ของเล่นไวฟาย 4

894 คำ

“ไวฟาย!” “ไง! เมีย อ่า” ขยับหน้ามาใกล้ ๆ พูดด้วยสีหน้ากวน ๆ “ฉันชื่อมีอา นายมาทำอะไรที่นี่” พยายามตั้งสติ สะบัดศีรษะเล็กน้อย ถามเขาด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ “ทำไมจะมาไม่ได้ก็ที่นี่มันห้องฉัน” “ว่าไงนะ!” “หมายความว่าไง” มีอาดันตัวลุกขึ้นยืนรีบประคองสติตัวเองให้กลับมา พยายามกวาดสายตามองหาเซน่าแต่ก็ไม่เห็นเธอ หัวใจเริ่มสั่นไหวกลัวจนทำตัวไม่ถูก... ก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าเตรียมจะเดินออกไปจากห้อง แต่ก็โดนมือหนาคว้าแขนไว้ก่อน “เดี๋ยว! จะรีบไปไหนล่ะ” “ปล่อยนะ” มีอาสะบัดแขนที่ถูกจับออกแล้วรีบวิ่งตรงไปที่ประตูห้อง แต่เขาไวกว่า ก้าวขาไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวเธอแล้ว วงแขนแกร่งโอบรอบเอวก่อนจะเหวี่ยงเธอลงโซฟา “โอ๊ย!” แล้วตามมาคร่อมตัวทันที แขนสองข้างถูกรวบตรึงไว้เหนือศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียว “ทำบ้าอะไรของนาย ปล่อยนะ” “เธอดูกลัวฉันจนตัวสั่นเลยนะ” ใบหน้าหล่อร้ายเหยียดยิ้มที่มุมปาก โน้มใบหน้าลงมาใกล้ ๆ เพื่อจะจูบ ทว่า... ถุย! มือหนาลูบใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำลาย แสยะยิ้มที่มุมปากชอบในความกล้าบ้าบิ่นของเธอ “ชอบเล่นน้ำลายก็ไม่บอก” บีบแก้มเนียนนุ่มที่พยายามหันหน้าหนีจนใบหน้าบิดเบี้ยว ก่อนจะก้มลงไปประกบจูบบดขยี้เรียวปากบางแรง ๆ “อ่อย (ปล่อย) ” มีอาพยายามดิ้นแต่แรงเธอกับแรงเขามันต่างกัน ยิ่งดิ้นเขาก็ยิ่งดูดยิ่งขัดขืนเขาก็ยิ่งขบเม้มเรียวปากเธอแรงขึ้น เมื่อจูบจนพอใจก็ปล่อยมือออกจากแก้มเลื่อนลงบีบขยำหน้าอกอวบผ่านชุดเดรสตัวบาง เขามอบความเจ็บปวดให้เธอโดยไม่สนใจแม้แต่เสียงร้องของเธอเลยสักนิด มีอาพยายามดิ้นขัดขืนแต่ก็ไม่เป็นผลจนเริ่มเหนื่อยล้า “ขอร้องละ ปล่อยฉันไปเถอะ” เมื่อปากเป็นอิสระจึงขอร้องเขาไป เผื่อว่าเขาจะใจดีและเห็นใจเธอบ้าง “หึ ถึงกับขอร้องเลยเหรอ” ไวฟายเลือกที่จะไม่สนใจ ดึงชุดเดรสขึ้นไว้บนหน้าอกคู่สวยที่มีเพียงบราเซียร์ปิดเต้าแทบจะไม่มิด ก่อนจะผละตัวลุกขึ้นเพื่อเชยชมเรือนร่างสวยงามของเธอชัด ๆ แววตาลุกแววพอใจไม่น้อย เมื่อเห็นเขามัวแต่มองเรือนร่าง มีอาจึงใช้จังหวะนี้ยกขาขึ้นเพื่อถีบหน้าอกเขา ทว่า... หมับ! “ชอบรุนแรงสินะ” มือหนาจับขาเธอไว้แน่น ดันลิ้นข้างกระพุ้งแก้ม ก่อนจะจับเธอพลิกคล่ำลงโซฟา จับแขนทั้งสองข้างไพล่หลัง “ปล่อยนะ ไอ้โรคจิต” แม้รู้ดีว่าโอกาสรอดนั้นริบรี่แต่ก็ยังปากดีไม่หยุด พยายามดิ้นต่อแม้ร่างกายจะเจ็บระบมไปทั้งตัวแล้วก็ตาม เขาฟาดเข็มขัดลงที่พื้น ก่อนจะใช้มันมัดแขนเธอ “โอ๊ย เจ็บ!” “จะได้หยุดดิ้นสักที” “นายทำแบบนี้ทำไม” “เอาชนะคนพยศอย่างเธอไง” เขาตอบเสียงเรียบนิ่งเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรกับการกระทำของตัวเองเลยสักนิด “แค่นั้นเองเหรอ แค่อยากเอาชนะฉัน ต้องทำกันถึงขนาดนี้เลยหรือไง?” ถามน้ำเสียงแผ่วเบา น้ำตาเอ่อไหลออกมาไม่หยุด “...” เขาไม่ตอบ มีอาเริ่มตัวสั่นเมื่อได้ยินเสียงรูดซิปกางเกง ในตอนนี้แม้แต่ปัญญาจะลุกขึ้นยังทำไม่ได้เลย จึงหลับตาลงขบกรามแน่นรอความฉิบหายที่กำลังจะเกิดขึ้น “ฉันเอาแค่ครั้งเดียว อย่าทำเป็นเล่นตัวไปหน่อยเลยน่า” “ก็ฉันไม่ได้อยากเอากับนายไง ไอ้ชาติชั่ว อึก” “ชอบจังด่าอีกสิ” มือหนาจับสะโพกเล็กยกก้นขึ้นทั้งที่ใบหน้าของเธอยังแนบชิดกับโซฟา พยายามจะเปล่งเสียงร้องกรี๊ดออกมาเพื่อให้คนด้านนอกได้ยินแต่มันก็ยากเกินจะทำได้ เพราะตอนนี้แม้แต่จะหายใจยังยากลำบาก... “เงียบทำไม ด่าอีกดิ ไม่เก่งแล้วเหรอ หืม?” เขาโน้มลงมาใกล้ ๆ กดปลายจมูกหอมลงที่แก้มเธอแรง ๆ มีอาจำต้องข่มตาหลับลง รู้สึกขยะแขยงเขาเกินจะทนไหว “นายไม่ได้ตายดีแน่ ไอ้เลวระยำ” “หึ จะโดนเอาตาย เพราะความปากดีของเธอนี่แหละ” สิ้นเสียงมือหนาก็กระชากแพนตี้ลงเผยให้เห็นกลีบเนื้ออวบอูมขาวเนียนไร้ขน ใบหน้าหล่อแสยะยิ้มกับความสวยงามไร้ที่ติ ก่อนจะส่งปลายนิ้วเรียวยาวไปสัมผัส... “อย่าจับนะ!” มีอาสะดุ้งเมื่อนิ้วเรียวยาวแตะสัมผัสที่กลีบกุหลาบ เธอพยายามดิ้นหนีอีกครั้งแต่ก็โดนเขาจับเอวไว้แน่น “หึ ไม่แปลกที่หวงก็สวยขนาดนี้ คิดว่าสภาพจะยับเยินกว่านี้ซะอีก” นิ้วเรียวยาวกรีดลงตามรอยแยกที่แห้งเหือด แหวกกลีบกุหลาบถ่างออกกว้าง ๆ เพื่อดูความสวยงามด้านในชัด ๆ ก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปด้านใน สวบ!

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more