“อย่ามายุ่งกับแว่นของฉัน!”
“ไม่ได้อยากยุ่งเหอะ! ตื่นแล้วนะ บาย”
ผมลุกขึ้นยืน ไม่สนใจว่าหนังยังฉายไม่จบเรื่อง ใบหน้าที่เหมือนหมาน้อยถูกทิ้ง ทำให้ผมขยับขาไม่ออก ก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยวไง ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นใส่ให้รู้สึกผิดด้วยวะ
“ไอ้ชาร์ลกลับแล้ว ฟ้าก็ด้วย จะเอาไง กลับกับฉันไหม”
ผมถามอย่างไม่เกรงใจสถานะรุ่นพี่ เธอเองก็คงไม่คิดว่าผมเป็นรุ่นน้องหรอก ดูทำหน้าทำตาใส่ ไม่เป็นมิตรเอาซะเลย ขนาดมีแว่นบดบังสายตาอยู่ ยังมองเห็นความไม่เป็นมิตรชัดแจ๋ว
“ไม่ค่ะ ขอพูดอะไรสักอย่างได้ไหม”
“…?”
“ถ้าคิดจะจีบเพื่อนฉันจริงๆ ได้โปรดจริงจังกับเธอด้วย”
“เรื่องนั้นฉันตัดสินใจเองได้ ไม่ต้องบอกหรอก”
“เห้อ! เป็นคนเอาแต่ใจตัวเองสินะ”
พูดจบเธอก็ลุกขึ้นบ้าง ก้าวเดินออกไปทันทีโดยมีผมก้าวตามออกไป เมื่อเดินออกมาถึงด้านนอกในส่วนที่แสงไฟสลัว ผมรีบคว้าข้อมือคนด้านหน้าไว้ ดึงเธอมากดไว้กับกำแพง กดสายตามองสำรวจใบหน้าเธออย่
