“ดามพ์... มึงรักลูกไหมใช่มั้ย”
‘เหี้-อะไรอีกวะ’
ดามพ์โวยวายอย่างเหลืออด
‘กูบอกแล้วไงว่ากูพอแล้ว มึงยังจะ’
ยังไม่ทันบ่นจบ ขุนพลก็ถามแทรกออกไป
“รักเนี่ย มันเป็นยังไงวะมึง”
‘หา...’
ดามพ์อุทานด้วยความงุนงง ก่อนที่หนุ่มลูกครึ่งจะถอนหายใจยาวแล้วเสยผม เขาคิดอยู่แล้วว่าขุนพลมันโง่ แต่ก็ไม่คิดว่าจะโง่ขนาดนี้
ทุกครั้งที่มันโกรธเรื่องเขากับลูกไหม มันหึงหวงจนขาดสติ ยังไม่รู้ตัวอีก
‘ก็อยากเจอหน้าเขา เวลาไม่เจอก็คิดถึง เวลาเจอก็อยากจะกอดเขา’
“นั่นเมียกู!”
ขุนพลโวยวาย
‘เออ ไอ้เหี้-’
คราวนี้ดามพ์หัวเราะออกมาได้ เมื่อขุนพลเหมือนกลับมาเป็นปกติมากขึ้น เขาจึงเล่าต่อ
‘ก็มึงถามนี่หว่า จะฟังต่อมั้ย’
“เออ...”
ดามพ์เงียบไปพักใหญ่ ก่อนที่เขาจะอธิบายให้คนโง่ฟังยาวเหยียด
‘พอรักเขา ก็อยากเจอเขา อยากนอนกอดเขา อยากเห็นเขามีความสุข อยากเห็นเขายิ้ม... มึงเองก็น่าจะรู้ว่าลูกไหมเวลายิ้ม เธอสวยแค่ไหน’
ขุนพ
