“เอ้า ถึงแล้วครับเจ้าหญิง”
“ย่ะ อีตาคนขับรถ”
ฉันแยกเขี้ยวใส่ต้าร์ที่ยังคงระบายรอยยิ้มอ่อนใสบนใบหน้าไม่คลาย มือใหญ่เอื้อมมาปลดล็อกหมวกกันน็อคให้ฉันอย่างรู้งาน พลางฮัมเพลงเบาๆ แล้วโบกมือลาฉันที่กำลังหันเดินเข้าบ้าน
“ริน”
“หือ?”
ฉันหันกลับมามองเจ้าของมือใหญ่ที่จับข้อมือฉันรั้งไว้ ต้าร์ดูอึกอักเล็กน้อย เขาเบนสายตามองดินมองฟ้า และสุดท้ายก็มาหยุดที่หน้าฉัน พลางยิ้มแหย
“ไม่มีอะไร”
“.....”
“ต้าร์ไปนะ”
ต้าร์ละมือจากฉันไปจับแฮนด์รถด้วยดวงหน้าแดงก่ำไปจนถึงใบหู เวรกรรมติดเทอร์โบสินะ... เมื่อกี้ทำฉันเขินแทบตาย ถึงทีตัวเองเขินบ้างเป็นไงล่ะ
“งั้น ฝันดีนะต้าร์”
ฉันยิ้มหวาน ยกมือขึ้นบอกลา รอจนต้าร์กดสตาร์ทรถพร้อมกับหันมามองฉัน ดวงตาคู่หวานพราวระยับด้วยนัยบางอย่าง...ทั้งที่หน้าเขายังแดงจัด
“ฝันดี” เสียงนุ่มนั้นเอ่ยออกมาหลังจากที่ต้าร์โน้มหน้าลงมาขโมยหอมแก้มฉัน...
รถฟีโน่สีชมพูแปร๋นแทบจะหายไปจาก
