บทที่ 1 บุปผาที่เก็บได้ [3] NC
643 คำ
มือใหญ่ปลดสายคาดเอวตนเองออกทันทีปล่อยให้แท่งหยกที่อยู่ภายใต้ร่มผ้าออกมาผงาด ความใหญ่โตของมันทำให้ดวงตาบุปผาน้อยเบิกกว้างเมื่อเขานำปลายหัวของมันมาจ่ออยู่ที่กลีบบุปผาเบื้องล่างของนาง ความหวาดกลัวเข้ามาเกาะกุมหัวใจนางอีกครั้ง
“ไม่! อย่านะท่านจอมมาร ข้าขอร้อง อย่าเอามันเข้ามา!”
เสียงหวานร้องลั่นเมื่อจอมมารไม่ฟังคำนางเอ่ยขอ เขาพยายามที่จะยัดแท่งหยกใหญ่โตของเขาเข้ามาภายในกายของนาง ด้วยขนาดที่เกือบจะเท่าลำแขนของนางแน่นอนว่าไม่สามารถเข้าไปได้ง่าย แต่ถึงอย่างนั้นจอมมารก็ยังกระแทกเข้ามาภายในกายทางทีเดียวจนมิด
เสียงครางต่ำร้องออกมาอย่างสุขสม แต่ทว่าเสียงหวานกลับร้องออกมาอย่างทรมาน ภายในกายของนางคับแน่น เลือดไหลออกมาตามหว่างขาจากการถูกฉีกขาด ความเจ็บปวดส่งกระจายไปทั่วร่างจนนางแทบหมดสติ บุปผาน้อยน้ำตาไหลเป็นสายสะอื้นไห้เพราะความเจ็บปวด แต่ถึงอย่างนั้นจอมมารหาได้ใส่ใจไม่ เขาขยับเอวของตนเองกระแทกเข้าออกตามใจตน
บุปผาน้อยกรีดร้องอย่างเจ็บปวด ดวงตาของนางพร่ามัว เสียงเนื้อกระแทกกันยังคงดังไม่หยุดหย่อนผสมกับเสียงคางต่ำของจอมมาร และเสียงกรีดร้องของนาง เชือกที่ขานางถูกปลดออกก่อนที่ขาของนางจะถูกพาดขึ้นไปบนบ่าของเขาเพื่อที่จะทำให้เขากระแทกเข้ามาได้ถนัด เรี่ยวแรงของจอมมารตอนนี้ไม่เหมือนกับผู้ที่เพิ่งจะตื่นขึ้นมาจากการหลับใหล
“อ๊า~ ฮื่อ ได้โปรดหยุดเถิด ข้าเจ็บ อ๊า!!”
เสียงหวานพยายามเอ่ยขอร้องอ้อนวอนอีกครั้งแต่ก็ยังคงไปไม่ถึงจอมมารที่กำลังกระหาย เขาก้มลงมาดูดยอดปทุมถันของนางอีกครั้ง โดยเบื้องล่างยังคงกระแทกเข้าออกภายในกายของนางไม่หยุดหย่อน ภายในกายของนางบีบรัดเขาจนไม่อาจจะทนได้อีกต่อไป บุปผาน้อยรับรู้ถึงภายในท้องของตนที่ถูกปลดปล่อยบางสิ่งเข้ามาทำให้นางร้อนวูบไปทั่วทั้งท้องพร้อมกับเสียงครางพึงพอใจของจอมมารที่สุขสม
ดวงตาแดงก่ำมองร่างบางที่หอบหายใจจนตัวโย ร่องสวาทเบื้องล่างของนางไหลเยิ้มไปด้วยน้ำขาวขุ่นของเขาปะปนกับเลือดสีแดงสดจากกายของนาง
บุปผาที่แต่เดิมบอกบางตอนนี้ดูชอกช้ำจนเพียงแค่ออกแรงอีกเพียงเล็กน้อยนางก็คงสลายหายไป แต่แน่นอนว่าอาหารที่ถูกใจเขาเช่นนี้จะปล่อยให้ตายไปได้เยี่ยงไร
ริมฝีปากของจอมมารแค่นยิ้มก่อนจะร่ายมนตร์รักษาบาดแผลบนกายของนางให้กลับคืนมาเป็นปกติ
ปีศาจเฒ่าที่เพิ่งจะกลับมาถึงหลังจากโดนตบกระเด็นไปเบิกตากว้าง
“ท่านจอมมารตอนนี้พลังของท่านมีเพียงหนึ่งส่วนจะมาเสียงพลังเวทรักษาเซียนไร้ค่าเช่นนี้ไม่ได้นะขอรับ!”
เมื่อกล่าวจบปีศาจเฒ่าก็รีบปิดปากตนเองทันทีเมื่อเจอสายตาไม่พึงพอใจของจอมมารที่มองมาทำให้เขาไม่กล้าที่จะเอ่ยปากอีก ไม่เช่นนั้นรอบนี้ตนคงได้ลอยไปไกลเกินพันลี้เป็นแน่
“พานางกลับไปที่ตำหนักของข้า หากข้าไม่เจอนางหัวเจ้าไม่อยู่บนบ่าแน่”
ว่าแล้วเขาก็เร้นกายจากไป ร่างเล็กของปีศาจเฒ่ารีบเสกผ้าขึ้นมาห่อกายของบุปผาที่สลบไสลโดยด่วนก่อนจะพานางกลับไปยังตำหนักของจอมมารตามที่เขาเอ่ยสั่งในทันที
- ผู้เขียน
