ตอนที่ 2 คุณหนูก้นครัว 4
867 คำ
ภาคย์รักและเคารพบิดาหล่อนมาก นับถือเป็นต้นแบบ เขาอยู่เคียงข้างบิดา คอยช่วยหาเสียง ทุ่มเทชีวิตจิตวิญญาณจนกระทั่งมาถึงวันที่พรรคเกียรติยศไทยได้รับความนิยมอันดับหนึ่ง เขาเป็นคนรุ่นใหม่ที่มีความสามารถ หากพรรคของบิดาสามารถจัดตั้งรัฐบาลสำเร็จ ภาคย์จะเป็นหนึ่งในตัวเต็งขึ้นคุมกระทรวงใหญ่ๆ ในไทย
“สวัสดีค่ะพี่ภาคย์ น้องพรดีใจจังเลยที่พี่ภาคย์มาร่วมงาน ได้ข่าวจากคุณพ่อว่าพี่ภาคย์หยุดพักผ่อน ไปเยี่ยมพี่หนูดีกับคุณป้าพิมลที่อเมริกา น้องพรคิดว่าพี่ภาคย์จะไม่ได้มาร่วมงานแล้วเสียอีก”
ทุกเสียงที่พรสินีเปล่งออกไปอย่างหวานหยาดฟ้า จะมีเป็ดน่าชังตัวหนึ่งส่งเสียงร้องก๊าบๆๆ แทรกจนถูกมองด้วยสายตาไม่ดี เป็ดตัวนั้นก็ยังร้องก๊าบๆ ไม่หยุด
นังแสนดี! พรสินีอยากจะร้องกรี๊ด นับถึงหนึ่งสิบในใจยังไม่หายโกรธ
“งานสำคัญของลุงภพ พี่จะพลาดได้ยังไงครับ เพิ่งลงเครื่องช่วงสายวันนี้”
เขาอุ้มแสนดีไปโยนลงน้ำเลยดีไหม เพราะถ้าเป็นเป็ดจริงจะต้องลอยน้ำได้ แต่งหน้าแต่งตัวสวย ไม่ได้ช่วยให้แสนดีดูดีขึ้นเลยหากยังทำนิสัยไม่น่ารักเหมือนเดิม
ภาคย์เลิกสนใจเด็กกวนประสาทที่เพียงแค่อยากกวนคนรอบข้าง กลับมาส่งรอยยิ้มนุ่มนวลให้พรสินี สาวสวยในชุดราตรีสีฟ้าอ่อนขับผิวขาวให้ผ่องมากขึ้น
“งานเริ่มไปนานหรือยังครับ พี่คงไม่ได้มาสายที่สุดใช่ไหม”
“เกือบท้ายๆ ค่ะ จากรายชื่อแขกทั้งหมด ขาดพี่ภาคย์กับสมาชิกพรรคอีกสองถึงสามท่าน เอ่อ... คุณพ่อได้แจ้งเรื่องเครื่องมือสื่อสารหรือเปล่าคะ”
“พี่ทราบแล้วครับ พี่ขับรถมาเอง ปิดเครื่องทิ้งไว้บนรถ”
“ถ้าอย่างนั้นก็สบายเลยค่ะ จะได้ไม่ต้องฝากไว้กับน้องพร”
แววตาพรสินีมองภาคย์อย่างเฝ้าฝัน เขาสมาร์ทมาดแมน เป็นที่รักของพรสินีในวัยเด็กจนกระทั่งเขาแต่งงานกับรวิวรรณ นักแสดงสาวไปเมื่อหกปีก่อน
ในช่วงวัยที่พรสินียังเรียนอยู่ในระดับมหาวิทยาลัย อกของหล่อนจึงหักเต็มโครม
“พี่วิติดงานเหรอคะ พี่ภาคย์ถึงได้มาคนเดียว”
“อยู่ไทยประสาอะไรไม่รู้ว่าเลิกกันนานแล้ว ฉันอยู่เมืองนอกยังรู้เลย”
แสนดีพูดสอดไปกลางวง ได้รับการแยกเขี้ยวข่มขวัญจากพรสินี หล่อนไหวไหล่ไม่แยแส ไม่เข้าใจทำไมต้องไม่พอใจในเมื่อหล่อนให้ข้อมูลที่ดี เพราะรู้นานแล้วว่าพรสินีแอบชอบภาคย์
“วิติดงานครับ แล้วเขาค่อนข้างติดโซเซียล ถ้าชวนมาด้วยอาจจะไม่เป็นส่วนตัวมากนัก ไม่เหมาะกับงานเลี้ยงแบบปิดครับ”
ภาคย์วางตัวปกติ ทำเหมือนว่าแสนดีไม่ได้อยู่ตรงนี้
“พี่วิมาไม่ได้ไม่เป็นไรค่ะ แค่พี่ภาคย์มาคนเดียวก็พอแล้ว ไม่ต้องกลัวเหงานะคะ น้องพรรับแขกเสร็จแล้วจะเข้าไปคุยเป็นเพื่อน”
พรสินีเคลิ้มไปรับรอยยิ้มอบอุ่น ขยุ้มกระโปรงชุดราตรีหมุนตัวเป็นวงกลมจนยับย่น ไม่เป็นธรรมชาติจนแสนดีต้องยื่นหน้าเข้ามาอ้วกใส่
“คันคะเยออยากได้เขาเป็นผัวก็บอกไปตรงๆ เถอะ แอ๊บอยู่ได้!”
“นังแสนชั่ว!”
อุ๊บ! คุณหนูคนสวยปิดปากตัวเองไว้ ไม่ต้องการแสดงพฤติกรรมต่ำช้าต่อหน้าภาคย์ ส่งรอยยิ้มแห้งผากไปให้ แต่เขากลับออกปากขอตัวเข้าไปในงานเลี้ยง ไม่ได้อยู่พูดคุยกับพรสินีนานมากกว่านั้น
ในงานเลี้ยงสไตล์อังกฤษจัดในสวน มีอาหารให้บริการแบบคอกเทล แขกในงานเลือกรับประทานเองตามใจชอบ ทุกคนตักเล็กๆ น้อยๆ มาประดับโต๊ะ ล้อมวงกับคนระดับเดียวกันพูดคุยเรื่องการเมืองอย่างออกรสชาติ
ไม่ได้มีเพียงแค่แขกจากพรรคเกียรติยศไทยแต่รวมพรรคแกนนำจัดตั้งรัฐบาลมารวมตัวในงานเดียว ภาคย์ในตำแหน่งสมาชิกพรรค ควรจะเข้าไปในงานเพื่อทักทายท่านทรงภพเจ้าภาพ และแขกผู้หลักผู้ใหญ่จำนวนมาก ทว่าเขากลับย่องเบามาแอบอยู่ข้างหลังแสนดี เพื่อสังเกตการณ์ว่าหญิงสาววางแผนจะป่วนงานในรูปแบบไหน
เขาพยายามจะไม่มองต่ำไปกว่ารูปถ่ายใบเล็ก เพราะชุดเกาะอกราตรีนั้นโอบอุ้มทรวงอกหล่อนไว้หมิ่นเหม่ คนเราต้องมีดีกันบ้าง จะนิสัยเสียอย่างเดียวก็น่าสงสารว่าอาจจะไม่มีใครสนใจ ภาคย์สะบัดหน้าให้หายเมานมส่งเสียงแปลกๆ ให้แสนดีรู้สึกตัว ฝ่ามือเล็กทั้งสองข้างผลักเต็มๆ เข้าที่กลางอกกว้าง
“ทำบ้าอะไรของนาย!”
“เบาๆ สิ” ภาคย์ปิดปากพาตัวหญิงสาวหลบให้พ้นจากสายตาคนอื่น มาอยู่ในซอกเล็กๆ ระหว่างต้นไม้สองต้น
“แขกในงานระดับไม่ใช่ธรรมดาเลยนะ แสนดีจะเอะอะโวยวาย ทำตัวให้ขายหน้าไปถึงลุงภพไม่ได้”
“อยากทำให้ฉันตกใจก่อนทำไมล่ะ”
- ผู้เขียน
