บทที่ 3
506 คำ
มัลลิกาตื่นเต้นทุกครั้งเมื่อจะไปสัมภาษณ์งาน และยิ่งตื่นเต้นเพราะงานชิ้นนี้เป็นงานที่คาดหวัง เธอรู้สึกกระสับกระส่ายนอนไม่หลับจนต้องลุกขึ้นมาหาอะไรทานในห้องครัว พอทานอิ่มแล้วก็เริ่มง่วง แต่กว่าจะง่วงได้ก็ปาไปตีหนึ่งกว่าแล้ว และแน่นอนการที่เธอนอนดึกทำให้เธอตื่นสายในเช้านี้
“เพื่อนไม่กินข้าวก่อนเหรอลูก” ชบาเห็นหลานสาวดูเร่งรีบออกจากห้อง เมื่อเช้านางก็ปลุกแล้วและมัลลิกาก็ขานรับแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะหลับต่อ
“ไม่ทันแล้วป้าชบา เพื่อนสายแล้วจ้ะ” เธอบอกท่านพร้อมขยับแว่นสายตาหนาๆ ที่ใส่เป็นประจำ ปกติเวลาทำงานเธอจะแต่งตัวเหมือนป้าแก่ๆ เชยๆ แต่เวลาไปเที่ยวหรือไปไหนกับเพื่อน เธอจะปรับเปลี่ยนลุคไปเป็นคนละคนเลยทีเดียว
“ฟาร์มกุลธีร์อยู่แค่นี้เองลูก ยังไงก็ไปทัน”
“ไม่เป็นไรค่ะ เพื่อนยังไม่หิว เดี๋ยวเพื่อนไปก่อนนะจ๊ะ”
“ขับรถยนต์ไปเองเหรอลูก”
“หนูจะขับมอ’ไซค์ไปค่ะ สะดวกรวดเร็วกว่ารถยนต์ แถมประหยัดด้วยค่ะ”
“เดินทางปลอดภัยนะลูก และขอให้หนูผ่านสอบสัมภาษณ์นะ”
“จ้ะป้าชบา เพื่อนไปนะคะ” แล้วเธอก็ยกมือไหว้ท่าน ก่อนจะวิ่งไปหยิบกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ที่วางไว้อยู่โต๊ะหน้าโทรทัศน์ในห้องนั่งเล่น แล้ววิ่งเร็วๆ ออกจากบ้านไป การเร่งรีบของมัลลิกาทำให้ชบาอดขำเอ็นดูหลานสาวไม่ได้
คมธรรมนั่งอ่านประวัติของคนที่จะมาสัมภาษณ์งานเป็นผู้จัดการฟาร์มของตัวเองหลายรอบ และมองรูปของสาวแว่นในใบสมัครก็ต้องขมวดคิ้ว เพราะมันคุ้นๆ เหมือนเคยเห็น แต่จะเคยเห็นและรู้จักผู้หญิงเฉิ่มๆ เชยๆ แว่นหนาแบบนี้ได้ยังไง แต่อีกเสียงในความคิดก็บอกว่าเขารู้จักเธอ
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“ลูกพี่...คนที่จะมาสัมภาษณ์มาถึงแล้วครับ” เป็นเข้มเองที่เคาะประตูห้องและส่งเสียงบอกลูกพี่ของมัน
“ให้เธอเข้ามา”
แอ๊ด!
เสียงประตูห้องเปิดออกพร้อมกับร่างเล็กผอมบางในชุดกระโปรงทรงเอเข้ารูปและเสื้อเชิ้ตคอเต่าผูกโบว์ทรงป้าแก่ๆ ยืนอยู่ตรงหน้าประตู พร้อมกับบนใบหน้านั้นก็มีแว่นหนาๆ ประดับอยู่ คมธรรมได้แต่ถอนหายใจแรงออกมาเมื่อเห็นตัวจริงแล้วไม่เจริญตาพอๆ กับรูปถ่ายในใบสมัคร
เฮ้อ!
ด้านคนมาสัมภาษณ์ยืนนิ่งราวถูกสาปเมื่อได้เห็นเจ้าของฟาร์มกุลธีร์ และถ้าสัมภาษณ์งานผ่าน ชายคนนี้จะเป็นเจ้านายของเธอ หล่อนจำเขาได้ ผู้ชายในผับที่ขอซื้อเธอด้วยราคาสองหมื่นห้าเพื่อไปนอนด้วย ‘คนหื่นกาม’ หล่อนพึมพำในใจแล้วฝืนยิ้มและเดินไปนั่งที่เก้าอี้ที่คนพามาดึงลากรอท่าให้เธอเข้าไปนั่ง
- ผู้เขียน
