ใจลวงรัก : 12
1249 คำ
"วี้ดวิ้ว!!"
"กรี๊ดดดดด"
เสียงเชียร์ เสียงโห่ร้องดังลั่นสนามแข่งเมื่อรถแข่งสองคันเคลื่อนตัวมาจอดยังจุดเส้นสตาร์ท "หนูอัยญ์รู้ไหมว่าคู่แข่งเราเป็นใคร" รันรันสะกิดถาม
"ไม่รู้เหมือนกัน" เหมือนจะเคยได้ยินเฮียดีแลนด์เรียกชื่อฝั่งตรงข้ามอยู่นะแต่ฉันไม่ได้สนใจ "ดูจากรถแล้วคนขับต้องหล่อมากแน่ ๆ"
ฉันคิ้วขมวดก่อนจะเอียงคอมองหน้าเพื่อนรัก
"เห็นแค่รถรันก็รู้แล้วเหรอว่าคนขับหล่อ"
"เซ้นส์มันบอกน่ะ" รันรันตอบแบบขอไปที
ฉันยิ้มพร้อมสั่นหัวเบา ๆ ให้เพื่อนรัก ก่อนจะหันมาจดจ่ออยู่กับรถแข่งสองคันที่จอดอยู่ตรงหน้า
รถสีน้ำเงินเข้มคือรถของเฮียคฑา ส่วนรถสีเหลืองแสบตาที่จอดข้างกันคือรถของคู่แข่งในคืนนี้
"อ้ะ! นั่นมัน" เพราะมองไปยังรถสีเหลืองคู่แข่งเฮียคฑา สายตาฉันเลยเจอกับบุคคลหนึ่งที่เป็นเจ้าของหัวใจมาโดยตลอด
เฮียลัคกี้ก็มาดูการแข่งขันครั้งนี้กับเขาด้วยเหรอ แถมมาจนครบแก๊งเขาด้วย แต่เหมือนจะขาดไปคนหนึ่งนะ อืม... ใช่! ขาดเฮียกิเลน
อย่าบอกนะว่า... คนที่ขับรถสีเหลืองคันนั้นคือเฮียกิเลนเพื่อนของเฮียลัคกี้น่ะ!?
"หนูอัยญ์!!"
"อ้ะ! มีไรเหรอรัน?" ฉันที่เอาแต่มองไปยังร่างสูงร้อยแปดสิบกว่าที่อยู่อีกฝั่งสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกรันรันเขย่าแขนจนตัวสั่นงันงก
"ดูนั่นสิ" รันรันชี้ไปยังอีกฝั่งที่มีผู้ชายสองคนออร่าจับ ยืนอยู่ท่ามกลางสายตาสาว ๆ ที่มองเหมือนจะกลืนกิน
"สเปกรันเลย" รันรันกระทืบเท้าเร่า ๆ พร้อมกับทำท่าทางเขินอาย สายตาก็จดจ่อไปยังผู้ชายร่างสูงกำยำผมสีเทาเข้ม
"เฮียราชันย์?" ฉันพึมพำออกมาเบา ๆ แต่เพราะรันรันยังเกาะฉันหนึบอยู่เธอเลยได้ยิน
"หนูอัยญ์รู้จักเหรอ" เสียงเพื่อนฉันตื่นเต้นมาก
จะตอบเธอยังไงดี ฉันรู้จักเพื่อนในกลุ่มของเฮียลัคกี้ทุกคน แต่รู้จักแค่ชื่อ ไม่ได้สนิทหรือเคยพูดคุยสักคนเดียว
"แค่รู้จักชื่อน่ะ เฮียราชันย์เป็นเพื่อนกับผู้ชายที่ยืนข้าง ๆ และผู้ชายคนนั้นเป็นเพื่อนบ้านหนูอัยญ์เอง"
"กรี๊ดดด kore wa unmei desu" รันรันใช้มือกุมกันวางตรงอกก่อนจะทำตาเยิ้มพร้อมโพล่งภาษาญี่ปุ่นออกมา ซึ่งแปลว่า 'นี่คือพรหมลิขิต'
ที่ฉันแปลออกเพราะเพื่อนฉันคนนี้มักจะอุทานคำนี้ออกมาบ่อย ๆ เวลาเจอผู้ชายในสเปกน่ะ
"เอาล่ะครับ เวลาแห่งความตื่นเต้นใกล้เข้ามาแล้ว ขอให้ผู้แข่งขันทั้งสองคนทำสมาธิและขอเชิญสาวสวยผู้จะมาโยนธงในครั้งนี้ประจำที่ได้เลย!"
เสียงพิธีกรประจำสนามแข่งดังขึ้น เสียงตะโกนก้องดังลั่นทั่วสนามแข่ง ฉันกับรันรันเลิกคุยเรื่องส่วนตัวหันมาสนใจรถทั้งสองคันที่กำลังเร่งเครื่องกันยกใหญ่
"ตื่นเต้นจัง รันเคยดูแต่ในทีวี พอมาเจอบรรยากาศจริงแล้วโคตรตื่นเต้นเลย" รันรันเกาะฉันเขย่าเบา ๆ ฉันฉีกยิ้มให้เพื่อนเพราะเข้าใจความรู้สึกนี้ของเธอดี
ก็หนูอัยญ์เคยเป็นมาก่อนนี่เนอะ
"Three"
"Two"
"One"
"GO!"
สิ้นเสียงนับถอยหลังและทันทีที่ผ้าสีแดงโดดเด่นจากสาวสวยที่ทำหน้าที่ปล่อยรถหล่นลงพื้นสนาม รถทั้งสองคันก็เคลื่อนที่ไปข้างหน้าด้วยความเร็วฉิว
เสียงผู้คนต่างพากันเชียร์นักแข่งในดวงใจกันลั่นสนาม
เฮียคฑาก็มีแฟนคลับไม่เบานะเนี่ย
"รัน!" ฉันเขย่าไหล่เพื่อนที่กำลังดูการแข่งอย่างตื่นเต้น
"หืม?" รันรันเหลือบมองฉันแวบหนึ่งก่อนจะหันไปสนใจเชียร์รถในสนามต่อ
"เดี๋ยวหนูอัยญ์มานะ ไปเข้าห้องน้ำแป๊บ"
ไม่รู้รันรันได้ยินที่ฉันบอกหรือเปล่าแต่เมื่อเธอพยักหน้าให้ฉันก็จะเข้าใจว่าเพื่อนรับรู้ก็แล้วกัน
กว่าจะเบียดผู้คนออกมาจากอัฒจันทร์ได้เหนื่อยแทบแย่ นี่ขนาดฉันอยู่ติดขอบสนามเพราะเป็นบัตรวีไอพีนะ แต่กว่าจะเบียดคนรอบนอกออกมาได้เหนื่อยแทบแย่
"อื้อ เบา ๆ สิคะ"
กึก... ขาฉันหยุดชะงักเมื่อกำลังจะก้าวไปขวามือข้างหน้าที่เป็นทางไปห้องน้ำ
"อ้า แพรจั๊กจี้ค่ะ"
เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังอยู่เบื้องหน้าฉัน แต่ฟังจากเสียงที่ได้ยิน ฉันว่า... ฉันน่าจะเปลี่ยนใจยังไม่เข้าห้องน้ำตอนนี้ดีกว่า
"เอาสิ ไหนบอกว่าเก่งไม่ใช่"
กึก... ขาฉันที่กำลังจะก้าวเปลี่ยนทิศกลับไปที่สนามแข่งทางเดิมหยุดชะงักอีกครั้ง เสียงทุ้มที่คุ้นหูทำให้ทุกส่วนในร่างกายฉันตื่นตัว ขาที่ควรจะหยุดอยู่กับที่กลับเดินไปข้างหน้าช้า ๆ
กึก...
"อุ้บ!" รีบยกมือปิดปากเมื่อสิ่งที่สายตาฉันเห็นมันเป็นภาพที่ไม่น่ามอง
ชายหญิงคู่หนึ่งกำลังทำเรื่องอย่างว่ากันตรงมุมมืดที่สลัว ๆ
ผู้หญิงที่เพิ่งทำหน้าที่ปล่อยรถที่สนามกำลังนั่งคุกเข่าตรงหน้าผู้ชายที่สวมเสื้อแจ็กเกตสีน้ำตาลแดง ไม่ต้องเล่าหมดได้ไหมว่าการที่ผู้ชายยืนพิงผนังแล้วมีผู้หญิงคุกเข่าตรงหน้าเธอกำลังทำอะไรอยู่
"ใครน่ะ?"
โดนจับได้แน่ ๆ ด้วยความกลัวว่าจะถูกจับได้จึงรีบวิ่งไม่ลืมหูลืมตาจนชนกับใครบางคนเข้าอย่างจัง
ปึก!
"ว้าย!!"
ตุ้บ...
ทุกอย่างมันเร็วมาก เร็วจนฉันรู้ตัวอีกทีนั่งก้นจูบพื้นไปเรียบร้อยแล้ว
"ลัค เดี๋ยวสิ! ลัคกลับมาก่อน!!" เสียงผู้หญิงบาดหูตะโกนอยู่ไล่หลังฉัน
ตรงหน้ามีผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งผมสีเทาเข้มยืนหน้าดุอยู่ ส่วนด้านหลังเหมือนมีฝีเท้าของใครอีกคนกำลังก้าวเข้ามา ใกล้ขึ้น ๆ
"เธอนี่เอง" เสียงทุ้มจากคนที่เดินมาจากทางด้านหลังเอ่ยขึ้น พร้อมกับขายาว ๆ ของเขาที่ก้าวผ่านฉันที่นั่งก้นกระแทกพื้นอยู่อย่างหน้าตาเฉย
"ถ้าคิดจะถ้ำมองก็ใจกล้า ๆ หน่อย"
"หนูอัยญ์เปล่านะคะ!" ฉันรีบปฏิเสธสิ่งที่เฮียลัคกี้ใส่ร้ายทันที
"ลุกขึ้นก่อน ค่อยคุยกัน" ผู้ชายผมสีเทาที่ฉันเดินชนเมื่อกี้คือเฮียราชันย์นั่นเอง
เฮียราชันย์ยื่นมือมาตรงหน้าเพื่อให้ฉันจับมือเขาก่อนจะดึงฉันขึ้นจากพื้น
"เมื่อกี้... หนูอัยญ์ไม่ได้ตั้งใจแอบมอง" เมื่อลุกจากพื้นได้ สิ่งแรกที่ฉันเอ่ยคือการบอกถึงความบริสุทธิ์ของตนเอง
"จะตั้งใจไม่ตั้งใจเธอก็ยืนอยู่ตรงนั้น"
"หนูอัยญ์" เถียงไม่ออก เพราะมันเป็นอย่างที่เขาว่าจริง ๆ
"ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม" เฮียราชันย์ถามขึ้นเสียงเรียบ
"อ๊ะ! เมื่อกี้หนูอัยญ์ขอโทษด้วยนะคะที่เดินชน" เกือบลืมเรื่องนี้ไปเลยเพราะมัวแต่กลัวว่าอีกคนจะเข้าใจฉันผิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"ฉันไม่เป็นไร เธอน่าจะเจ็บนะนั่น"
ฉันรีบมองตามสายตาที่เฮียราชันย์มองมา
ตรงข้อเท้าฉันมีเลือดซิบด้วยล่ะ
อ้ะ! พอเห็นเลือดตรงข้อเท้าแล้วก็รู้สึกแสบที่ฝ่ามือขึ้นมาทันที
- ผู้เขียน
