“ทำไมหนูถึงกลับบ้านตอนนี้ล่ะลูก” ชบาถามหลานสาวที่กลับมาบ้านในตอนเช้า ทั้งๆ ที่เพิ่งจะเก้าโมงกว่าเอง
“พอดีหนูปวดหัวนิดหน่อยค่ะป้าชบาเลยขอลางานค่ะ” เธอบอกท่านยิ้มๆ โชคดีที่ชุดที่นำไปนั้นเป็นชุดที่ปกปิดทุกส่วนได้ดี เสื้อก็เป็นเสื้อคอเต่าปิดลำคอที่มีแต่รอยขบเม้มของคมธรรมไว้ได้ ส่วนกระโปรงก็เป็นแบบสุ่มยาว
“เหรอลูก แล้วนี่กินยามารึยังจ๊ะ”
“ยังเลยจ้ะ ว่าจะกลับมากินที่บ้าน”
“แล้วหนูมายังไง ไม่เห็นรกหนูเลย”
“หนูให้คนงานในฟาร์มมาส่งค่ะป้าชบา เพื่อนขอตัวก่อนนะคะ”
“จ้ะลูก ป้าเก็บเม็ดขนุนที่หนูชอบไว้ให้นะลูก ถ้าหิวก็เอาไปกินในห้องได้นะ ส่วนยาก็อยู่ที่เดิม ถ้าปวดหัวไม่หายเรียกป้านะ ป้าจะพาหนูไปหาหมอ”
“หนูรักป้าชบานะคะ รักมากด้วย” เธอวางกระเป๋าในมือลงที่โซฟาตัวเล็กแล้วเดินไปนั่งสวมกอดท่าน
“อือ...มาแปลกนะเรา ป้าก็รักหนูเหมือนกันลูก” คนเป็นป้างงเล็กน้อยที่อยู่ดีๆ มัลลิกาก็มาบอกรักและกอดตัวเองแบบนี
