12
มากกว่านี้ได้ไหม
“เอ็งว่าอะไรนะเจ้าศิลา” กำนันสมบูรณ์หันมาทำตาโตเลิกคิ้วสูงใส่หลานชาย
“ผมอยากจะขออนุญาตตาพาหนูบุญเข้ามานอนที่บ้านได้ไหม”
“นอนที่บ้าน?” กำนันสมบูรณ์มองหลานชายแบบตกใจเล็กน้อย
“ครับตา ห้องนอนหนูบุญเล็กนิดเดียวเตียงก็ไม่มี ฟูกนอนก็ไม่สบาย อีกอย่างเกรงใจยายศรีจันทร์เวลาเอ่อ” ชายหนุ่มอมยิ้มแล้วมองผู้เป็นตาแบบสื่อความหมายเข้าใจกัน
“เออ ตารู้แล้ว ตามใจแกก็แล้วกัน” คนตามใจหลานมาตั้งแต่เด็กก็ยังตามใจอยู่ไม่เลิก ในสายตาของกำนันสมบูรณ์แล้วอะไรที่หลานชายทำแล้วมีความสุข ชายชราผู้นี้ก็พร้อมจะถวายให้เต็มที่
“ขอบคุณครับตา” ชายหนุ่มเข้าไปพนมมือแทบอกของผู้เป็นตาอย่างดีใจ
“นี่กะว่าถ้าตาไม่ยอมให้พาเข้าบ้านนะ จะไปสร้างกระท่อมรักในสวนเลยทีเดียว” ศิลาดลบอกไปหัวเราะไป
“นี่เอ็งกะจะสร้างโรงแรมส่วนตัวเลยหรือเจ้าศิลา”
“ก็แหม ของมันเคยๆ อ่ะตา” เขายักคิ้วให้ตาแบบรู้กัน
“เออๆ ตามใจเอ็งก็แล้
