เขาเป็นบิดาของบุตรในท้องข้า
1092 คำ
ต้าหยวนยกมือลูบหน้าอกตนเองป้อยๆ เพื่อลดความตื่นตกใจ พอนึกถึงคำพูดที่ตะโกนอยู่ข้างนอกเรือน นางก็มีลางสังหรณ์ในแง่ร้าย
“คุณหนู ต้องออกจากเรือนไปทำงานเดี๋ยวนี้! ท่านผู้นั้นมาถึงแล้ว!”
หมี่หลิงเร่งต้าหยวนอย่างลืมตัวทั้งที่นางเป็นสาวใช้ แต่หลายครั้งหลายหนไม่รู้ว่าทำไมจึงรู้สึกถึงการกระตุ้นเตือนบางอย่างแปลกๆ เลยต้องเคี่ยวเข็ญปลุกสตรีขี้เซาให้ลุกจากเตียง ทั้งที่ความจริง หากเป็นคุณหนูห้าและฮูหยินรอง หมี่หลิงแทบไม่กล้าเอ่ยคำใด ฝ่ายนั้นมักอ้างกฎต่างๆ และข่มขู่อยู่เสมอว่า จะเรียกคนค้าทาสแล้วขายหมี่หลิงออกไปเสีย
“ให้ข้านอนอีกสักงีบไม่ได้หรือ” เตียวหยวนหยวนเอ่ย และไม่วายอ้าปากหาวนอน
“ไม่ได้เจ้าค่ะ ภาระในสวนผัก และโรงเรือนมากมาย อย่างไรต้องทำให้แล้วเสร็จโดยเร็ว มิเช่นนั้นฮูหยินรองคงหาเรื่องจับผิดคุณหนูอีก”
หมี่หลิงกล่าวเช่นนั้น หากงานไม่เรียบร้อย คนแรกที่จะถูกลงโทษคือนาง
“ข้ารู้แล้ว ส่วนเจ้าไปบอกคนงานเตรียมรถม้าให้ข้าที”
“รถม้า!”
หมี่หลิงทำตาโตด้วยความพยายามอย่างหนัก เพราะดวงตานางเรียวเล็ก นัยน์ตาดำมองเผินๆ คล้ายเมล็ดถั่ว!
“ใช่ จะให้ข้าเดินรึ”
“หามิได้ เรือนนอกนี้ไม่มีรถม้า และที่คุณหนู ใช้ได้เพียงก็คือ รถวัวลาก หรือลาเท่านั้นเจ้าค่ะ!”
ต้าหยวนกำหมัดแน่นในตอนนั้น พลางคิดถึงเจ้าของนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาในทันที เหตุใดถึงต้องให้นางต้องมาลำบาก นั่งรถลากที่ใช้วัว หรือขี่ลาด้วยเล่า!
ต้าหยวนนั่งรถลากที่มีวัวสองตัวเดินไปตามถนนที่มุ่งตรงไปยังสวนผัก อีกทั้งมีพื้นที่เลี้ยงสัตว์ ทั้งหมู เป็ดไล่ทุ่ง ไก่ไข่ บ่อกบ นอกจากนั้นยังมีโรงเลี้ยงไหม ทอผ้า และแมลงสวยงาม รวมถึงอีกหลายสิ่ง ทั้งหมดเป็นทรัพย์ฝ่ายเจ้าสาวของมารดาเตียวหยวนหยวน ทว่าน่าเสียดายที่ฝ่ายนั้นสิ้นอายุไขก่อนวัยอันควร นอกจากมีบุตรยากจนอายุล่วงเข้าเกือบสามสิบสามปี พอคลอดเตียวหยวนหยวนสุขภาพก็แย่ลง ตู้เจวียน ลูกสาวของเจ้าบ้านตู้ผู้มีทรัพย์สินมากมายถึงแก่กรรมในขณะที่เตียวหยวนหยวนอายุเก้าขวบ
และไม่เพียงมารดาด่วนจากไป ตระกูลตู้ยังถูกโจรเข้ามาปล้นครั้งใหญ่จนแทบจะกลายเป็นยาจกในชั่วข้ามคืน ซึ่งนับแต่นั้นชีวิตของเตียวหยวนหยวนก็เหมือนดาวตก มันตกลงโคลนตมจนผู้คนไม่อยากเฉียดใกล้ นอกจากกลัวจะแปดเปื้อน ยังไม่อยากให้ความอัปมงคลของนางเป็นเสนียดติดตัว
แม้ตระกูลตู้เกือบสิ้นเนื้อประดาตัว แต่ทรัพย์สินเดิมจากบ้านเจ้าสาวซึ่งมาจากสกุลไช่ กลับเพิ่มพูนขึ้นเมื่อตกอยู่ในมืออดีตราชครู ที่ตอนนี้เป็นขุนนางระดับสี่ มีตำแหน่งพิเศษด้วยความชำนาญการเรื่องปลูกผักและการเลี้ยงสัตว์ และนั่นทำให้เขาเป็นเตียวเหิงกลายผู้กว้างขวางในแคว้นซีเฉิง
หมี่หลิงมองผู้เป็นนายของตน มองและได้แต่ถอนหายใจ นางไม่อยากรับใช้เตียวหยวนหยวน ทว่าชะตากำหนดไว้เช่นนี้ และโชคยังเข้าข้างนางอยู่บ้าง หลังจากเตียวหยวนหยวนสิ้นสติเมื่อทราบว่าหญิงรับใช้ของนางตายที่แปลงผัก คุณหนูสามก็กลายเป็นหญิงที่นอกจากโง่เขลา ยังพูดจาผิดๆ ถูกๆ เมื่อประเมินอย่างถ้วนถี่ จึงเชื่อได้ว่านางคงเป็นสตรีที่ลูกชายบ้านไหนคงไม่อยากแต่งเข้าสกุล ชาตินี้คงได้อยู่รับใช้พี่น้อง และคนในเรือนไปจนตายอย่างแน่นอน
“เจ้าไม่อยากรับใช้ข้ารึ หมี่หลิง”
เมื่อถูกถามอย่างไม่อ้อมค้อม สาวใช้พลันหน้าซีดเผือด
“หะ หามิได้ เพียงแต่บ่าวยังใหม่ในการปรนนิบัติคุณหนู ขอโอกาสด้วยเจ้าค่ะ”
เตียวหยวนหยวนมองหมี่หลิง นางหรี่ตาลงเล็กน้อยตอนนั้นจอภาพเบื้องหน้าก็ปรากฏ
และนางหาได้ตื่นเต้นอันใด เรื่องนี้คือสิ่งที่สวรรค์ประทานพรให้นางมีความสามารถเรียนรู้ผู้คนจากโลกโบราณ
เพศหญิง นาม หมี่หลิง
อายุ 28 ปี
นิสัย พูดมาก ชอบนินทา ขี้ขลาดเป็นทุน แต่จงรักภักดี
ข้อเสีย ภายในภาคหน้านางอาจเป็นนกสองหัว
ความสำคัญในเรื่อง ตัวประกอบระดับ 4
เตียวหยวนหยวนหลับตาลงเพื่อปิดจอภาพตัวละครดังกล่าว และเอ่ยว่า“ไม่เลว เจ้ายังรู้จักเจียมตน หากรับใช้ดี ข้าจะส่งเสริมหาบุรุษสักคนให้เจ้า แก่ตัวไปจะได้มีลูกหลานดูแล”
หมี่หลิงพูดไม่ออก นางอึ้งจัดจนมือเท้าเย็นเฉียบและอดดีใจไม่ได้ เมื่อเตียวหยวนหยวนเอ่ยถึงการออกเรือนของนาง กระทั่งรถลากเคลื่อนผ่านไปอีกหน่อย จึงเห็นกลุ่มทหารที่ก่อนหน้านี้เสมือนเกิดแผ่นดินไหว จากการเคลื่อนทัพของพวกเขามายังหมู่บ้านหลัวโป
“นั่นคือทหารที่เดินทางมาเมืองซีเฉิงงั้นรึ”
“ใช่แล้วคุณหนู ดูเหมือนจะเป็นชายฉกรรจ์ทั้งสิ้น”
“เอิกเกริกอะไรปานนั้น พวกเขากินอยู่เช่นไร ผู้ชายตัวโตๆ กล้ามเป็นหมัดๆ”
พอเอ่ยถึงตรงนี้ เตียวหยวนหยวนจึงหัวเราะคิก นางอดไม่ได้ที่จะนึกถึงภาพชายหนุ่มเนื้อตัวแน่น ภาพพวกนี้นางเห็นจากโลกปัจจุบันจนชินตา ทว่าเห็นเพียงผ่านจอมือถือ หากได้เห็นในระยะประชิด และสัมผัสด้วยมือคงวิเศษยิ่งนัก
เตียวหยวนหยวนนึกแล้วจึงอมยิ้มชอบใจ ผู้ชายของนาง หรือว่าที่เจ้าบ่าว เลียม หยางตง เป็นคนหล่อเหลา เสียดายอยู่นิดเดียวที่เขาหวงเนื้อหวงตัวไปหน่อย มิเช่นนั้นนางคงนอนหลับฝันดีทุกคน หากได้ล่วงเกินเขาด้วยสายตา และสองมือ!
“โถ คุณหนู ท่านคงไม่ยังหายป่วย คนทั้งกองทัพล้วนมาพึ่งใบบุญใต้เท้าเตียวและก็เมืองของเราอย่างไรล่ะเจ้าคะ หลังจากพวกเขาแพ้สงครามให้เผ่าคนเถือนที่ร่วมมือกับแคว้นอื่น ฮองเต้กัวผิงมีคำสั่งให้เคลื่อนย้ายกองทัพมาที่เมืองซีเฉิง จุดหมายคือหมู่บ้านหลัวโปอันอุดมสมบูรณ์ที่สุดให้แคว้นสือ
นอกจากนั้น พวกเขามีหน้าที่เฝ้าพืชผักสวนครัวและสัตว์เลี้ยง พร้อมสร้างแนวกำแพงใหม่ป้องกันการโจมตีของศัตรูที่หมายตายึดหมู่บ้านของเรา”
“อืม ฟังแล้วก็เข้าท่า ผู้ชายตัวโตแข็งแรง แถมถูกฝึกมาอย่างดี และพวกเขารับหน้าที่ปกป้องสตรีบอบบางเช่นข้า”
- ผู้เขียน
