บทที่ 1 คืนหลั่งเลือด
807 คำ
บทที่ 1: คืนหลั่งเลือด
แสงแดดอ่อนอุ่นสาดส่องลงมาในถ้ำที่ซ่อนอยู่ท่ามกลางภูเขาสูง เสียงน้ำไหลที่ดังกระทบหินแสดงให้เห็นถึงสิ่งมีชีวิตจิตใจที่อาศัยอยู่ในที่แห่งนี้ ด้านในของถ้ำ ผนังหินสูงตระหง่านถูกประดับด้วยลายเส้นโบราณที่เล่าเรื่องราวของผู้คนที่เคยมีชีวิตอยู่ที่นี่
ทุกลายเส้นนั้นคือความเชื่อ ความหวัง และความทรงจำของชนเผ่าที่ยืนหยัดอยู่ท่ามกลางความโหดร้ายของธรรมชาติ
อาร์น ชายหนุ่มแห่งชนเผ่า “ผาแต้ม” ยืนอยู่หน้าผนังหิน ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ลายฝ่ามือที่เขาวาดขึ้นด้วยเลือดผสมยางไม้ มันเป็นสัญลักษณ์ที่เขาหมายจะสื่อสารถึงความเจริญที่จะเกิดขึ้นจากมือของมนุษย์คนหนึ่ง
“ฮึ ! มันเกิดอันใดขึ้น”
เส้นเลือดในตัวเขารู้สึกถึงความตึงเครียดและความกลัวที่แทรกซึมอยู่ในอากาศ
“อาร์น ! ”
เสียงของมีนาดังขึ้น ทำให้เขาหันกลับไปพบกับหญิงสาวผู้ที่มีความงามเหนือกว่าหญิงใดในเผ่า สายตาของเธอสื่อถึงความกังวลที่ลอยอยู่ในอากาศ
“เราต้องเตรียมตัว”หล่อนเอ้ยด้วยสีหน้ากังวล “จะมัวทำอะไรอยู่เหรอนี่มันหน้าสิ่ว หน้าขวาน”
“รู้แล้ว” เขาตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แต่ในใจเขารู้ว่าความรู้สึกที่แผ่ซ่านอยู่นั้นไม่ใช่เพียงแค่ความตื่นเต้นจากการล่าสัตว์เท่านั้น
แต่เป็นสัญญาณของสงครามที่ใกล้เข้ามา สงครามที่อาจเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่างที่เขารักและหวงแหน
“พวกมันจะบุกมาถึงในคืนนี้แล้ว”
มีนาพูดต่อ สีหน้าของเธอยัวเต็มแน่นไปด้วยความหวาดกลัว เมื่อได้ยินคำพูดนั้น อาร์นรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังถล่มลงมา ท่ามกลางความรักที่เขามีต่อมีนา เขายังต้องต่อสู้เพื่อเผ่าและคนรักของเขาต่อไป
ความเชื่อมั่นที่มีมาตลอดชีวิตเริ่มสั่นคลอน อาร์นจ้องมองไปที่ลายฝ่ามือสีแดงที่เขาวาดไว้
“เราจะไม่ยอมให้ใครมาแย่งชิงพื้นที่หวงห้ามของพวกเราที่นี่เด็ดขาด”
เขากล่าวน้ำเสียงเริ่มเข้มแข็งขึ้น เขาไม่สามารถให้เลือดของคนในเผ่าต้องไหลอาบนองผืนดินอีกต่อไป
ค่ำคืนย่างกรายเข้ามาถึงอย่างรวดเร็ว เสียงของใบไม้แห้งกรอบใต้เท้า และเสียงลมที่พัดผ่านแสดงให้เห็นถึงความเงียบสงัดที่อยู่รอบตัว
พวกเขาจัดเตรียมอาวุธไว้พร้อมสรรพ และยืนจังก้ารอที่ปากถ้ำ ขณะที่อาร์นมองไปยังความมืดที่ไม่รู้ว่าจะมีใครมาในค่ำคืนนี้
เมื่อความมืดหนาหนักมากขึ้น เสียงของการเคลื่อนไหวก็เริ่มเคลื่อนเข้ามาในหูของเขา มันคือเสียงของศัตรูที่กำลังใกล้เข้ามาทุกขณะ
“มาเว้ย ! พวกกูไม่มีคำว่ากลัว”
อาร์นหันไปมองมีนาและเห็นความกลัวในดวงตาของเธอไม่คลี่คลาย เขาใช้มือข้างหนึ่งจับมือของเธอไว้แน่น
“ฮือๆๆ ” หล่อนครางปากสั่น
“ไม่ต้องกลัว ฉันจะปกป้องเธอเอง มีนา”
ในขณะนั้น เสียงร้องของเหล่าศัตรูดังขึ้นพร้อมกับการโจมตีที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว อาร์นกระโดดออกไปข้างหน้า ปราดเข้าไปในความมืดที่ท้าทาย เขารู้ว่าชีวิตของเขาไม่เพียงแต่ต้องการความรัก แต่ยังต้องการเลือดศัตรูในการต่อสู้เพื่อรักษาสิ่งที่เขารักไว้
เมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้น เลือดเริ่มไหลพรั่งพรูจากบาดแผลทั้งสองฝ่าย ทุกคนต่อสู้ด้วยชีวิตและเลือดเพื่อความอยู่รอด
อาร์นใช้ความกล้าหาญและทักษะในการต่อสู้ที่เขาได้เรียนรู้มาตั้งแต่เด็ก เขายืนหยัดในฐานะผู้ปกป้องเผ่า แม้ว่าในใจเขาจะเต็มไปด้วยความหวั่นวิตกก็ตาม
ขณะต่อสู้ เขานึกถึงลายฝ่ามือที่วาดไว้บนผนังถ้ำ
นั่นคือสัญญาณของการเริ่มต้นใหม่ หากเขาชนะ เขาจะกลับมาวาดลายรักของเขากับมีนาที่ผาแต้มอีกครั้ง แต่ถ้าหากเขาพ่ายแพ้ ทุกอย่างจะจบสิ้นที่นี่ คืนนี้
เมื่อเสียงต่อสู้ดำเนินไป ความรักของเขาเป็นแรงผลักดันให้เขาไม่หยุดหย่อน เขาต่อสู้ด้วยเลือดเนื้อของเขา เพื่อให้มีนาสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไป และเพื่อให้เผ่าของเขายังคงยืนหยัดอยู่ในดินแดนที่เขาหวงแหนและภาคภูมิใจนี้
ในค่ำคืนที่เลือดไหลผ่าน ความรักและความหวังถูกผสมผสานกันอย่างลงตัว ความเจ็บปวดกลายเป็นแรงบันดาลใจ และอาร์นจะไม่ยอมให้มันจบลงง่ายๆ นี่คือการเริ่มต้นของการต่อสู้ที่เขาจะต้องเผชิญ ซึ่งไม่เพียงแต่เป็นการต่อสู้กับศัตรู
แต่ยังเป็นการต่อสู้กับความโชคร้ายในชีวิตอีกด้วย
“มีนาถูกพวกมันจับตัวไปแล้ว”
****
- ผู้เขียน
