ตอนที่ 11 ไม่ปลอดภัย
1226 คำ
ตอนที่ 11 ไม่ปลอดภัย
หลังจากวันนั้น เธอต้องไปซื้อยาคุมฉุกเฉินมากินเอง ประกอบกับเป็นไข้อยู่หลายวัน จนทำให้ต้องหยุดเรียน
ครอบครัวของปลายฟ้า ถึงแม้จะค่อนข้างมีฐานะร่ำรวยคล้ายๆกับครอบครัวของริสาเพื่อนของเธอ แต่เธอกลับไม่สามารถใช้เงินเหล่านั้นได้ตามใจ เพราะความรวยที่ว่านั่นเกิดจากการที่แม่ของเธอซึ่งไม่มีอะไรเลยแต่งงานใหม่กับพ่อเลี้ยงที่ฐานะดีกว่า
พ่อเลี้ยงเองก็มีลูกติด เป็นผู้ชายอายุมากกว่าเธอถึงห้าปี เขาเพิ่งเรียนจบและทำงานใหม่ๆ แต่ปลายฟ้าไม่เคยถูกชะตาเขาตั้งแต่เห็นหน้า สืบเนื่องมาจากที่เขาชอบทำสายตาโลมเลียเธอตลอดเวลา จนหลายต่อหลายครั้งที่ปลายฟ้าอยากหาข้ออ้างออกไปหาคอนโดอยู่ข้างนอกเพื่อหาความปลอดภัยให้ตัวเอง
แต่การที่พ่อเลี้ยงส่งเธอเรียนมหาวิทยาลัยแพงๆและให้ค่ากินค่าใช้ตามที่สมควร มันก็มากพอแล้วจนเธอไม่กล้าที่จะรบกวนขอเงินเขาเพื่อไปเช่าคอนโดอยู่ข้างนอก เธอตั้งใจว่าจะอดทนให้ถึงตอนปีสี่ เวลานั้นค่อยหาข้ออ้างเพื่อย้ายออกไปหาที่พักใกล้ที่ทำงาน
แต่ในเวลาที่เธอป่วยจนนอนซมแบบนี้
พี่ชายก็ยังหาโอกาสหาข้ออ้างเอายามาให้เธอถึงในห้องในตอนที่เธอหลับอยู่ มือที่ลูบไล้ใบหน้าเธออย่างแผ่วเบาทำเอาปลายฟ้าสะดุ้งตื่น เธอรีบหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง พร้อมดึงผ้าห่มแนบไว้ที่อก อย่างตกใจ
“พะ พี่บอม!” สายตาที่หวาดหวั่นปะทะกับสายตาที่โลมเลียของเขา ซึ่งปลายฟ้าเกลียดสายตาของเขาแบบนี้ที่สุด
“ตื่นแล้วเหรอ น้องปลาย พอดีพี่เห็นเราไม่สบายเลยจะเอามายามาให้ ไหนดูสิตัวร้อนอยู่ไหม”
เขาถือวิสาสะเอามือมาจับหน้าผากเธอ แต่สายตาของเขามันไม่ได้สื่อว่าเป็นห่วงเธอจริงๆแต่ดูแล้วเหมือนสายตาของเสือที่กำลังจะเขมือบเหยื่อมากกว่า
“ออ เออ ขอบคุณค่ะ” ปลายฟ้าเบี่ยงหน้าหนีอย่างอึดอัด เธอมองยาที่เขาวางไว้บนหัวนอน แต่ไม่กล้าแม้แต่จะหยิบมากิน พาลนึกไปถึงตอนที่เธอโดนรุ่นพี่ใช้เอายาแก้ปวดหัวไปให้กฤชติน แล้วเขารับไปกินอย่างอย่างไม่ระวังตัวจนเกิดเรื่องขึ้น ทำให้เธอค่อนข้างระแวงและระวังตัวมากขึ้น
“ที่คอเราไปโดนอะไรมา เหมือนโดนใครดูดซะเป็นจ้ำ” เขายิ้มพลางเอื้อมมือไปสัมผัสซอกคอของเธอ ที่เป็นรอยแดงจางๆ จนปลายฟ้าต้องเบี่ยงตัวหลบ พร้อมปัดมือของเขาออก
“ปลายขอบคุณที่เอายามาให้นะคะ พี่บอมออกไปได้แล้ว” เธอพูดเสียงสั่นแต่แฝงความไม่พอใจ
“ทำไมเรากลัวพี่เหรอ” เขาไม่พูดเปล่าแต่โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ จนปลายฟ้ารีบขยับตัวหนี แต่ก็นั่นละ เพราะเธอนั่งอยู่บนเตียงจนชิดกับหัวเตียงแบบนี้แล้วเธอจะหนีไปได้ พี่บอมมองปลายฟ้าด้วยแววตาหื่นกระหาย เขายิ้มร้ายก่อนเอามือไล้ใบหน้าเธอเบาๆแล้วเปลี่ยนมาปลายผมเธอหมุนเป็นเกลียวแล้วเอาขึ้นมาหอม ปลายฟ้าเบี่ยงหน้ทหนีด้วยสีหน้าขยะแขยง และก่อนที่อะไรจะเลยเถิดไปกว่านั้น โชคดีที่แม่ของเธอเคาะประตูก่อนเข้ามา พี่บอมจึงเขยิบตัวถอยห่างเธอ เขาเปลี่ยนกิริยาท่าทางเป็นคนสุภาพนอบน้อมราวกับคนละคนเมื่อครู่
“คุณแม่มาดูน้องปลายหรือครับ พอดีวันนี้บอมไม่มีเรียน ก็เลยแวะมาดูน้องแล้วเอายามาให้” เขาพูดพลางยื่นมือมาลูปหัวปลายฟัาอย่างเอ็นดู แต่ปลายฟ้ากลับมีสีหน้าบอกไม่ถูกอย่างเห็นได้ชัด
“ขอบใจบอมมากนะลูก เห็นลูกดีกับน้องปลายแบบนี้ แม่ก็สบายใจ” แม่ช่างมองโลกในแง่บวกไปเสียหมดจนปลายฟ้าท้วงไม่ออก ยิ่งเจอนายพี่บอมนั่นทำท่าเรียบร้อยเจี๋ยมเจียมอยู่ตอนนี้ ปลายฟ้าได้แต่คว่ำปากอย่างไม่พอใจ
“ครับคุณแม่ ปลายก็เหมือนน้องสาวของบอมแท้ๆ”
เขาทำท่านนอบน้อมต่อหน้าผู้หลักผู้ใหญ่แบบนี้เสมอ แต่หากอยู่กันสองต่อสองแววตาเขาปลายฟ้าก็จะเปลี่ยนไปทันที และชอบหาโอกาสแต๊ะอั๋งเธอเสมอ
“อืม อีกไม่กี่วันพ่อกับแม่ต้องไปดูงานต่างประเทศหลายวัน แม่จะได้วางใจฝากให้เราดูแลน้องได้”
“อะไรนะคะ คุณแม่” ปลายฟ้าตกใจ นี่เป็นสิ่งที่เธอกลัวที่สุด เธอรู้ว่าต้องมีสักวันที่พ่อแม่ไม่อยู่บ้าน แต่ครั้นจะให้เธออยู่กับหมอนี่สองต่อสองที่บ้าน ไม่เอาเด็ดขาด
“ได้ครับแม่ บอมจะดูแลน้องให้เป็นอย่างดี” เขาส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้ปลายฟ้า แล้วหันกลับไปทำยิ้มด้วยแววตาใสซื่อให้คุณแม่ ก่อนขอตัวออกไปอย่างสุภาพ
แม่มองบอมด้วยสายตาอ่อนโยน ก่อนย้ายตัวลงมานั่งที่ข้างเตียงพร้อมลูบหัวปลายฟ้าเบาๆ
“เห็นไหมปลาย พี่บอมน่ะ เขาดีกับพวกเรามาก หนูก็ต้องทำดีกับพี่เขามากๆนะ”
ปลายฟ้าพูดไม่ออก เธออยากจะฟ้องแม่กับสิ่งที่เคยเกิดขึ้นทั้งหมดที่เคยเจอ แต่รู้ว่าพูดไปแม่ก็คงไม่เชื่อ แม่ติดจะค่อนข้างเกรงใจพ่อเลี้ยงที่ดูแลแม่กับเธอเป็นอย่างดี แล้วอีกอย่างนายบอมนั่นต่อหน้าผู้ใหญ่ก็ทำตัวเป็นคนดีอย่างเหลือเชื่อ สิ่งเดียวที่ทำได้คือ
“แม่ขา ปลายอยากไปหาคอนโดอยู่ใกล้ๆมหาวิทยาลัย ได้ไหมค่ะ คุณแม่” เธอรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่สมควรเท่าไหร่นักที่จะมาขอแม่แบบนี้ แต่เธอรู้สึกว่า ตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริงๆ จากที่ตั้งใจจะขอออกไปตอนปีสี่ แต่ตอนนี้เธอไม่แน่ใจว่าจะอยู่รอดปลอดภัยไหม
แม้เธอจะไม่ใช่ผู้หญิงใสสะอาดแล้วก็เถอะ แต่เธอก็ไม่ได้กร้านพอ ที่จะยอมรับเรื่องที่พี่ชายต่างบิดาจะมาทำรุ่มร่ามแบบนี้ได้ง่ายๆ
“ทำไมล่ะลูก หนูไม่อยากอยู่กับแม่เหรอ”
“ไม่ใช่ค่ะแม่ ปลายรักแม่มากนะคะ แต่คือปลายโตแล้ว ปลายอยากลองใช้ชีวิตอิสระดูบ้าง ไม่งั้นปลายก็เหมือนเด็กไม่รู้จักโตคอยแต่อ้อนคุณแม่ แบบนี้ น้า นะคะ นะคะ” เธอเข้าไปอ้อน กอดเอวแม่ เพราะที่นี่ไม่เคยทำให้รู้สึกเป็นเซฟโซนสำหรับเธอเลย
“อืม เอางั้นไว้แม่จะปรึกษาคุณพ่อก่อนแล้วกันนะลูก ว่าแต่หนูค่อยยังชั่วแล้วใช่ไหมลูก”
“ค่ะแม่ ปลายดีขึ้นแล้ว พรุ่งนี้ปลายก็ไปมหาวิยาลัยได้แล้วค่ะ” ปลายฟ้าเอาใบหน้าซุกลงทีี่อกแม่อีกครั้งอย่างมีความหวัง ว่าเธอจะได้ออกไปอยู่คอนโดแล้วหลุดรอดจากเงื้อมือของพี่ชาย
- ผู้เขียน
