บทที่ 10 จารึกความปวดร้าว
793 คำ
บทที่ 10: จารึกความปวดร้าว
ในขณะประกอบพิธีกรรมสำคัญประจำเผ่าจัดขึ้นอย่างเอิกเกริกนั้น !
คาเลนเลือกที่จะหลบหนีออกจากความจริงที่โหดร้าย เขาไม่ได้เข้าร่วมพิธีกรรมอย่างที่คนอื่นกระทำ แต่เขากลับมุ่งหน้าไปยังถ้ำลึกลับที่ซ่อนตัวอยู่ในป่าทึบ ความรู้สึกปวดร้าวในหัวใจทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกขับไล่ออกจากกลุ่มโดยปริยาย
ภายในถ้ำที่มืดมิดและเงียบสงัด คาเลนได้หยิบแปรงและจอกไม้บรรจุเลือดจากร่างกายของตัวเองที่เขาได้ทำร้ายตัวเอง เขาตัดสินใจที่จะวาดภาพฝ่ามือสีแดงลงไปบนผนัง เพื่อสื่อสารความเจ็บปวดและไร้ความสามารถในการเอาชนะความรู้สึกของตัวเองในเวลานั้น
“ข้าจะใช้เลือดนี้เพื่อแสดงให้เห็นถึงความรักของข้าที่ไม่เคยได้รับการตอบสนองจากคนใจหินแม้สักกระผีกเดียว”
คาเลนพูดกับตัวเอง ขณะที่เริ่มวาดลายฝ่ามือสีแดงสดที่ไหลออกมาจากแผลบนร่างกายของเขาคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวชีวิต เพื่อให้มันกลายเป็นสัญลักษณ์ของความทุกข์ระทมขมขื่นและความสิ้นหวัง
ผนังถ้ำเริ่มเต็มไปด้วยรอยฝ่ามือสีแดงสดกระจ่างใส บรรดาลวดลายเหล่านั้นพวกมันดูเหมือนจะมีชีวิตขึ้นทุกขณะที่เขาได้วาดมันลงไป
ขณะที่เขาลงมือวาดด้วยความรู้สึกที่ปวดร้าวใจ หุนหัน รุนแรง แต่กลับมีความลงตัวงดงามในตัวของมันเอง รูปฝ่ามือที่เขาวาดเป็นเหมือนการเรียกร้องให้ทุกคนเข้าใจถึงความเจ็บปวดที่อยู่ในใจของเขา
เมื่อคาเลนวาดไปเรื่อย ๆ ร่างกายของเขาเริ่มอ่อนแรงลง เขารู้ว่าเลือดที่ไหลออกมานั้นมากมายเกินกว่าจะหยุดมันได้ แต่ความตั้งใจที่จะสร้างสรรค์ผลงานนี้กลับทำให้เขาลืมความเจ็บปวดที่กำลังวิกฤตขึ้นอย่างรุนแรง
ในขณะที่เขานอนพังพาบลงบนพื้นถ้ำ สายตาที่อ่อนล้าของเขากลับไปมองดูผลงานที่ตัวเองทำขึ้น รอยฝ่ามือที่เขาวาดไว้นั้นสะท้อนถึงความรักที่เขาเคยมีต่อมีนา และความสิ้นหวังที่เขารู้สึกเมื่อเธอเลือกที่จะอยู่กับอาร์น
“นี่คือคำสารภาพจากใจที่ข้าไม่มีวันพูดออกไป” คาเลนพูดเบา ๆ ขณะมองดูรอยฝ่ามือสุดท้ายที่เขาวาดลงไป เมื่อร่างกายของเขาเริ่มจมดิ่งลงสู่ภวังค์ในห้วงของความมืดมน
เมื่อผู้คนจากเผ่าเสร็จสิ้นพิธีกรรมและเดินกลับมายังที่พักของตน พวกเขาต่างได้ยินเสียงที่แปลกประหลาดจากถ้ำลึกลับที่ใดสักแห่ง ทุกคนรู้สึกถึงความวิตกกังวลต่อลางร้าย แต่ไม่มีใครกล้าก้าวเข้าไปใกล้
“เขตต้องห้าม ใครก็ตามอย่าได้เข้าไปเด็ดขาด”
นั่นคือความเชื่อที่สั่งสอนตกทอดกันมาตั้งครั้งบรรพกาล
แต่ในที่สุด!
อาร์นและมีนาตัดสินใจที่จะสำรวจในความจริงของเหตุการณ์ ไม่ใช่ปล่อยไว้เป็นความเชื่ออย่างเลื่อนลอย
พวกเขาเดินเข้าไปในถ้ำลึกลับ และภาพที่ปรากฏต่อหน้าทำให้พวกเขาตกใจ
“เกิดอะไรขึ้นนี่!” มีนาร้องเสียงหลง “มาช่วยกัน เร็ว!”
“เขาช่างกล้าหาญเหลือเกิน”อาร์นเบิกตามองแทบไม่กระพริบ
คาเลนทิ้งร่างอุ่นๆอยู่ที่นั่น ร่างกายที่ตัวเหลืองและเปลือยเปล่าของเขานอนอยู่บนพื้น โถงถ้ำศิลาทรายสีชมพูเต็มไปด้วยรูปฝ่ามือสีแดงที่เขาได้วาดขึ้น
“คาเลน!”
มีนาตะโกนด้วยเสียงสั่นเครือ ขณะที่น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อาจควบคุมได้
ทุกคนรวมตัวกันเข้ามารุมล้อมอย่างช้า ๆ ในขณะที่เห็นภาพที่บาดตาและทำให้หัวใจของพวกเขาเจ็บปวด สมเพชเวทนาที่เห็นเพื่อนของพวกเขาต้องจบชีวิตลงในลักษณะอาดูรนี้
“เขาทำตัวเขาเอง” พ่อเฒ่าบอก “เขาคิดสั้นไปเองก็เท่านั้น”
ทุกคนคล้อยตาม แต่มีนาแตกต่างจากคนอื่น ๆ ในความคิดของเธอ ขณะที่เธอเดินเข้าไปใกล้ร่างแน่นิ่งของคาเลน เธอเข้าใจสิ่งที่เขาทำ แม้ว่ามันจะเจ็บปวดและน่าเศร้า แต่มีนารู้ว่าคาเลนต้องการที่จะสื่อสารความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ในใจของเขา
“นี่คือการแสดงออกถึงความรักและความเจ็บปวด” เธอพูดกับอาร์น “เขาได้ใช้เลือดของเขาเพื่อบอกเราในสิ่งที่เขาไม่สามารถพูดได้”
อาร์นยืนเงียบ!
เขาเริ่มเข้าใจในความรู้สึกของคาเลน และในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงความเศร้าในใจที่มีนาแสดงออกมาเช่นนั้น
เขาหันไปมองหล่อนอย่างพินิจและเห็นถึงความสงสารในแววตาคู่นั้น
****
- ผู้เขียน
