ฉันกับอัยก้าวถอยหลังก่อนจะหันเดินตรงไปยังห้องรับแขกฝั่งตรงข้ามโดยมีหญิงสาวเดินตามมา แต่แล้วสายตาของเราก็ไปสะดุดเข้ากับใบหน้ามนุษย์ที่แสนคุ้นตาซึ่งดูน่าจะพึ่งพาได้ที่สุดในตอนนี้ เชนยืนอยู่ตรงกลางช่องซึ่งเว้นไว้เป็นทางเดินระหว่างชุดโต๊ะรับแขกของหุ่นพยนต์ที่เรียงเป็นแถว เมื่อเราส่องไฟจะวิ่งตรงไปหาเชน อัยก็ดึงแขนฉันไว้แล้วชี้ไปที่ดวงตาของเขา ดวงตาที่นิ่งสนิทไม่กระพริบและไม่มีปฏิกริยาใดๆต่อแสงสว่างที่ส่องไปเลย เขายืนตัวแข็งเหมือนผู้หญิงชุดขาวที่เราเห็นครั้งแรกในห้องผ้าม่าน และทันทีที่เราหยุดฝีเท้า ผู้หญิงชุดขาวที่ตามหลังเรามาก็หยุดฝีเท้าลงเช่นกัน
ฉันจะเดินต่อเพื่อไปหาเชนแต่อัยฉุดแขนฉันเอาไว้ก่อนกระซิบเสียงแผ่ว “อย่าขยับ”
ฉันนึกขึ้นได้ถึงตอนที่พยายามหลบหนีจากผู้หญิงชุดขาว วิธีการคือเราต้องไม่ขยับตัวแต่ถ้าทำแบบนั้นเราก็จะไปไหนไม่ได้เลย อัยหยิบมือถือแล้วพิมพ์ส่งข้อความไปหาน๊อตแต่ก็ไม่มีการตอบกลั
