บทที่ 5 รักแท้ไม่มีวันแพ้
788 คำ
บทที่ 5: รักแท้ไม่มีวันแพ้
อาร์นยังคงมุ่งมั่นเดินลิ่ว ๆ อยู่ระหว่างแมกไม้ในป่าทึบ ท่ามกลางเสียงฝนตกหนักและฟ้าคำรามที่ดังกึกก้องกัมปนาทไปทั่ว สภาพแวดล้อมรอบตัวเต็มไปด้วยความมืดมิดลงทุกขณะ และน้ำฝนที่พรั่งพรูลงมาทำให้เขาเปียกชุ่มไปทั้งตัว
เสียงน้ำที่ไหลเซาะแก่งหินและส่ำเสียงของเหล่าสัตว์ป่าที่แผดร้องดังก้องทำให้เขารู้สึกเหมือนอยู่ในโลกที่หิวโหย กักขฬะ ไม่รู้ว่าจะโดนเขมือบไปเมื่อใด
แต่ลมหายใจของเขาก็ยังคงจดจ่ออยู่ที่มีนาตลอดเวลา
“ต้องหามีนาให้เจอให้ได้ ไม่เช่นนั้นชีวิตนี้อยู่ไปก็ไร้ความหมาย”
เขาพร่ำกับตัวเองราวกับคนบ้าในขณะที่ก้าวเดินเร่งรุดไปข้างหน้าไม่หยุดหย่อน ความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าทำให้เขารู้สึกเหมือนจะเป็นลม เมื่อร่างกายเขาเต็มไปด้วยความอ่อนแอ แต่หัวใจของเขายังเต็มแน่นไปด้วยความรักและความมุ่งมั่น
“ไม่มีสิ่งใดมาหยุดยั้งข้าได้”
เขาใช้มือปาดเหงื่อที่ไหลลงมาจากหน้าผาก แต่กลับรู้สึกว่ามือของเขาสั่นสะท้านผิดปกติ เมื่อเพ่งมองไปที่ฝ่ามือของตัวเอง เขาเห็นลายสีแดงที่เด่นนูนขึ้นและร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ มันเหมือนเป็นสัญญาณของพลังที่เรียกร้องให้เขาเดินหน้าต่อไปบนเส้นทางของลูกผู้ชาย
การที่มีนาถูกจับตัวไปไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย และเขาจะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนรักของเขาถูกทำลาย
“นี่คือความรักของข้า”
อาร์นคิดถึงมีนา ใจของเขารู้สึกบีบรัดเมื่อคิดถึงความทรมานซึ่งเธออาจจะต้องเผชิญ เขาไม่สามารถให้เธอต้องตกอยู่ในอันตรายได้
เสียงฟ้าผ่าประเคนลงหน้าผาดังกระแทกเปรี้ยงขึ้นใกล้ๆ และเขารู้สึกถึงการกระหน่ำของความกลัวในใจ แต่อาร์นไม่ยอมให้มันทำลายความมุ่งมั่น เขาหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วพยายามรวบรวมกำลังใจให้ตัวเองเข้มแข็งขึ้นอีก
“หัวเด็ดตีนขาดข้าจะไม่ยอมแพ้”
เมื่อก้าวเดินผ่านพุ่มไม้หนาแน่น เสียงน้ำไหลที่ดังอยู่เบื้องหน้าทำให้เขารู้ว่ากำลังใกล้เข้าไปยังแหล่งต้นน้ำ มันคือสัญญาณว่าต้องมีถ้ำหรือที่ซ่อนอยู่ไม่ไกล อาร์นเริ่มมองหาทางที่นำไปสู่เสียงน้ำและสัญญาณที่เขารู้สึกได้
“มีนา ข้ามาหาเจ้าแล้ว” เขาตะโกนในความมืดของป่าดงดิบ น้ำเสียงของเขาโดนกลืนหายไปในสายฝน แต่ความเชื่อมั่นนั้นไม่เคยลดน้อยลง ความรักที่เขามีต่อเธอทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้น แม้ว่าร่างกายของเขาจะเริ่มอ่อนระโหยลงเพียงใดก็ตาม
เมื่อเข้าใกล้แหล่งน้ำ อาร์นเห็นเงาดำของถ้ำที่ปรากฏขึ้นท่ามกลางพุ่มไม้ เขารีบเดินเข้าไปใกล้ แต่เสียงของเขาดังก้องไปในความมืด
“มีนา!”
เขาเรียกชื่อเธอด้วยความหวัง
“บอกข้าสิ! เจ้าอยู่ไหน”
เขาพูดต่อไป แม้รู้ว่ามีโอกาสน้อยนิดเหลือเกินที่เธอจะตอบรับ แต่เขาไม่สามารถหยุดยั้งใจของตัวเองได้
ข้างในใจของเขา มีความรู้สึกที่กดดันและร้อนแรง ราวกับว่าลายสีแดงบนฝ่ามือของเขาขณะนี้กำลังตื่นตัว และพลังที่แปลกประหลาดกำลังเปล่งออกมา มันเหมือนเป็นสัญญาณจากสิ่งที่เขาไม่เข้าใจ เพียงแต่รับรู้ว่ามันคือความรักที่ทำให้เขาสามารถเดินต่อไปได้อย่างองอาจ
“ชั่วชีวิตนี้ ข้าไม่ยอมเสียเจ้าไปแน่นอน”
อาร์นพร่ำเพ้อกับตัวเอง เสียงของฝนและฟ้าคำรามไม่อาจหยุดความตั้งใจของเขาได้ แม้จะเหนื่อยล้าจนเกือบจะล้มพับลง แต่เขายังคงยืนอยู่ด้วยความมุ่งมั่น
สุดท้ายเขาก้าวเข้าสู่ถ้ำ และในความมืดที่นั่น เขาสัมผัสได้ถึงพลังแห่งความรักที่รอคอยให้เขาพบกับมีนา แม้ว่าทุกอย่างจะมืดมน แต่เขาจะไม่ยอมให้ความหวังต้องดับไป เขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะนำเธอกลับไปให้ได้
“มีนา ข้ามาถึงแล้ว เจ้าอยู่ไหน บอกข้าที“
เขากล่าวเสียงดังขึ้นอีกครั้ง สำนึกของเขาย้ำให้รู้ว่าความรักสามารถเอาชนะทุกสิ่ง
ความทุกข์ทรมาน และความกลัวที่เขาเผชิญอยู่ในตอนนี้จะไม่มีความหมายอีกต่อไป หากเขาสามารถหามีนาให้พบและนำเธอกลับมาได้
และแล้ว !
ความรู้สึกทั้งหมดของเขาก็ตื่นโพลงขึ้น เมื่อมีเสียงอาวุธดังเกรี้ยวกราดอยู่ในสายลม
ใช่!
การต่อสู้ชิงชัยครั้งสำคัญกำลังจะเกิดขึ้น
“ศัตรูหน้าไหนกูก็ไม่กลัว”อาร์นประกาศข่มขู่ผู้ที่หลบอยู่ในความมืด
******
- ผู้เขียน
