ความฝันของพระพายคือเป็นแอร์โฮสเตส #1

1381 คำ

“พระพาย!” เสียงร้องสดใสร่าเริงของลูกน้ำเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยมัธยมของพระพายดังขึ้นพร้อมกับร่างบางของอีกฝ่ายที่โผเข้ามากอดแขนดังที่ชอบทำตั้งแต่สมัยเด็ก พระพายหัวเราะเบา ๆ ก่อนที่แขนอีกข้างหนึ่งจะถูกมือหนาของใครอีกคนฉวยไปกอดเช่นกัน “โอ๊ย ๆ ! พอก่อน ๆ ทั้งลูกน้ำทั้งเป๊กกี้เลย” พระพายยกสองมือขึ้นเป็นเชิงห้าม ตอนนี้พวกเธอนัดเจอกันกลางห้างสรรพสินค้าและกำลังจะไปนั่งคุยกันในคาเฟ่ร้านโปรดอันเป็นสถานนัดพบประจำของพวกเธอ “พายเอากระเป๋ามา เราถือให้” เป๊กกี้เอากระเป๋าของพระพายไปถือให้อย่างเป็นสุภาพบุรุษ ก่อให้เกิดภาพหนุ่มหล่อร่างสูงถือกระเป๋าให้กับหญิงสาวคนสวย ทว่ามีแค่พระพายกับลูกน้ำเท่านั้นที่ลอบยิ้ม เพราะถึงแม้เป๊กกี้จะหล่อเหลาดึงดูดใจสาว ๆ แค่ไหน แต่เขาไม่ได้ชอบผู้หญิง เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่หรือเรื่องน่ารังเกียจอะไรเลย ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะแสดงออกว่ารักหรือชอบใครก็ได้ไม่ว่าจะเป็นเพศใดก็ตาม เป๊กกี้เป็นชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดูดี แต่งตัวเนี้ยบเรียบร้อยและเป็นระเบียบ มีความสุภาพและชอบช่วยเหลือดูแลผู้อื่น ซึ่งนิสัยที่เหมือนกันนี้ได้ดึงดูดทั้งสามให้มาเป็นเพื่อนกัน พวกเขาต่างคอยช่วยเหลือดูแลซึ่งกันและกันเสมอ และนั่นก็ทำให้พวกเขามีความฝันเหมือนกันด้วย ทันทีที่ทุกคนนั่งอยู่ในร้านกาแฟพร้อมกับเครื่องดื่มรสโปรด ลูกน้ำก็เปิดบทสนทนา “นี่! ที่นัดทุกคนมาวันนี้น่ะ รู้ข่าวใหญ่กันแล้วใช่ไหม” ลูกน้ำถูมือทั้งสองข้างเข้าหากันอย่างตื่นเต้น ก่อนจะพูดต่อ “สายการบินเอสพีแอร์ไลน์จะเปิดรับสมัครพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินแล้ว รอบนี้รอบใหญ่ รับเยอะ เราต้องไปสมัครให้ได้นะ!” ทันทีที่เพื่อนสนิทพูดจบพระพายก็สำลักน้ำจนไอออกมาทันที… “พายค่อย ๆ ดื่มน้ำสิ” เป๊กกี้ลูบหลังพระพายอย่างเป็นห่วง “เอ้อ…” พระพายพยายามจะพูดอะไรออกมา แต่ยังรู้สึกติดขัดไม่สบายนัก ในขณะที่ลูกน้ำพูดต่อ “สายการบินนี้บอกเลยว่าหินมาก เปิดรับสมัครที่ไทยแต่ไม่ได้จำกัดเฉพาะคนไทยด้วย คนทั่วเอเชียรวมไปถึงโซนยุโรปอเมริกาต้องพร้อมใจกันมาสมัครที่นี่แน่เลย คิดแล้วเครียดจัด!” ลูกน้ำทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้บุนวมที่นั่งอยู่ พลางกะพริบตาปริบ ๆ ด้วยความท้อ สายการบินเอสพีแอร์ไลน์นั้นเป็นสายการบินในฝันอันดับต้น ๆ ของทุกคนที่อยากทำงานลูกเรือ เนื่องด้วยเป็นสายการบินสัญชาติรัสเซียที่มีชื่อเสียงโด่งดังและมีค่าตอบแทนให้กับพนักงานค่อนข้างสูง พระพายได้ทีจึงเอ่ยออกมาอย่างเลี่ยง ๆ “ก็จริงของลูกน้ำนะ ถ้าอย่างนั้นเราลองไปสมัครสายการบินในประเทศกันดูก่อนไหม นี่เป็นการสมัครครั้งแรกนี่นา จะสมัครสายการบินต่างประเทศไปเลยก็อาจจะยากไป… หรือเปล่า…” “พระพาย! ไม่ได้นะ” ลูกน้ำส่ายหน้าเป็นพัลวัน “เราจะพลาดการสมัครที่นี่ไม่ได้เลย นี่คือเอสพีแอร์ไลน์เชียวนะ” พระพายรู้ดีอยู่เต็มอกว่าสายการบินที่เพื่อนว่านั้นชั้นยอดขนาดไหน และประธานบริษัทแห่งนี้… ก็เป็นคนที่จุดประกายความฝันให้เธออยากเป็นพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน… แต่ใช่ว่าเธอจะต้องไปสมัครเป็นพนักงานของเขานี่! “เอาน่า… ถึงแม้ไม่ผ่าน แต่อย่างน้อยก็จะได้ประสบการณ์เน้น ๆ เลยนะ เราไปลองกันดูเถอะนะพาย” เป๊กกี้เองก็เห็นด้วยกับลูกน้ำจึงเอ่ยให้กำลังใจพระพายพร้อมกับรอยยิ้ม หญิงสาวจึงทำได้เพียงแค่ยิ้มตอบกลับไป… หากเธออยากเป็นพนักงานของที่นี่ รวมไปถึงอยากให้เพื่อนทั้งสองได้งานนี้ด้วยเช่นกันเพียงแค่สะกิดอีวานเล็ก ๆ น้อย ๆ เธอและเพื่อนก็คงได้เข้าไปอย่างง่ายดายแล้ว เพราะอีวานเป็นคนจัดการธุรกิจของเอสพีแอร์ไลน์ในแถบเอเชียทั้งหมด แต่พระพายไม่มีทางทำอย่างนั้นแน่นอน เธอจะไม่ยอมเอาความใกล้ชิดของตนเองมาเป็นอภิสิทธิ์แล้วแย่งชิงความฝันของหนุ่มสาวคนอื่น ๆ เป็นแน่ นอกจากนั้นบริษัทที่น่าชื่นชมอย่างเอสพีแอร์ไลน์ก็คงพลอยเสียชื่อเสียงไปด้วยหากตรวจพบว่ามีการใช้เส้นสายระหว่างการรับสมัคร ดังนั้น ท่ามกลางผู้คนสมัครนับพันนับหมื่นจากทั่วทุกมุมโลก พระพายขอให้อีวานไม่สังเกตเห็นชื่อเธอในรายชื่อผู้สมัครด้วยเถิด… ถ้าเธอจะผ่านเข้ารอบก็ขอให้ผ่านด้วยความสามารถของตนเอง และถ้าหากไม่ผ่านก็ขอให้เป็นเพราะเธอทำได้ไม่ดีพอ ถึงตอนนั้นหากไม่ผ่านก็เป็นเรื่องดี เพราะจะได้หนีไปสมัครงานกับสายการบินอื่น เอาเป็นสายการบินคู่แข่งของคุณอันเดรเลยดีไหมนะ! “ฮึ!” คิดแล้วพระพายก็เผลอพ่นลมหายใจออกมาจนเพื่อน ๆ สงสัย “เป็นอะไรอะหนูพาย” ลูกน้ำมองเพื่อนสาวตาปริบ ๆ “ถ้าเธอไม่อยากไปเราไม่ไปก็ได้นะ เพราะถ้าได้เป็นแอร์ก็อยากทำที่เดียวกับเพื่อน ๆ” พระพายได้ยินดังนั้นก็รีบปลอบโยนลูกน้ำโดยพลัน “ไม่ ๆ ไม่ใช่อย่างนั้นจ้ะลูกน้ำ พายอยากไป พายอยากเป็นแอร์ อยากติดปีกที่เดียวกันพร้อมลูกน้ำกับเป๊กกี้มาตลอด เราจะไปสมัครที่นี่ด้วยกัน ถ้าไม่ได้ก็ค่อยไปที่อื่นด้วยกันเนอะ” “เย้!” ลูกน้ำกับเป๊กกี้ปรบมือเข้าหากันด้วยความดีใจ พระพายจึงร่วมปรบมือด้วย ก่อนที่ทั้งสามคนจะจับมือกันอย่างมีความสุข แม้ว่าความฝันที่พระพายอยากเป็นพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินจะเริ่มต้นเพราะอันเดร แต่เมื่อความฝันนี้มาถึง มันอาจเป็นหนทางที่จะพาเธอออกไปเจอโลกที่กว้างกว่าโลกที่มีแต่เขาอย่างทุกวันนี้ก็ได้ แต่มันจะดีแค่ไหนกันนะ… หากว่า… เธอได้โบยบินเคียงข้างกันกับเขา “เอาละ ๆ ความฝันของพระพายไม่ได้มีเพียงหนึ่งเดียว พวกเราไม่รั้งตัวเธอไว้แล้วจ้า” ลูกน้ำมองนาฬิกาแล้วนึกขึ้นมาได้ “อ๊ะ! จริงด้วย พายต้องรีบไปสอนเปียโนเด็ก ๆ ที่โบสถ์แล้ว” พระพายเอ่ยอย่างนึกขึ้นได้ นอกจากเธอจะอยากเป็นพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินแล้ว… ก็ยังอยากเป็นนักเปียโนด้วย ตั้งแต่อีวานและรานีจัดให้พระพายเรียนเปียโน เธอก็ฝึกฝนด้วยความตั้งใจมาตลอดจนมีทักษะดีเยี่ยม พอเรียนจบแล้วมีเวลาว่างมากขึ้นเธอจึงรับสอนเปียโนให้กับเด็กกำพร้าที่โบสถ์แห่งหนึ่งโดยไม่คิดค่าตอบแทน เพราะความสุขที่ได้เห็นนักเรียนตัวน้อยของตนพัฒนาฝีมือขึ้นเรื่อย ๆ นั้นเติมเต็มจิตใจเธอได้มากกว่า “โอเค ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวมีอะไรคุยกันในไลน์นะ ใกล้ ๆ วันรับสมัครค่อยนัดเจอกันอีกที” เป๊กกี้เอ่ยเมื่อทุกคนลุกขึ้นก่อนจะแยกย้าย จากนั้นพระพายแยกจากเพื่อนสนิททั้งสอง ระหว่างนั้นหางตาพลันเหลือบเห็นร่างคุ้นเคยของโทมัสในชุดสูทสีดำที่ทำเป็นอ่านอะไรบางอย่างในไอแพดค่อย ๆ เก็บของแล้วลุกขึ้นตามเธออย่างธรรมชาติ โทมัสได้รับมอบหมายให้เป็นบอดีการ์ดของเธอและเขาก็ทำหน้าที่ได้ดีมาโดยตลอด เขาไม่ทำให้เธออึดอัดและไม่ทำให้คนอื่นผิดสังเกต ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะเขาเป็นคนเอเชีย จึงดูเหมือนพี่ชายที่แสนดีคนหนึ่งของเธอ หญิงสาวเดินมาถึงรถซึ่งโทมัสเป็นคนขับให้ จากนั้นเขาก็พูดว่า “ไปโบสถ์นะครับคุณหนู”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more