"เฮ้อ...ถึงบ้านสักที" เจ้าของร่างบางบ่นพึมพำถอนหายใจยาวๆ ไปเฮือกใหญ่ขณะที่ทิ้งตัวนอนลงบนโซฟากลางบ้านด้วยความหมดเรี่ยวหมดแรงจากการทำงานเสริมร้านกาแฟเล็กๆ ของรุ่นพี่ที่รู้จักราวๆ หกชั่วโมง แต่ยังดีที่วันนี้มีพี่ชายมารับกลับเธอเลยได้นั่งรถนอนเอาแรงมาบ้างแล้ว ซึ่งมันอาจจะเป็นเรื่องปกติสำหรับเธอไปแล้ว ทว่าสำหรับพี่ชายอย่างนาวินกลับจ้องคนเป็นน้องด้วยความห่วงใย มีสีหน้าลำบากใจอย่างไม่มีปกปิดไปตามประสาคนรักน้องมากอย่างเขา
"นิชา..." นาวินรีบลงมานั่งตามนิชา จัดการวางกระเป๋าสะพายสัตว์เลี้ยงที่มีลูกชายสุดรักสุดหวงของนิชาลงบนพื้นบ้าน แล้วเปิดออกให้เจ้าแมวขนสั้นได้ออกมาวิ่งเล่นในบ้านอย่างเป็นอิสระ ก่อนที่จะเงยหน้าเอ่ยเรียกน้องสาวด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"หยุดเลยค่ะ ถ้าจะพูดเรื่องพาร์ทไทม์ นิจะหนีเข้าห้องแล้วนะ" ทว่านิชากลับรู้ทัน ยกมือห้ามแล้วส่ายหัวตอบกลับทันที
"ดื้อจริงๆ" นาวินส่ายหัวแล้วยอมหยุดพูดตามคำ
