“อย่าบังอาจมาสอนฉัน! อย่าได้บังอาจ! มาพูดกับฉันอีก! ถึงชีวิตฉันจะไปต่อไม่ได้จบลงด้วยความตาย มันก็เรื่องของฉัน ตราบใดที่ฉันไม่ไปตายหน้าบ้านของนาย! ไอ้คนที่มันมีพร้อมทุกอย่าง มันปากดีจังเลยนะ ถึงกล้ามาสั่งสอนคนที่ผ่านความเจ็บปวดมาทุกช่วงเวลาในชีวิตอย่างฉัน! ฉันจะมีใครคบ หรือไม่มี นายก็ไม่มีสิทธิ์มาพ่นน้ำลายเน่าๆ ต่อว่า ว่าฉันล้มเหลว! เก็บปากของนายไว้พล่ามนโยบายโง่ๆ ให้ประชาชนที่ชอบนายเถอะ! อย่ามาเสียเวลาขายนโยบายให้คนที่เกลียดนายเข้าไส้อย่างฉัน เพราะขายให้ตาย! บัตรลงคะแนนเลือกตั้งของฉัน ก็ไม่มีทางกาหมายเลขพรรคของนาย!”
“แสนดี... พี่ขอโทษ”
ภาคย์ไม่เคยต่อว่าหรือพูดจารุนแรงจนถึงขั้นแสนดีน้ำตาร่วงมาก่อน เขารู้สึกผิด ไม่สามารถปล่อยหญิงสาวให้วิ่งหนี
“ถึงเธอจะไม่มีใคร เธอก็ยังมีพี่ พี่คอยดูแลเธอมาตลอดตั้งแต่แม่เธอเสีย ถึงเธอจะไม่เคยมองเห็นคุณค่าของพี่ แต่พี่ก็ยังมองเห็นเธอเป็นน้องเสมอมา พี่ขอโท
