ข้ามเวลามาเป็นเมียที่ (ถูกเกลียด)

เจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ

“ ได้ถ้าเจ้าเกลียดข้านักเจ้าก็จงอยู่กับข้าไปชั่วชีวิตของเจ้าเถอะ เจ้าอย่างหวังว่าจะออกไปที่ใดได้อีกข้าเกลียดเจ้าเจ้าเกลียดข้า ฉะนั้นเจ้าก็อย่าหวังว่าจะได้ออกไปเสวยสุขเลย “ เมื่อขุนไกรพูดจบเขาก็จัดการไซ้ซอกคอของหญิงสาวที่เขาบอกว่าเกลียดเธออย่างกับใส้เดือนกิ้งกือ พิกุลเมื่อถูกชายใจร้ายกดติดเตียงพร้อมกับข่มแหงเธออย่างกับสัตว์ พิกุลเธอได้แต่ร้องไห้และก็กรีดร้องออกมาด้วยความทรมานและเจ็บปวด

“ กรี้สสสสส ฮือออออออ กรี๊สสสสสสสส “ เสียงกรีดร้องของนางลั้นป่า ตั้งแต่เช้าจนถึงกลางคืนพิกุลที่โดนผู้ชายใจร้ายข่มขืนแล้วข่มขืนเล่าจนหญิงสาวสลบแล้วสลบอีก เลือดบริสุทธิ์และก็เลือดจากตัวเธอไหลลงมานองเต็มพื้นไม้สัก หญิงสาวเธอถูกเชือกมัดมือติดกับเตียง โดยที่ร่างกายของนางไม่มีแม้แต่เสื้อผ้าสักชิ้นปกปิดเพราะขุนไกรไม่ยอมให้เธอพักเขาจัดการเธอจนเขาเสร็จแล้วเสร็จเล่าอย่างไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย กลับกันน้ำผึ้งที่อยู่ในร่างของพิกุลที่โดนชายใจร้ายเอาแต่ข่มขืนเธอแล้วเธอเล่าอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยและก็ไม่รู้ว่าจะหยุดตอนไหน

เวลาต่อมา

ทั้งเรือนของพิกุลบ่าวไพร่ต่างก็วิ่งออกตามหานางกันทั้งบ้าน และนอกบ้านด้วยความร้อนใจเพราะนางออกไปตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางจนตอนนี้ใกล้ย้ำรุ่งของอีกวันก็ไม่มีทีท่าว่าจะตามหานางเจอไม่ว่าจะเป็น บนบก ในน้ำ หรือว่าที่ต่างๆทั้งในบ้านหน้าบ้านก็ไม่มีทีท่าว่าจะหาเจอ แม้นและจำปาที่ตามหาแม่นายของมันจนตอนนี้รู้สึกท้อแท้ในใจและก็ไม่รู้จะตามหาที่ไหน

“ ฮือออออ อีแม้นกูไม่รู้จักไปตามหาแม่นายทีใดแล้ว ฮือ…..ฮือ…..” จำปาร้องไห้ออกมาแทบขาดใจ เมื่อตามหาแม่นายจนแทบพลิกแผ่นดินตามหายังไงก็ไม่มีทีท่าว่าจะเจอกเลย

“ ฮืออออออ กูรู้อีจำปาหรีอว่าแม่นายจะถูกปองร้ายอีกครา ฮือออออออ “ แม้นหันมาพูดอย่างไร้สมองเมื่อนึกถึงเรื่องวันนั้น วันที่แม่นายจันทร์เจ้าจับนางกลอกยาพิษแต่เคราะห์ดีที่แม่นายพิกุลของมันไม่ได้เป็นอันใด จะมีก็แต่สติและวาจาเท่านั้นที่ผิดแพรกออกไป ระหว่าที่ทั้งสองร้องไห้เสียใจอยู่นั้น โดยมีคนของแม่นางจันทร์เจ้าแอบฟังอยู่ใต้ถุนบ้าน เมื่อได้ยินว่าแม่นายของอีสองบ่าวตามหายังไงก็ไม่มีทีท่าว่าจะเจอ อีมะลิกับอีชบาสองบ่าวผู้พักดีของแม่นางจันทร์เจ้าก็หันหน้ามามองกันพร้อมกับยิ้มเยาะก่อนจะเดินออกมาจากใต้ถุนบ้านเพื่อเอาเรื่องนี้มารายงานนายของมัน

“ มึงพูดจริงรึ อีมะลิ อีชบา อิอิอิ ข้าดีใจยิ่งนักที่เซี่ยนหนามที่เอาแต่ทิ่มแทงมือเท้าของข้ามันหนีไปแล้ว มันคงคิดว่าถ้าขื่นมันอยู่ที่นี้มันก็คงต้องตาย ฮ่าๆฮ่าๆ สะใจข้ายิ่งนัดอีมะลิ อีชบา ฮ่าๆฮ่าๆ “ จันทร์เจ้าหัวเราะออกมาอย่างพอใจเมื่อรู้ว่าพิกุลเมียอีกคนของขุนไกรได้หายตัวไปอย่างลึกลับ นางหัวและยิ้มเยาะอย่างพอใจเมื่อเสี้ยนหนามตำมือเท้าของเธอออกไป ทำไหมเธอถึงเรียกว่าเสี้ยนหนามก็เพราะเธอคิดว่าตั้งแต่พิกุลเข้ามาอยู่ที่เรือนนี้ท่านขุนไกรก็ไม่ยอมเข้ามาเรือนนี้เลยนอกจากมาเวลาราชการเท่านั้น เมื่อเธอได้ยินว่าพิกุลหายตัวไปนางจึงรู้สึกดีใจและสะใจเป็นอย่างมาก

“ กลับกันได้แล้วเจ้า อย่ามาสำออยเมื่อก่อนเจ้าเป็นคนอยากได้ข้ามากไม่ใช่รึ แล้วยามนี้เจ้าจักมาร้องไห้ฟูมฟายไปใย” ขุนไกร พูดออกมาด้วยเสียงเรียบนิ่งวเมื่อสวาทครั้งสุดท้ายที่มอบให้หญิงสาว เขาสวมเสื้อผ้าพร้อมกับพูดกับหญิงสาวที่นอนร้องไห้และสภาพที่สะบักสะบอมอย่างกับผู้หญิงที่โดนรุมโทรมข้างถนน พิกุลเธอได้ยินผู้ชายเลวพูดแบบ นั้นถึงแม้ว่าเธอจะอยากลุกขึ้นเอามีดเสียบเขาให้ตายก็ตามแต่ด้วยสภาพของเธอยามนี้ ยากที่จะลุกขึ้นมาต่อกรกับเขา พิกุลค่อยๆพยุงร่างกายที่บอบช้ำจากการถูกชายตรงหน้าข่มขืนซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างกับคนตายอดตายอยากมาจากไหน

กึ๊บ กึ๊บ กึ๊บ กึ๊บ

เสียงม้าของขุนไกรถูกควบตรงมายังเรือนน้อยที่กำลังวุ่นวายเกี่ยวกับเรื่องของผู้เป็นเจ้าของเรือนไม่นานม้าของขุนไกรผู้เป็นนายเหนือหัวของที่นี้ เมื่อเสียงม้าขงขุนไกรมาหยุดที่หน้าเรือนของพิกุลเมื่อบ่าวไพร่ที่กำลังวุ่นวายตามหาพิกุลอยู่ พอเห็นพิกุลมากับขุนไกรทุกคนก็รู้สึกตกใจ ดีใจและก็โล่งใจเมื่อเจ้านายของตนยังมีชีวิตอยู่ ขุนไกรกระโดดลงมาจากหลังม้าพร้อมกับอุ้มร่างที่สะบักสะบอมไร้เรียวแรงของหญิงสาวโดยมีสายตาของบ่าวไพร่มองมาอย่างแปลกใจว่าเหตุใดแม่นายของพวกมันถึงมาอยู่กับขุนไกรที่เกลียดนางอย่างกับขี้ได้ แล้วอีกเรื่องการที่ขุนไกรจะแตะเนื้อต้องตัวของนางแทบจะเป้นไปไม่ได้เลย ระหว่างที่ขุนไกรอุ้มร่างอันบอบบางของเมียกลางเมืองของเขาเข้ามา แม้นและจำปาบ่าวคนสนิทที่นั่งกลุ้มใจพร้อมกับร่ำไห้ พอเห็นเจ้านายที่อยู่ในออ้มแขนของมัจจุราชทั้งสองก็รีบปรี่เข้ามาอย่างล้มลุกคุกคลาน

“ แม่นาย แม่นายเจ้าขาแม่นาย “ แม้นและจำปาเมื่อเห็นเจ้านายและสามีของเจ้านายอุ้มกันเข้ามา ทั้งคู่ก็ตกใจคลานร้องไห้เข้ามา ขุนไกรไม่พูดอะไรเข้าอุ้มเธอเข้ามาในห้องนอนของนาง ก่อนจะเอาตัวนางวางลงที่เตียงก่อนจะก้มหน้าไปใกล้หญิงสาว แม้นและจำปาเมื่อเห็นท่าทีของขุนไกรทำแบบนั้นกับแม่นายของมัน บ่าวทั้งสองที่กำลังจะก้าวขาเข้ามาก็ต้องหยุดลงก่อนจะปิดประตูห้องลงให้เจ้านาย จำปากับแม้นมองหน้ากันด้วยความแปลกใจก่อนจะเปลี่ยนใบหน้าความเศร้าเป็นยิ้มแย้มอย่างดีใจเมื่อนายท่านที่รังเกรียจแม่นายของมันมานานนับเดือนแต่มาวันนี้กับเป็นคนที่อยุ่ในห้องหอของเธอ แต่ทั้งคู่หารู้ไหมว่าด้านในห้องนั้นทั้งคู่ไม่ได้เป็นอย่างที่บ่าวสองคนพูด

“ เจ้าอย่าคิดที่จะได้ไปจากที่นี้ง่ายๆ เพราะถ้าข้าจับเจ้าได้เจ้าจะไม่มีชีวิตรอดเหมือนวันนี้ ข้าจะเอาเจ้าจนเจ้าร้องขอชีวิต จากข้า หึหึหึ “ เมื่อขุนไกรขู่หญิงสาวที่นอนร้องไห้อยู่บนเตียงของตนอยู่ด้วยความปวดร้าวและเจ็บใจที่โดนข่มขืนทั้งกายและจิตรใจ หลังจากที่ขุนไกรพูดจบเขาก็ผุดลุกแล้วเดินออกมาจากห้องของเมียที่เขาแสนเกลียดชัง พร้อมกับแสยะยิ้มมุมปากอย่างสะใจที่เขาสามารถกำราบยัยเสือโครงได้สำเร็จ ตอนแรกเขากระว่าจะปล่อยนางไปแต่พอเห็นสายตาท่าทางที่อวดดีของนางเขารู้สึกเหมือนถูกหยามมาก ขุนไกรก็เลยตัดสินใจเก็บนางไว้เพื่อทำให้นางทรมาน