แผ่นหลังที่แนบกับกระเบื้องเย็นเฉียบในห้องน้ำ ค่อยๆ รูดตัวลงไปนั่งกองอยู่กับพื้น ยกมือปิดปากตัวเองไม่ให้สะอื้นไห้เสียงดังจนเกินไป เธอจะไม่เรียกร้องความสนใจจากเขาด้วยน้ำตา จะไม่ขอร้องด้วยคำพูด จะปล่อยให้ทุกอย่างเกิดแล้วจบลงไปตามทางของมันเอง
‘อดทนไว้บุญ ต้องทำได้สิ เขาแต่งงานมีครอบครัวเมื่อไหร่เธอก็จะเป็นอิสระตามเดิม’
กว่าจะออกจากห้องน้ำมาก็เกือบครึ่งชั่วโมง แม้จะพยายามปกปิดร่องรอยการร้องไห้แค่ไหน แต่อีกคนก็มองเห็นอยู่ดี ศิลาดลดึงหญิงสาวเข้าไปนั่งบนตัก แล้วสำรวจดูดวงตาที่มีรอยแดงก่ำอย่างชัดเจน
“ร้องไห้ทำไมหนูบุญ”
“บุญไม่ได้ร้องค่ะพี่ศิลา เมื่อกี้ฟองสบู่มันเข้าตาเลยเอาน้ำล้างออก มันเลยแดงๆ แบบนี้”
“ไหนพี่ดูหน่อย อันตรายนะแบบนั้นไปหาหมอไหม” ศิลาดลใช้นิ้วแตะขอบๆ ตาของหญิงสาวแล้วสำรวจดูใหม่อีกรอบ แววตากับท่าทางเป็นห่วงเป็นใยแบบนี้ ทำหัวใ
