เชิดขาอ่อนนั่งทรุดลงกับพื้นดินกลางถนน จากที่เคยคิดว่าเธอไปไหนไม่ได้ คิดว่าปล่อยเธอไปก่อน เดี๋ยวค่อยตามง้อเหมือนครั้งที่แล้ว เขาพึ่งรู้ว่าเขาคิดผิด หัวใจเพียงดวงเดียวมันหายไปแล้ว
ท้องฟ้ามืดเริ่มมีแสงทองประกายที่ขอบฟ้าทางทิศตะวันออก เป็นเช้าของวันใหม่ แต่ชาวบ้านก็ยังตามหากันไม่เจอ
“พี่เชิด ผมว่าพี่กลับไปพักก่อนเถอะ หน้าซีดหมดแล้ว”
“เอ็งจะให้ข้าพักได้ยังไง เมียหายไปทั้งคน”
“เชิดเอ่ย วันค่อยตามกันอีกทีนะ ชาวบ้านก็ตามหากันมาทั้งคืนแล้ว ข้าว่าเอ็งลองกลับไปนึกดูสิว่าอิหนูมันจะไปที่ไหนได้บ้าง”
“จ้ะ ผู้ใหญ่ ฉันขอบคุณทุกคนมากๆนะจ๊ะ ที่ช่วยหาเทียนจนถึงเช้า”
“เอ็งเป็นคนดีไอ้เชิด พวกข้าก็เห็นเอ็งเป็นลูกเป็นหลาน” หนึ่งในกลุ่มชาวบ้านพูดแทนทุกคนที่มาช่วย
ชาวบ้านแยกย้ายกระจายกันออกไป เพราะบ้านที่สร้างห่างกันมากเลยดูเหมือนเป็นหมู่บ้านใหญ่ แต่จริงๆมีคนอยู่ไม่กี่หลังคาเรือน
ชายตัวโตเดินเซนั่งลงที่หั
