"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"
อาจารย์หยุดตะโกนก้องติดอยู่ที่รั้วต้นไม้ ขณะที่ฉันกับต้าร์ยังคงตั้งหน้าตั้งตาวิ่งต่อไปเรื่อยๆ พลางหันมาหัวเราะให้กันเป็นระยะ กระทั่งถึงต้นคูนใหญ่หลังโรงยิมที่ดูจะปลอดภัย พวกเราจึงหยุดพัก แต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะยังคงไม่จางหาย...
"นายนี่แสบชะมัด ฉันคิดตามไม่ทันเลยนะ จู่ๆ ก็บอกให้หนี"
"รึเธออยากโดนทำโทษล่ะ อาจารย์พรรณีน่ากลัวจะตาย"
ต้าร์ละมือจากฉันไปปาดเหงื่อ ฉันเลยล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทตัวนอก แล้วดึงมือเขาให้ลดลงจากใบหน้าเพื่อซับเหงื่อให้ หมอนี่ซกมกชะมัด ทำแบบนี้เดี๋ยวหน้าใสๆ ก็โดนสิวจู่โจมเข้าให้หรอก (เสียดาย~)
ต้าร์ยืนนิ่ง ดวงตาหวานซึ้งจับจ้องมองฉันเนิ่นนาน ขณะที่ริมฝีปากบางคลี่รอยยิ้มหวานล้ำ...
"อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย...น้ำริน"
“หา? ฉันทำอะไร"
"เธอก็กำลังให้ความหวังฉันอยู่น่ะสิ รู้ตัวม้าย~"
ฉันหันหน้าไปซ้ายขวาตามแรงดึงของมือต้าร์ที่หยิกแ
