บทที่ 4
1066 คำ
มัลลิกาเดินไปนั่งเก้าอี้ ที่ชายหนุ่มร่างผอมแห้งเลื่อนออกไว้รอท่า เมื่อเดินมาถึงก็ยกมือไหว้เจ้าของฟาร์มพร้อมกับนั่งลง เธอรู้ว่าคนตรงหน้าจำเธอไม่ได้แน่นอน เพราะวันนั้นกับตอนนี้หล่อนต่างกันราวกับเป็นคนละคน ส่วนเจ้าของฟาร์มหนุ่มก็จ้องมองหน้าของผู้มาสัมภาษณ์งานโดยละเอียด ยังไงก็ดูคุ้นตา แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกอยู่ดีว่าเคยเห็นและรู้จักที่ไหน
“สวัสดีครับคุณมัลลิกา” น้ำเสียงทุ้มสุภาพแตกต่างจากวันนั้นที่เจอกันเอ่ยขึ้นหลังจากหญิงสาวตรงหน้ายกมือไหว้ด้วยความเคารพตนเอง
“ค่ะ คุณคมธรรม” น้ำเสียงหวานใสที่แตกต่างจากการแต่งตัวเอ่ยตอบรับพร้อมกับส่งยิ้มให้ตามมารยาท
ยิ่งน้ำเสียงยิ่งทำให้คมธรรมรู้สึกคุ้นหู ยิ่งมองหน้าก็เหมือนเคยเห็นที่ไหน แต่ก็ไม่รู้ว่าเคยเจอที่ไหน ก็หล่อนแต่งตัวเหมือนป้าแก่ๆ แต่ทำไมหน้าตาถึงดูอ่อนวัยไม่เหมือนคนอายุ 27 ปีเหมือนที่อ่านในประวัติเลยล่ะ น้ำเสียงก็ไม่เข้ากับหน้าตาเอาเสียเลย
“เข้ม...มึงออกไป กูจะสัมภาษณ์คุณมัลลิกา” เขาบอกลูกน้องคนสนิทให้ออกไป ทันทีที่ถูกสั่งเข้มก็ออกไปทันที ตอนนี้ในห้องทำงานก็เหลือเพียงเจ้าของห้องและผู้มาใหม่เท่านั้น
“เอาล่ะ คุณคิดยังไงถึงมาสมัครเป็นผู้จัดการฟาร์มของผม ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้คุณทำงานอยู่กรุงเทพ เป็นผู้จัดการของโรงแรม งานมันต่างกันนะคุณ” เริ่มสัมภาษณ์หญิงสาวแต่งตัวเชยทันที
“ฉันอยากได้งานนี้เพราะเป็นงานที่ใกล้บ้านของฉัน และฉันเชื่อว่าฉันทำได้แน่นอนค่ะ ถึงแม้ว่าจะต่างกันกับงานที่โรงแรม แต่ฉันพร้อมศึกษาและปรับตัวค่ะ” มัลลิกาตอบตามที่ตัวเองคิด
“บ้านคุณอยู่ใกล้ฟาร์มผมเหรอ”
“ค่ะ เดินทางมาไม่ถึงสิบนาทีก็ถึง อีกอย่างฉันอยากย้ายกลับมาทำงานที่บ้านเพื่อดูแลป้าของฉันที่อายุเยอะแล้ว ฉันไม่อยากทิ้งให้ท่านอยู่คนเดียวค่ะ”
“อือ...เป็นหลานที่ดี คุณว่าเราสองคนเคยเจอกันมาก่อนไหม ผมรู้สึกคุ้นหน้าและเสียงคุณมากเลย แต่ผมคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก” ถามสาวเชยตรงหน้า
“คะ...คือไม่ค่ะ” ตอบติดขัดเล็กน้อย เขาจำเธอไม่ได้จริงๆ ด้วย และแน่นอนว่าดีแล้ว เธอไม่ต้องการให้เขาจำเธอได้
“อือ...ผมชอบนะ ประสบการณ์ทำงานของคุณ ทั้งๆ ที่อายุแค่นี้แต่เป็นถึงผู้จัดการ แสดงว่าเก่งไม่เบา ถ้างั้นมาเริ่มงานได้เลยพรุ่งนี้ ผมจะให้คนของผมเตรียมห้องทำงานไว้ให้ ช่วงนี้ฟาร์มของเราต้องการผู้จัดการมากเพื่อที่จะได้มาช่วยจัดการวางแผนงาน ว่าแต่เงินเดือนที่คุณเรียกมา ผมให้ตามนั้นเลย และคุณทำบัญชีด้วยได้ไหม”
“ได้ค่ะ”
“ดีครับ ผมจะเพิ่มเงินเดือนให้คุณอีกหนึ่งหมื่นสำหรับทำบัญชีของฟาร์มด้วย เอาล่ะครับ ยินดีที่ได้รู้จักและได้ร่วมงานกัน”
“ยินดีค่ะคุณคมธรรม ขอบคุณนะคะ”
“ครับ ที่นี่มีบ้านพักของผู้จัดการ จะย้ายมาอยู่ที่ฟาร์มก็ได้นะครับ”
“ฉันพักที่บ้านดีกว่าค่ะ บ้านของฉันอยู่ห่างจากฟาร์มแค่นี้เอง เดินทางมาไม่ถึงสิบนาทีก็ถึง”
“ตามที่คุณสะดวกเลย แต่ถ้าอยากมาค้างมาพักก็ได้นะครับ ผมจะให้คนของผมพาไปดูบ้านพักพรุ่งนี้เผื่อเวลามีงานติดพันอะไรจะได้ค้างไม่ต้องกลับบ้านดึกๆ ดื่นๆ ”
“ขอบคุณค่ะ ดิฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”
“เชิญครับ พรุ่งนี้เจอกันครับคุณมัลลิกา ยินดีต้อนรับมาเป็นส่วนหนึ่งของฟาร์มกุลธีร์ครับ”
“ขอบคุณเช่นกันค่ะที่ให้โอกาสดิฉัน”
“คุณเป็นคนเก่ง” เขาตอบเพียงสั้นๆ แล้วมองดูร่างเล็กในชุดเชยๆ ลุกเดินออกจากห้องไป ยิ่งมองหน้าหวานที่อยู่ใต้แว่นหนาๆ ของคุณป้าและฟังน้ำเสียงก็ยิ่งคุ้นหูเหมือนเคยได้ยินจากที่ไหน
ปึก!
เสียงประตูห้องปิดแนบสนิท คมธรรมก็ดีดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที เมื่อนึกออกแล้วว่าเคยเห็นและได้ยินน้ำเสียงนี้จากไหน จึงรีบก้าวเดินเร็วๆ ไปยังประตูห้องแล้วกระชากเปิดออก แต่ก็เห็นเธอขับมอเตอร์ไซค์ออกไปเสียแล้ว
“โธ่เว้ย! พรุ่งนี้เราก็ได้เจอกันแล้วแม่สาวปากจัด”
ทำไมก่อนหน้านี้ถึงจำไม่ได้กันนะ ทำไมถึงจำไม่ได้ คิดเหรอว่าแต่งตัวต่างจากวันนั้นและมีแว่นหนาๆ ประดับอยู่บนหน้าจะทำให้เขาจำไม่ได้ ยอมรับว่าตอนแรกจำไม่ได้จริงๆ ก็การแต่งตัวของมัลลิกาแตกต่างจากวันนั้นมาก
“ไอ้เข้ม ไอ้หมู”
“ครับลูกพี่” ทั้งสองที่อยู่แถวหน้าห้องทำงานขานรับแล้ววิ่งมาหาลูกพี่ของตัวเองทันที
“พวกมึง ใครก็ได้ตามผู้จัดการคนใหม่ของฟาร์มเราไปซิ บ้านเธออยู่ที่ไหน”
“ยังไงครับลูกพี่ ผมไม่เข้าใจ” หมูถาม
“กูสั่งก็ไปเถอะน่า”
“ครับๆ”
หมูและเข้มรีบไปที่มอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ใกล้ๆ แล้วรีบติดเครื่องขับตามรถมอเตอร์ไซค์ของผู้จัดการคนใหม่ไปทันที
“มัลลิกา...หึหึ...ชื่อเพราะดีนี่ เธอไม่รอดแน่ อยากรู้นักว่าจะแสร้งทำเป็นไม่รู้จักผมได้นานแค่ไหนกัน และการแต่งตัวของคุณมันไม่ได้ทำให้ผมลบภาพจำในวันนั้นได้หรอกนะ คุณทั้งสวยและเซ็กซี่แค่ไหน ผมจำได้ และฝีปากอีก จัดจ้านเป็นบ้า”
คมธรรมพึมพำกับตัวเองก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องทำงาน ตั้งแต่วันนั้นวันที่โดนหล่อนตบหน้า เขาก็ไปที่ผับอีกเพื่อหวังว่าจะได้เจอเธออีกครั้ง แต่นั่นแหละเหมือนกับว่าเธอไร้ตัวตนหายไปอย่างไร้ร่องรอย และวันนี้กลับต้องมาเจอในลุคที่แปลกตาจนแทบจำไม่ได้ ใช่...ในตอนแรกเขาจำเธอไม่ได้ แต่พอนึกและได้ยินน้ำเสียงนั้นแล้วก็ทำให้เขานึกออกว่าเคยเจอและได้ยินที่ไหน
“เห็นดีกันแน่...มัลลิกา”
- ผู้เขียน
