บทที่ 09 ไม่มีอะไรให้กลัว
1616 คำ
"ฉันไม่ได้คิดไปเองหรือเปล่า ทำไมถึงรู้สึกว่าวันนี้หน้าแกมีอะไรแปลกๆ ไป" เสียงแจ้วของพลอยไพลินเอ่ยพร้อมกับเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะด้านข้างของนิชาที่นั่งอยู่ ก่อนแล้ว ก่อนที่เธอจะชะโงกเข้าไปจ้องมองใบหน้าของเจ้าของร่างสวยที่นั่งๆ ใกล้ราวกับกำลังหาสิ่งผิดปกติที่มันฟ้องออกมาให้เธอสงสัย
"อะไรเหรอ มะ ไม่มี…" นิชาว่าพร้อมกับเบือนใบหน้า ใช้มือบางปิดใบหน้าของตัวเองเพื่อไม่ให้เพื่อนจับพิรุธ
"ไม่ปกติ" พลอยไพลินหรี่ตามองอย่างจับผิด
จนกระทั่ง…
"ใช่…วันนี้แกแต่งหน้า ปัดแก้มแดงมาด้วย เพื่อนฉันโตเป็นสาวแล้วเหรอ" พลอยไพลินเอ่ยด้วยความตื่นเต้นทันทีที่ดูออก เพราะปกติคนตัวเล็กจะมาด้วยใบหน้าสดที่เนียนใสของเธอทุกครั้ง เติมลิปสติกบางๆ ให้พอแดงระเรื่อ ทว่าวันนี้กลับรู้สึกว่ามีการเติมแต่งหน้าแก้มและสีลิปสติกที่เข้มกว่าเดิมเข้ามาจึงทำให้พลอยไพลินไม่ปล่อยโอกาสที่จะพูดแหย่เพื่อนเล่น
"…" นิชานั่งเงียบไม่ยอมตอบเพื่อน เม้มปากแน่นอย่างมีพิรุธออกชัดเจน
"เดี๋ยวก่อน…มันต้องมีอะไรแน่ๆ"
"ไม่มี เราก็แต่งหน้าปกติ"
"มันไม่ปกติตั้งแต่แกแต่งหน้าแล้ว ฉันว่ามีแน่ๆ บอกมาเลยนะ"
"ไม่มีจริงๆ" นิชาปฏิเสธเพื่อนท่าเดียว ท่าทีของเธอตอนนี้ไม่เนียนเลยสักนิด เลิ่กลั่กจนเพื่อนไม่เชื่อเลยสักนิดเดียว
"บอกเพื่อนหน่อยน้า รับรองว่าจะไม่ล้อเลย" พลอยไพลินกระพริบตาปริบๆ จ้อมองร่างบางด้วยใบหน้าที่อยากรู้อยากเห็นตามประสานิสัยส่วนตัว
"ไม่มีอะไรเลย นู้น…อาจารย์มาแล้ว"
"ไหน…ยังไม่เห็นมาเลย" พลอยไพลินมองไปตามทางประตูห้อง ก่อนที่จะหันกลับมาหานิชาดังเดิมเมื่อเธอใช้ครูประจำวิชาอ้างที่จะหนีที่จะพูดถึง ทว่ากลับไม่ใช่ความจริง
"เฮ้อ…อยากรู้ไปทำไมเนี่ย"
"หรือว่าแกมีนัดเดด?"
"มะ ไม่ใช่เดดสักหน่อย"
"กับใครจ้ะ :-)"
"เราไม่ได้จะไปเดดสักหน่อย แค่มีนัดไปเลี้ยงข้าวตอบแทนพี่เวกัส" สุดท้ายร่างเล็กก็ยอมหลุดปากพูดออกมาก่อนที่จะเบาเสียงประโยคหลัง และเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองเผลอหลุดปากพูดออกไปแล้วก็รีบเอามือปิดปากทันที ทว่ามันก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะตอนนี้พลอยไพลินกำลังยิ้มกรุ้มกริ่มจ้องเธอตาเป็นมันเสียแล้ว
"ฮันแน่~"
"ไหนบอกว่าจะไม่ล้อเราไง"
"คิคิ นิดนึงหนา"
"พลอยพอเลยนะ"
"ถ้าแค่ไปเลี้ยงข้าวตอบแทนแล้วทำไมต้องแต่งหน้ากว่าปกติด้วย"
"…"
"อย่าบอกนะว่า…"
"ไม่ใช่สักหน่อย เราไม่ได้คิดอะไรกับพี่เขาเลย ก็ไปกินข้าวตามปกติ" พลอยไพลินได้แต่ชี้นิ้วใส่เธออย่างหยอกล้อ ราวกับคนตัวเล็กรู้ว่าเธอกำลังจะพูดอะไรออกมาจึงรีบชิ่งพูดตัดหน้าด้วยความร้อนตัว
"ฉันยังไม่ว่าอะไรเลยนะ ฮันแน่~"
"พลอย…" นิชาเอ่ยเรียกพร้อมกับหันหน้าหนี ใบหน้าสวยแดงระเรื่อขึ้นด้วยความเขินอาย จากที่ปัดแก้มแดงอ่อนๆ ด้วยเครื่องสำอางในตอนแรกก็ยิ่งแดงมากกว่าเดิมเมื่อกำลังถูกเพื่อนสนิทแหย่เล่น
"แกคิดอะไรกับพี่เขาใช่ไหม"
"เปล่า…"
"ไม่ต้องปฏิเสธเลยนะ เขินขนาดนี้ยังจะปฏิเสธอีก ชอบเขาใช่ไหมล่า~"
"…" นิชาเม้มปากแน่น อยากจะปฏิเสธเพื่อนอีกครั้ง แต่อาการที่เป็นตอนนี้ไม่สามารถปิดบังความจริงได้จริงๆ ขืนปฏิเสธออกไป พลอยไพลินก็ไม่เชื่ออยู่ดี
"ฉันว่าใช่แน่ๆ เพื่อนฉันกำลังมีความรักเหรอเนี่ย อ๊าย…เขินจัง" พลอยไพลินบิดตัวเขินราวกับเป็นตัวเอง ขณะที่คนตัวเล็กได้แต่นั่งอมยิ้มเขินไม่ต่างกัน
"แล้วพี่เขาล่ะ แกดูออกหรือเปล่าว่าพี่เขาคิดยังไงกับแก"
"เราก็ไม่รู้" คำถามของพลอยไพลินทำให้นิชาชะงักเล็กน้อย ก่อนที่จะส่ายหัวแล้วตอบไปตามตรง
"เฮ้อ…ยัยซื่อบื้อ"
"ก็เราไม่เคยมีแฟนเลยนี่หนา"
"ก็จริง เพื่อนฉันหมกตัวแต่ในถ้ำ ไม่เคยมีแฟนกับเขาสักที"
"ถ้ำอะไรเล่า -,-"
"แต่ดูจากวันนั้นแล้ว ทั้งสายตาเอย ขอเบอร์เอย แถมยังช่วยแกซ่อมแล็ปท็อปทั้งที่ไม่เคยช่วยใครอีก ฉันว่าพี่เขาจีบแก" กูรูด้านความรักชั่วคราวอย่างพลอยไพลินพยักหน้าให้นิชาอย่างมั่นใจ วันนั้นที่ได้เห็นทั้งสายตาและการกระทำของร่างสูงก็ยังพอเข้าข้างเพื่อนได้บ้างว่ายังไงเขาก็ต้องมีใจให้
"เขาขอเบอร์เพราะอยากให้เรานัดทานข้าว เราว่าไม่น่าเกี่ยวกับที่พี่เขาจีบเรานะ"
"แล้วพี่เขาโทรมาว่ายังไง ได้คุยอะไรที่จะบอกได้ว่าจีบแกหรือเปล่า"
"อืมก็…ไม่มีอะไรนะ แค่บอกว่าวันนี้ไม่มีเรียนเลยนัดเราไปเลี้ยงข้าววันนี้ เรียนเสร็จให้เรารอเขาที่คณะแล้วเขาจะมารับ"
"โอ้ย…มันจะไม่มีอะไรได้ยังไง แบบนี้เขาเรียกว่ามีค่ะ มีแบบเห็นได้ชัดเลย"
"ก็เราสัญญาว่าจะเลี้ยงข้าวเขา ก็ถูกแล้วนี่นา"
"ฟังฉันนะ ถ้าอยากให้เลี้ยงข้าวจริงๆ ที่คณะก็ได้ค่า หรือไม่ก็ถ้าเขาอยากทานอาหารข้างนอกจริงๆ ทำไมเขาต้องมารับแกถึงที่ด้วยคะ เขาอยู่บ้านส่วนแกอยู่มหาวิทยาลัย ถ้าไม่จีบจะมารับแกถึงที่เหรอ"
"บ้านเขาอาจจะติดกับมหาวิทยาลัยก็ได้ ไปด้วยกันจะได้เร็วกว่า"
"โอ้ย…แกเนี่ยนะ" พลอยไพลินกรอกตารัวๆ กับเพื่อนที่ยอมหาเหตุผลต่างๆ นาๆ คิดต่างไปจากเธอจนเอือมระอา
"ก็เราไม่อยากเข้าข้างตัวเอง"
"งั้นเอาแบบนี้ หลังจากนั้นพี่เขาโทรมาอีกไหม หรือได้ติดต่อแกมาอีกหรือเปล่า"
"พี่เขาแอดไลน์เรามา"
"แล้ว"
"เขาทักเรามา ก็พิมพ์แชทกันปกติ หลังจากนั้นเราก็ขอตัวนอนก่อน"
"มีบอกฝันดีไหม"
"ก็…มี"
"ยัยนิ!!! นี่แหละเขาเรียกว่าจีบค่า โอ้ย…ฉันเหนื่อยกับแกจริงๆ"
"จีบเราเหรอ?"
"ใช่ จีบ…จีบแบบตะโกนว่าจีบเลย"
"จีบแบบตะโกนว่าจีบคืออะไรเหรอ"
"ก็จีบแบบเปิดเผยไง เฮ้อ…ท็อปแค่เรื่องเรียน ส่วนเรื่องความรักอาจารย์ขอปรับตกค่ะ"
"มันไม่ใช่เรื่องปกติเหรอ คนเราก็บอกฝันดีกันได้นี่ รุ่นพี่หลายคนยังบอกเราเลย"
"เพราะพวกเขากำลังจีบแกอยู่ไง แต่แกน่ะไม่รู้ตัวเองว่าเขากำลังจีบ เฮ้อ…ยัยนินะยัยนิ"
"งั้นก็แสดงว่าตอนนี้พี่เขากำลังจีบเราอยู่เหรอ"
"ใช่…แล้วฉันมั่นใจเลยนะว่าเขาต้องรุกแกกว่านี้แน่ แต่ว่าแกต้องห้ามหลงกลเขาก่อนเลยนะ พี่เวกัสหล่อจะตาย สาวๆ ต้องเยอะแน่ๆ เจ้าชู้ไหมก็ไม่รู้ แกต้องดูไปนานๆ นะ อย่ารีบตัดสินใจเด็ดขาด"
"โอเค~"
"สงสัยฉันต้องหาวันว่างๆ เทรนแกหนักๆ สักครั้ง อ่อนประสบการณ์เหลือเกิน"
"เลิกบ่นเราเลย คราวนี้อาจารย์มาจริงๆ แล้ว เราไม่ได้โกหก"
"แล้วอย่าลืมหาเวลาว่างมานัดฉันนะ ต้องรีบเทรนก่อนแกมีแฟน"
"รู้แล้วน่า~"
ตอนเย็น
เอี๊ยด ~
"นิชา" เสียงทุ้มที่คุ้นเคยเอ่ยเรียกผ่านประตูหน้าต่างของรถสปอร์ตหรูดูดีทำให้นิชาที่ยืนเหม่อลอยชะงักได้สติแล้วเงยหน้าไปมองคนที่ขับรถมาจอดตรงหน้าเธอพอดี
"พี่เวกัส" นิชายกยิ้มบางๆ เมื่อคนที่นัดเธอมาแล้ว เขาอยู่ในชุดลำลองกางเกงดำเสื้อเชิร์ตดำ ขัดกับผิวขาวเนียนของเขายิ่งเสริมให้ดูหล่อยิ่งกว่าเดิม
"ขึ้นมาสิ"
"ค่ะ" ร่างบางก็รีบเดินเข้าไปนั่งด้านข้างคนขับ ดึงสายเข็มขัดนิรภัยมารัดไว้แล้วเบือนหน้าไปมองทางหน้าต่างรถอย่างประหม่า
"เราทานได้ทุกอย่างหรือเปล่า" เวกัสเหลือบมามองคนตัวเล็กชั่วครู่ ก่อนที่จะเอ่ยเปิดประเด็นเพื่อไม่อยากให้นิชาเกร็ง พยายามหาสิ่งที่เธอผ่อนคลายมากขึ้น
"นิทานได้ทุกอย่างค่ะ" นิชายกยิ้มบางขณะตอบ ปรายตามองร่างสูงแวบเดียว เธอก็รีบหันกลับไปทางหน้าต่างทันที
"หึ ไม่ต้องเกร็ง พี่ไม่มีอะไรให้เรากลัวหรอก"
"นิแค่รู้สึกแปลกๆ นิดหน่อยค่ะ"
"แปลกยังไงเหรอ?"
"ปกตินินั่งรถแต่กับพี่ชาย พอนั่งกับพี่เลยรู้สึกเกร็งนิดหน่อย แหะ!" นิชายิ้มแห้งๆ ด้วยความนิสัยไม่ซับซ้อนของเธอก็เลยพูดยอมรับออกไปตามตรง
"เรามีพี่ชายด้วยเหรอ?"
"มีค่ะ นิมีพี่ชายหนึ่งคน"
"เขาเป็นคนยังไง"
"พี่วินเป็นคนอบอุ่นค่ะ เป็นคนใจดี และที่สำคัญพี่วินรักนิมากเลยค่ะ รักมากที่สุดเลยก็ว่าได้" นิชายิ้มไปขณะที่ตอบก็นึกถึงใบหน้าของนาวิน แววตาของเธอเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขทันทีที่นึกถึงมัน เริ่มรู้สึกผ่อนคลายจากความเกร็งในตอนแรกทันทีที่ได้พูดถึงนาวิน
"หึ รักมากที่สุดงั้นเหรอ" เวกัสพึมพำเบาๆ เบามากถึงขนาดที่นิชาเลิกคิ้วถามเพราพไม่ได้ยิน
"พี่เวกัสว่ายังไงนะคะ"
"ไม่มีหรอก"
"อ๋อค่ะ"
- ผู้เขียน
