ตอนที่ 10 ไม่เป็นอย่างที่คิด 1
803 คำ
เฌอริมาสาวสวยกำลังนั่งจิบกาแฟอยู่ที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ บรรยากาศเย็น ๆ ยามเช้าทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายไม่น้อย เธอมองดูข้อความในโทรศัพท์ที่บริณัยส่งมารายงานความเป็นไปของชีวิตเหมือนทุกครั้งที่เขาและเธอต้องไหลห่างกัน
‘เสาร์ถึงจันทร์ผมมาประชุมนะครับ ถ้าไม่ได้รับสายต้องขอโทษด้วย’ เขาส่งอิโมจิรอยยิ้มมาให้เธอ
เฌอริมาที่ไว้ใจแฟนหนุ่มได้แต่ยิ้มแล้วส่งข้อความตอบกลับไป ‘ได้ค่ะ ไว้วันอังคารฉันจะโทรหานะ คิดถึงมาก’ เธอกดส่งข้อความพร้อมกับยิ้มอย่างมีความสุข ใบหน้าแสนซุกซนของเธอทำให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเดินตรงเข้ามาหา
“ขอโทษนะครับ ผมขอนั่งด้วยคนได้รึเปล่า” ชายหนุ่มนัยน์ตาคมกริบแฝงความร้ายลึก ประกอบกับโครงหน้าคมคายได้รูป เขาดูหล่อเหลาไม่แพ้บริณัยเลย เธอลอบพิจารณาอีกฝ่ายก่อนจะพยักหน้าตอบรับมิตรภาพของเขา
“เชิญค่ะ”
“ผมเวธัสคนที่โทรหาคุณเมื่อวันก่อนน่ะครับ” เมื่อนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแล้วเขาก็แนะนำตัวทันที
“อ้าว คุณนั่นเอง ทำไมไม่บอกฉันก่อนล่ะคะ” เฌอริมานึกออกทันที เมื่อสองสามวันก่อนหน้าจู่ ๆ ชายหนุ่มก็โทรมา บอกว่าเขาได้เบอร์ติดต่อเธอมาจากคนรู้จัก และทราบว่าเธอเป็นคู่หมั้นของบริณัยคนที่เขาสนใจทำธุรกิจด้วยกัน คุยไปคุยมาทำให้ทราบว่าตัวเขาก็อยู่ที่เชียงใหม่เช่นเดียวกัน ทั้งคู่ไม่ได้นัดเจอกันแต่อย่างใด แต่บังเอิญมากที่ได้มาเจอกันวันนี้
“ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณรู้ได้ไงว่าเป็นฉันคะ” เฌอริมาสงสัยเพราะเธอกับเขาไม่เคยเจอกันมาก่อน
“ผมเคยเห็นคุณตามงานต่าง ๆ กับคุณบริณัยน่ะครับ”
“อ้อ…ค่ะ” เฌอริมาพยักหน้ารับรู้โดยที่ไม่ได้เอะใจแม้แต่น้อย
“โชคดีจริง ๆ ที่ได้เจอคุณที่นี่ ร้านนี้เป็นร้านประจำของผมเวลาขึ้นมาเชียงใหม่”
“เหรอคะ ฉันเองก็ต้องมาที่ร้านนี้ประจำทุกทีเหมือนกันเลยค่ะ”
“ผมยุ่งมากเลย แต่ก็อยากจะพบคุณบริณัยจริง ๆ แต่นัดยังไงเขาก็ยังไม่ว่างเสียที และช่วงที่เขาว่างผมดันไม่ว่างเสียนี่เลยชวดโอกาสดี ๆ ไปหลายครั้ง”
“อย่างนั้นเหรอคะ บลูเองช่วงนี้เขาก็ยุ่งเหมือนกันค่ะ เขาต้องเสียดายแน่ถ้าไม่ได้เจอคุณ” พอพูดถึงแฟนหนุ่มเฌอริมาก็ยิ้มออกมา รอยยิ้มจากสาวสวยสั่นหัวใจคนมองเล็กน้อย
“คุณริมาพอจะช่วยผมได้มั้ยครับ”
“แน่นอนค่ะ เพื่อบริษัทของบลูยังไงฉันก็จะช่วยแน่นอน” เธอยิ้มอย่างมีเสน่ห์ให้ชายหนุ่มที่มองเธอแบบไม่วางตา แต่เธอไม่ได้คิดอะไรเพราะใคร ๆ ต่างมองเธอด้วยสายตาอย่างนี้กันทั้งนั้น ยกเว้นก็แต่คน ๆ เดียว คู่หมั้นของเธอเอง...
“คุณบริณัยนี่น่าอิจฉาจังนะครับที่มีคู่หมั้นทั้งสวยและเก่ง แถมยังคอยสนับสนุนเขาอย่างนี้” เวธัสพยายามซ่อนสายตาที่แฝงอารมณ์บางอย่างเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัวเสียก่อน
“คืนนี้เราไปนัดคุยกันที่ร้านอาหารที่เป็นส่วนตัวกว่านี้ดีมั้ยครับ ผมว่าตรงนี้คนพลุกพล่าน ไม่สะดวกคุยน่ะครับ”
“ยินดีค่ะคุณเวธัส เดี๋ยวฉันจองร้านอาหารดี ๆ ไว้ให้นะคะ”
เฌอริมาเห็นด้วย อีกอย่างชายตรงหน้าดูเหมือนจะต้องการพูดคุยกับเธอด้วยเรื่องธุรกิจจริง ๆ เธอไม่เห็นสายตาเจ้าชู้จากเขาเหมือนพวกผู้ชายที่หาข้ออ้างเข้ามาคุยกับเธอเลยสักนิด เธอจึงรู้สึกถูกชะตากับคนตรงหน้า
มือสวยกำลังยกมือถือขึ้นพร้อมจะกดโทรจองร้านอาหารทันที แต่มือของชายหนุ่มไวกว่า เขาเอามือแกร่งที่เห็นเส้นเลือดขึ้นเด่นชัดแตะไปที่มือคู่สวยของเธอเบา ๆ
“ขอโทษครับ” เวธัสรีบชักมือกลับอย่างรวดเร็ว ขอโทษขอโพยคล้ายไม่ได้ตั้งใจ “ผมแค่จะบอกว่าเดี๋ยวผมจัดการให้ แล้วจะโทรนัดคุณริมาอีกทีนะครับ”
“อ้อ ได้ค่ะ”
เฌอริมาแปลกใจที่สัมผัสเพียงชั่วเสี้ยววินาทีของชายหนุ่มที่เรียกได้ว่าแปลกหน้าทำให้เธอใจเธอเต้นอย่างประหลาด แต่เธอก็ปัดความรู้สึกนั้นออกไปอย่างรวดเร็ว ในเมื่อนี่คืออนาคตของบริณัย เธอก็พร้อมเช่นกันที่จะช่วยให้เขาก้าวหน้ากว่าที่เป็นอยู่
- ผู้เขียน
