Chapter 7
ผู้ชายคนนี้เขามีเจ้าของ
"พี่แสน..."
อีกมุมหนึ่ง เปมนีย์ยืนมองอยู่ห่าง ๆ เช่นกัน จริงอยู่ที่หล่อนยังไม่ตกลงปลงใจเรียกพัทธดนย์ว่าแฟน แต่ไม่อาจปฏิเสธหัวใจได้เลยว่า รู้สึกหน่วงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ความสัมพันธ์ลึกซึ้งนั้นร้ายกว่ารักเสียอีก มันคือบ่วงผูกมัดที่ทำให้รู้สึกหวงจนไม่อยากเห็นเขาสนิทสนมกับใครมากเกินงาม เธอซาบซึ้งกับมันก็เมื่อพานพบ
‘แล้วเราจะหวงเขาทำไม ก็ในเมื่อเราเป็นฝ่ายบอกเขาเองว่าให้โอกาสไปเจอคนที่ดีกว่า ถ้าเขาจะชอบผู้หญิงคนนั้นก็ไม่เกี่ยวกับเรา'
หล่อนดึงตัวเองขึ้นมาจากห้วงความว้าวุ่นอันเป็นเหตุไปสู่ทุกข์ ก่อนจะยิ้มรับกับความจริง เดินเข้าไปหาคนทั้งสองที่กำลังนั่งคุยกันกระหนุงกระหนิงริมลำธาร
เสียงฝีเท้าที่เหยียบย่ำใบไม้แห้งดังใกล้เข้ามา ทำให้พัทธดนย์หันไปมอง
"อ้าว ลูกปลา มานั่งด้วยกันสิ"
เขาเชื้อเชิญ พร้อมกับลุกไปยังโต๊ะไม้ที่มีกระติกน้ำร้อนและกาแฟโอวัลตินวางอยู่
