เตียวหยวนหยวนพยายามปลอบใจตัวเอง ในเมื่อตัวละครที่นางสวมร่างอยู่ คือตัวร้ายที่เหม่ยหลินจงใจเขียนให้มีชีวิตแบบไร้ยางอาย มิหนำซ้ำยังเป็นที่ต้องการของบุรุษมากหน้า
ในขณะที่หายใจไม่ทั่วท้อง นางเหลือบไปเห็นคนงานผู้หนึ่ง ถือผลมะละกอเปรี้ยวตากแห้งเข้ามา ยามนั้นหญิงสาวรู้สึกว่าน้ำลายแตกฟอง ความอยากมากล้นจนนางเอ่ยปาก
“หยิบมาให้ข้าสักชิ้นสิ”
เมื่อได้รับมะละกอเปรี้ยวตากแห้ง และเตรียมส่งเข้าปาก เตียวหยวนหยวนกลับสะคำพูดหมี่หลิง
“เปรี้ยวดีนะเจ้าคะ โรยเกลือกับพริกสักหน่อย ของแบบนี้เหมาะกับคนแพ้ท้องนักเชียว”
หมี่หลิงเอ่ยจบก็ไม่ได้มองคนเป็นนาย นางกัดมะละกอเปรี้ยวตากแห้งไปหนึ่งคำ แล้วส่งเสียงเข็ดฟันให้เตียวหยวนหยวนต้องรู้สึกหนาวเหน็บเลยทีเดียว
ยามนั้น เตียวหยวนหยวนเหมือนคนจะเป็นไข้ เดี๋ยวหนาวเดี๋ยวร้อนสลับกัน อาการอยากกินของเปรี้ยว ช่างเหมือนคนแพ้ท้อง! เมื่อเกิดคำถามดังกล่าว นางก็เป็นทุกข์
แต่นา
