ฝืนใจ
1202 คำ
14 : 00 น.
เพราะอาจารย์ยกคลาสในคาบเรียนสุดท้าย ฉันที่ไม่ค่อยสบายจึงรู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย เมื่ออาจารย์คาบปัจจุบันปล่อยเลิก ก็รีบเก็บของอย่างรวดเร็ว จนคนที่ต้องแยกไปนั่งอยู่อีกที่ตอนต้นคาบ ปรี่เข้ามายืนขวางทางไว้
“ตัว! จะกลับเลยเหรอ?”
เฟื่องฟ้าถามพลางยกมือวางบนหน้าผากเพื่อวัดไข้ เธอถอนหายใจ จากนั้นก็ระบายยิ้มที่ทำให้ฉันรู้สึกหนาวไปถึงไขกระดูก เธอยิ้มแบบนี้ทีไร ฉันมักจะใจอ่อนทุกทีนะสิ ยิ้มน่ารักขนาดนี้ ใครจะใจแข็งได้
“เราจะไปหายายน่ะ”
“อ่า นั่นสินะ ยายตัวเพิ่งจะออกมาจากห้องผ่าตัดนี่นา เราขอโทษที่ขวางทางไว้ เดินทางกลับดีๆนะตัว”
“เห้อ! เฟื่องนัดน้องเขาตอนไหนอะ?”
“หืม? ก็ คือ ก็น่าจะออกไปตอนนี้เลยมั้ง ฟาโรห์บอกว่าเลิกเรียนแล้วอะ”
“ไปที่ไหนล่ะ?”
“ก็คงเป็นห้างแถวๆนี้แหละ เรายังไม่กล้าไปไหนไกลอะตัว เรากลัวน้องเขา”
“เราไปเป็นเพื่อนแล้วกัน แต่อยู่ด้วยนานไม่ได้นะ”
“จะ จริงเหรอตัว เราขอบคุณตัวมากนะ ขอบคุณจริงๆ”
“จ้าๆ รีบไปเถอะ เดี๋ยวน้องเขารอ”
ฉันเดินตามหลังเพื่อนไป เท่าที่ร่างกายจะไปไหวนั่นแหละ แม้จะไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเขา แต่เฟื่องฟ้าเป็นเพื่อนคนสำคัญของฉัน การแสกนเขาให้เพื่อน เป็นสิ่งที่ฉันควรทำให้ หรือเปล่า?
ไม่รู้สิ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนนี้ในหัวมันตีกันยุ่งไปหมด ปวดหัวจนเหมือนมันจะระเบิดตู้มออกมางั้นแหละ
“ฟ้า! ทางนี้ครับ!”
อ่า… ฟ้างั้นเหรอ สนิทกันจนเรียกชื่อนั้นเลยเหรอ อิจฉาแฮะ ชื่อนั้นเพื่อนฉันใช้กับคนในครอบครัวเท่านั้น ขนาดฉันยังเรียกไม่ได้เลย
“คือ ขอโทษนะฟาร์ แต่ว่าถ้าเราไปกันสองคน มันจะดูไม่ดีใช่ไหม”
“อื้อ ไม่เป็นไร”
เขามองเพื่อนฉันด้วยแววตาหวานหยด ก่อนจะเหลือบมองฉันแล้วส่งสายตาไม่พอใจมาให้แว๊บหนึ่ง แม้จะเพียงแค่แว็บเดียว แต่ความไม่พอใจเข้มข้นเสียจนสัมผัสได้
เหอะ! ฉันอยากไปด้วยตายล่ะ!
“พี่! จะไปไหนกันอะ?”
“มึงยังไม่กลับอีกเหรอวะไอ้ชาร์ล”
“มึงอะ! ไม่กลับเหรอ?”
“กูมีนัดกับฟ้า”
“เหรอ? อย่าบอกนะว่าพี่ก็จะไปด้วยอะ?”
“พี่? หมายถึงใคร?”
“อืม พี่ก็ไปค่ะ ไปเป็นเพื่อนเฟื่องน่ะ”
“งั้นไปด้วยสิ ไปรถผมนะ”
“อ่า เราไปรถของน้องคนนี้แล้วกันนะเฟื่อง ตัวจะได้มีเวลาอยู่กับน้องเขา”
“เอางั้นเหรอหนม?”
“อื้อ”
“นี่! ถ้าไม่อยากเรียกน้อง เรียกชาร์ลก็ได้นะ ขอเรียกขนมได้ไหมอะ ฟังดูน่ากินดี”
เหมือนชาร์ลอยากจะทำลายบรรยากาศน่าอึดอัดให้ฉัน เพราะรู้สึกขอบคุณที่เขาช่วยแบบนั้น ฉันจึงพยักหน้าอนุญาตให้เขาเรียกชื่อได้ เขาดูดีใจมาก ยิ้มจนตาหยีไปหมด น่ารัก! แต่แปลกมากที่หัวใจฉันรู้สึกเฉยๆ ไม่ได้เต้นแรงตึกตัก เหมือนอย่างตอนที่เจอใครบางคน
“รถสวยเปล่า?”
“อื้อ ก็สวยดี”
“ชอบไหม?”
“ก็ ชอบแหละ มะ/ ชอบชาร์ลเหรอ?”
“หะ! ชะ ชอบรถสิ”
“ฮ่าๆ งั้นเหรอ เปลี่ยนใจมาชอบคนได้นะ ไม่หวง”
“อ่า”
[ฟาโรห์ part]
ผมรู้สึกหงุดหงิดบทสนทนาแสนงี่เง่า ของไอ้ชาร์ลกับผู้หญิงที่ชื่อขนมชิบหาย ไม่เคยเห็นเพื่อนเป็นแบบนี้มาก่อน แล้วทำไมมันต้องเบียดตัวเข้ามาแทรกการเดตของผมด้วย น่าจะชวนผู้หญิงคนนั้นไปด้วยกัน ไม่น่าตามผมกับพี่ฟ้าไปเลย
ปึ่ง!
“อ๊ะ!”
ผมเผลอตัวปิดประตูให้เฟื่องฟ้าแรงไปหน่อย ได้ยินเสียงอุทานของเธอ แต่ทำอะไรไม่ได้แล้ว รีบเดินอ้อมรถไปอีกฝั่งทันที เมื่อเข้าไปด้านใน ก็รีบขอโทษที่ทำให้เธอตกใจ
“ขอโทษนะ ตกใจเหรอ?”
”อื้อ”
“ถ้าไม่ชอบใจอะไร บอกมาตรงๆได้เลยนะ ฟาร์อยากให้เราคุยกันตรงๆ”
“อื้อ จ๊ะ”
คนตัวเล็กตอบรับเสียงเบา ผมละสายตาออกมาจากเธอ โฟกัสสมาธิไปที่การขับรถ แต่คนข้างๆก็ทำผมเสียสมาธิบ่อยครั้ง ด้วยความที่เธอตรงสเปกมาก ผมจึงลากสายตาไปหยุดอยู่ที่เธอบ่อยๆ กว่าจะขับรถมาถึงห้าง บอกได้เลยว่ามองจนภาพใบหน้าเธอติดตา
“มาช้าจังวะ มัวแต่จีบกันอยู่หรือไง”
เมื่อผมกับเฟื่องฟ้าลงจากรถ เสียงแซวจากไอ้ชาร์ลก็ดังขึ้น ไม่ใช่ดังแบบธรรมดา มันเล่นตะโกนแซวอยู่อีกฟากของลานจอดรถ ผมล่ะรู้สึกเพลียกับมัน ถ้ารู้ว่ามันก็จอดชั้นนี้ ผมจะขี้วนขึ้นไปจอดชั้นอื่น
“ก็ตามนั้นแหละ ไปกันเถอะฟ้า”
“อ่า เรารอขนมกับน้องเขาก่อนไหม?”
“ไม่ต้องรอหรอก พวกมันขายาว เดี๋ยวก็ตามมาทัน”
“จะว่าฟ้าขาสั้น!”
“ก็ … จริงนี่นา”
ป๊าบ!
“ฮ่าๆ”
ผมหัวเราะเสียงดัง แม้จะโดนมือของเธอฟาดเข้าที่แขน แต่แรงแค่นั้นทำอะไรผมไม่ได้หรอก ไม่รู้สึกอะไรด้วยซ้ำ
“ชิ! ฟ้าแค่ตัวเล็กเถอะ”
“ครับๆ พี่ฟ้าแค่ตัวเล็ก”
ดวงตากลมโตฉายความไม่พอใจ เมื่อผมล้อเรื่องความสูงของเธอไม่เลิก แต่เพียงไม่นานเธอก็ยิ้มออกมา ใบหน้าดูผ่อนคลายมากขึ้น ผมจึงหันไปมองคนที่ทำให้เธอเป็นแบบนั้น
“ตัว อยากดูหนังไหม?”
“อ่า ไม่จ๊ะ เราอยู่ได้ไม่นานอะตัว เดี๋ยวต้องไปหายายแล้ว”
“แต่หนังที่ตัวบอกว่าอยากจะดู ฉายวันนี้วันสุดท้ายแล้วนะ ดูหนังกันนะตัว เราไม่ได้มาดูหนังด้วยกันนานแล้ว”
รุ่นพี่ที่สวมแว่นอันใหญ่มีท่าทีอึดอัด ซึ่งมันขัดตาจนรู้สึกโมโห ถ้าไม่อยากดูก็ปฏิเสธมาเลยสิ ผมจะได้ช่วยหาวิธีไล่กลับไปให้ ผมถนัดจะตายเรื่องการไล่คนออกไปจากทางที่ตัวเองจะเดินเนี่ย
“ตัวมาเที่ยวกับน้องเขา น่าจะถามเขามากกว่าเรานะเฟื่อง”
“คือ เราก็ไม่รู้จะทำอะไรไง ไม่เคยมาเดตอ่า อยากดูหนังกับตัวด้วย”
“ดูสิ หนังเรื่องอะไร?” ผมรีบตอบเมื่อคนตัวเล็กทำหน้าเศร้า
“หนังสายลับอะ” เฟื่องฟ้ายิ้มกว้างจนดวงตากลมโตแทบจะปิด
“โอเค ไปดูหนังกัน”
“ขนมไหวไหมอะ ในโรงหนังมันเย็นมากเลยนะ” ไอ้ชาร์ลถามผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน สีหน้าแสดงชัดเจนว่าห่วงใยเธอ
“อื้อ ไม่เป็นไร”
ผมไม่สนใจสองคนที่เดินรั้งท้าย แม้เพื่อนจะแสดงออกว่าชอบรุ่นพี่คนนั้นจริงๆ แต่ไอ้ชาร์ลสเปกมันสูงจะตาย มันเห่อของแปลกแค่ช่วงนี้แหละ อีกสักพักมันก็คงเบื่อไปเองแหละ
- ผู้เขียน
