน้าโหดบนโซฟาอีกตัว ในมือเขี่ยมือถือเล่น..
"ทำเหมือนตัวเองเป็นสาวบริสุทธิ์..เรียกร้องให้กูรับผิดชอบ ความจริงแม่งก็เอาไปทั่ว แถมยังมีคนที่ยังคุยๆอยู่ด้วย"
"มึงไปรู้จักคู่นอนถึงขนาดนั้นได้ยังไง.." ผมเอ่ยถามแล้วจ้องเอาคำตอบจากมัน..
"ในโซเชี่ยลเห็นเพ้อถึงใครบางคน...แต่ยังไม่เปิดตัวดูๆก็รู้ว่ากำลังคุยกันอยู่" มันตอบ..
"แล้วมรออาลัยอาวรณ์มึงหาหอกอะไรวะ" เหนือมันสบถออกมา
"สงสัยติดใจลีล่าล้านแปดของกู" เชี้ยเพิร์ธมันตอบเหมือนภูมิใจกับความเหี้ยของตัวเองนักหนา..ก่อนที่สายตาของผมจะเหลือบมองเวลาที่ปรากฏบนจอคอมพิวเตอร์..
'21:00' AM
"พวกมึงกลับกันได้แล้ว.."
"เชี้ยไร...เพื่อนอยู่ด้วยไม่ได้" ไอ้ดินมันเลิกคิ้วถาม..
"กูมีเรื่องต้องจัดการ.." ผมเค้นยิ้มแล้วกดเปิดระบบดิจิตอลที่ทำการสร้างโปรแกรมขึ้นมาไหม่จากสมองของตัวเอง..ก่อนจะฉายภาพของใครบางคนที่อยู่ในห้องเพียงลำพัง...
"...นัดเมียอริมาเย? " อ่า...ไอ้เหี้ยนี้มันพูดตรงไปตรงมาซะจริงๆ แต่มันก็ใช่ มีเรื่องต้องจัดการยันเช้าเลยแหละ...ตอนกลางวันยังไม่สุดมันเลยต้องสะสางที่ทำกันค้างไว้จะจัดให้เปลี่ยนท่าเดินเลยแม่ง..
"ฉลาดพอก็น่าจะรู้.." พูดจบผมก็หมุนเก้าอี้กลับ..ขาพาดกันพร้อมกับใช้มือหนุนหัวผิวปากมองคนตัวเล็กผ่านหน้าจอ..แต่อีกหน่อยอารมณ์ผมคงเปลี่ยนถ้ายัยนี้ไม่โผล่หัวมาให้เอา..
"ตอนเที่ยงไม่อิ่มหรอว่ะ...ถึงลากมาแดกในห้องต่อ"
"สำหรับยัยนี้พิเศษกว่าใครแดกยังไงก็ไม่อิ่ม"
"เพราะเป็นเมียอริ?"
"เออ..." ผมตอบแล้วมองยัยลูกพีชเน่านั่งอ่านหนังสืออยู่ ก่อนที่พวกมันจะทยอยกันออกไป..แล้วใจคอยัยนี้จะไม่ยอมตอบไลน์ผมหน่อยหรอว่ะ..?
Lien!!
'ให้อีกห้านาที ถ้ายังไม่อยากให้มันอกแตกตายก็รีบโผล่หัวมา...อย่าให้เตือนเป็นครั้งที่สอง'
ผมโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ แล้วคว้ากระป๋องเบียร์ที่เปิดฝาค้างไว้ขึ้นมากระดกเข้าปาก...รอเวลาเชือดเมียอริให้หนำใจ...ก่อนที่ยัยนั้นจะคว้าโทรศัพท์มาดูใบหน้าของเธอซีดลงทันทีแต่ก็ยอมจำใจคว้ากระเป๋าแล้วรีบวิ่งออกมาจากห้อง...
10 นาทีต่อมา...
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก! เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นทำให้ผมพอจะเดาออกว่าใครเคาะในเวลานี้...ก่อนที่สายจะเหลือบมองนาฬิกาที่ตั้งไว้ เลทมาหาน้าที...
"...พี่มีอะไรกับหนู...รีบพูดมา"
"ไม่ได้เรียกมาคุย"
"ถ้างั้นหนูขอตัวกลับ"
หมับ!
ครืด!
"ถ้ามีสมองพอคงรู้ว่าฉันเรียกมาทำไม.." ผมกระชากคอเสื้อตัวบางแล้วตวัดร่างเล็กเข้ามาห้อง ก่อนจะสแกนมือล็อกเอาไว้ ซึ่งใครหน้าไหนก็ไม่สามารถออกจากห้องนี้ได้ ถ้าไม่ใช่ลายนิ้วมือผม..
"ทำไมต้องทำแบบนี้กับหนูด้วย..."
"เสียซิงให้ฉันแล้วไม่ต้องมาเล่นตัว"
"พี่เกลียดอะไรพี่แทนนักหนา"
"อยากรู้ก็ไปถามมันเอา" พูดจบผมก็ตวัดผ้าเช็ดตัวที่พันรอบตัวออกหลังจากที่อาบนํ้ามาหมาดๆ ก่อนจะค่อยๆก้าวไปหาคนตัวเล็กที่กำลังตัวสั่นเทา...
"แค่บอกมา...หนูยินดีรับผิดชอบให้พี่แทนได้แต่ไม่ใช่วิธีนี้.."
"แน่ใจ..."
หมับ! ยิ่งพูดก็ยิ่งโมโหยัยนี้ ไอ้เหี้ยแทนมันมีไรดีถึงได้ชอบมันนักหนา? ถ้าให้ผู้หญิงเลือกร้อยทั้งร้อยเลือกผมแต่ยัยนี้กลับรักมันมากซะงั้น
"...." ยัยลูกพีชเน่าพยักหน้าตอบ เพราะคางถูกมือบดขยี้เอาไว้จนอ้าปากไม่ได้ ดีตอบแบบนี้รนหาที่ตายดี..
"โดนฆ่ากับโดนเอาจะเลือกวิธีไหนล่ะ?"
"...."
"แต่เธอบอกยกเว้นโดนเอา ฉันก็ต้องใช้วิธีแรก"
.
.
.
ตอนนี้ขู่ไปเถอะ เดี๋ยวแกก็ก็ได้โอ๋แล้ว555555555555555555555555
Next...
"จุกมากก็ทำเอง.."
- ผู้เขียน
