8
หยามหน้า
ศิลาดลขับรถพาใบหน้าช้ำๆ ไปนั่งกินข้าวเที่ยงในห้างสรรพสินค้า จากนั้นก็แวะไปที่ร้านขายเฟอร์นิเจอร์ถึงได้รู้ว่าบุญสิตาลาป่วย
‘ป่วยอย่างนั้นเหรอหนูบุญ ป่วยแล้วทำไมไปยืนกอดกับผู้ชายหน้าบ้านแบบนั้นได้’
หากว่าไม่เห็นภาพบาดตาบาดใจนั้นก่อน เขาคงคิดว่าตัวเองทำให้หญิงสาวต้องล้มหมอนนอนเสื่อเป็นแน่ ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจเหมือนคนไร้ค่าไร้ความหมายในสายตาของหญิงสาว สุดท้ายราวบ่ายโมงกว่าชายหนุ่มก็ขับรถเข้ามาจอดใต้ต้นมะตาดแบบงงๆ
“สวัสดีครับยาย” เขายกมือไหว้ยายศรีจันทร์ที่นั่งอยู่บนแคร่ ซึ่งหญิงชราก็ทำเพียงพยักหน้าให้แล้วยกกระโถนขึ้นมาบ้วนน้ำหมากลงไป เหมือนไม่ได้ยินดียินร้ายต่อการมาของเขาเลย
“เอ่อ หนูบุญอยู่ไหมครับยาย”
“อยู่หลังบ้านตรงท่าน้ำ” ยายศรีจันทร์ชี้ไปทางหลังบ้าน ซึ่งเป็นป่าไผ่ย่อมๆ มีทางเดินลงไปยังท่าน้ำที่ไหลผ่านหลังบ้านอยู่
“เอ
