ศิลาดลมีโอกาสสำรวจห้องนอนของบุญสิตาชัดๆ ก็ตอนนี้ ฟูกนอนขนาดสามฟุตครึ่งกับตู้เสื้อผ้าแล้วก็โต๊ะเครื่องแป้ง หน้าต่างมีผ้าม่านลูกไม้สีขาวซึ่งถูกรวบชายเอาไว้ทั้งสองข้าง นอกนั้นก็แทบไม่มีอะไรเลย แต่สิ่งที่ชายหนุ่มชอบมากเป็นพิเศษก็คือพื้นกระดานเงาวับ ที่บอกได้ว่าคนเป็นเจ้าของดูแลมาเป็นอย่างดี
“พี่นั่งฟูกนะ” เขาบอกเพราะไม่มีที่จะให้นั่ง โต๊ะเก้าอี้ก็ไม่มี ส่วนเจ้าของห้องนั้นก็นั่งลงบนพื้นกระดานห้อง บุญสิตานั่งเงียบๆ เพราะไม่รู้จะทำตัวอย่างไรในตอนนี้
“มานั่งนี่สิ ไหนว่าไม่สบายขอพี่วัดไข้หน่อย” เขาดึงข้อมือของเจ้าของห้องให้ขึ้นมานั่งบนฟูกตัวเดียว ใช้หลังมืออังหน้าผากให้
“ตัวก็ไม่ร้อนนี่” เลื่อนมือลงมาเป็นประคองดวงหน้าอีกคนเอาไว้ ตรึงให้บุญสิตาเงยหน้าขึ้นมองเขา ปลายจมูกโด่งเป็นสันฝังลงข้างพวงแก้มนุ่มทั้งสองข้าง
“ชื่นใจจัง” คนถูกหอมกัดฟันเอาไว้แน่
