"ประสาท กูไม่กินของใกล้ตัว มึงก็รู้"
แปลบ!! จู่ ๆ ก็รู้สึกปวดหน่วงแทนที่อาการหัวใจเต้นรัวเมื่อกี้
"หน...หนูอัยญ์ขอตัวไปช่วยทางนู้นก่อนนะคะ มีใครอยากได้อะไรเพิ่มหรือเปล่า" เพราะไม่อยากทนนั่งฟังอะไรที่มันบีบหัวใจไปมากกว่านี้ ฉันจึงต้องรีบพาตัวเองออกมาจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด
"กุ้ง"
"ฉันขอกุ้งที่แกะเปลือกเรียบร้อยแล้ว"
"ค่ะ" นี่คงเป็นบทสนทนาเดียวที่ฉันรู้สึกว่าตัวเองมีค่าสำหรับเขา
มีค่าแค่คนที่เป็นแขกรับเชิญในงานปาร์ตี้ครั้งนี้
หลายวันต่อมา
ในที่สุดการสอบปลายภาคที่แสนจะโหดและเครียดที่สุดของพวกเราก็ผ่านพ้นไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"เย้ ๆ รอดแล้ว!!" รันรันตะโกนเสียงลั่น
"งั้นคืนนี้เราไปฉลองกันมะ?" ฟิลลิ่งพูดบ้าง
"ก็ดีนะ ช่วงนี้เราเครียดกันมาเยอะแล้ว ปลดปล่อยบ้างเนอะ หนูอัยญ์"
"เอาสิ" ฉันตอบตรีญ่าพร้อมยิ้มให้กับเพื่อนสนิทอีกสองคน
"ว่าแต่... เราจะไปฉลองที่ไหนกันดีล่ะ" ตรีญ่าถาม
"แหมชะนี
