จากลาแค่วันเดียวกลายเป็นลาทั้งอาทิตย์ เพราะดันป่วยจริง จากที่แค่ปวดหัวแต่ในคืนนั้น เธอกลับเป็นไข้จนป้าชบาต้องพาไปโรงพยาบาลในกลางดึก โดยให้เพื่อนบ้านมาขับรถยนต์พาไป มัลลิกาโทรไปหาสัตวแพทย์หนุ่มให้ลางานกับคมธรรมให้ ทั้งๆ ที่เธอจะโทรหาเขาก็ได้แต่ไม่โทร คมธรรมโทรหาเธอก็ไม่รับสาย เขามาหาที่บ้าน เธอก็ไม่ต้อนรับเขาให้ป้าชบาต้อนรับเขาคนเดียว ตอนนี้เธอหายเป็นปกติแล้วจึงมาทำงานตามปกติพร้อมกับซองขาวในมือ
“ฉันมาลาออกค่ะ” เธอเดินเข้ามาในห้องทำงานแล้วนำซองขาวในมือไปวางไว้ที่โต๊ะทำงานของคมธรรม สีหน้าเรียบเฉย แววตาเย็นชาของมัลลิกาทำให้คมธรรมขมวดคิ้วมุ่น สันกรามขบเกร็งขึ้นมาจนเห็นได้ชัด
“ลาออก?”
“ค่ะ นี่จดหมายลาออก”
“ผมไม่ให้คุณลาออก”
“แต่ฉันจะลาออก ฉันได้งานใหม่แล้ว” เธอโกหกเขาเรื่องงานใหม่
“ว่าไงนะ คิดจะลาออกจากงานทิ้งผัวไปทำงานที่อื่นเนี่ยนะ ไม่มีทางซะหรอก ฉันไม่ให้เธอลาออกเพื่อน” ลุกขึ้นจากเก้าอี
