ภายในห้องกว้างโทนสีน้ำตาลดำก้องกังวานไปด้วยเสียงนาฬิกาปลุกที่ดังต่อเนื่องและหยุดไปอยู่อย่างนั้น ไม่นำพาว่าร่างสูงที่นอนคลุมโปงอยู่บนเตียงกว้างจะไม่แม้กระทั่งยื่นมือมาปิดมัน
‘ก๊อกๆ’ “คุณหนู เป็นไงบ้างคะ?” ร่างอวบอ้วนของคุณแม่บ้านเดินตรงเข้ามาแตะลงที่แผ่นหลังกว้างพลางออกแรงเขย่าเบาๆ “ตื่นมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวหน่อยเถอะค่ะ ตายจริง ตัวร้อนอีกแล้ว”
ชายหนุ่มพลิกตัวหันกลับมาพลางปรือตามองป้าจินต์อย่างอ่อนล้าเพราะพิษไข้ เขายันกายลุกขึ้นนั่งพร้อมกับยกมือขึ้นกุมขมับที่เต้นตุ้บๆ ไม่หาย กี่โมงแล้วเนี่ย...
“ป้าช่วยโทรไปบอกรินทีสิฮะ ว่าวันนี้ผมก็ไปรับไม่ได้...”
“คงไม่ต้องมั้งคะ คุณหนูน้ำรินเพิ่งกลับไปเมื่อกี้นี้เอง”
“เอ๊ะ?”
“เห็นฝากของไว้แล้วก็ไป แต่แหม ก่อนไปก็พูดแปลกๆ นะคะ ขอกอดป้าบ้างละ ให้ป้ารักษาสุขภาพบ้างละ ป้างี้แทบจะน้ำตาซึมแน่ะค่ะ ทำอย่างกับจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว”
“ของ?”
“ในกล่องนั่นน่ะค่ะ”
